Παρόλο που η κρίση ολοένα και βαθαίνει, οι επιπτώσεις της στο πολιτικό σύστημα δεν έχουν γίνει ακόμα ορατές.
Από τη μία οι «κεφαλές του συστήματος» δεν έχουν ακόμα οριστικά αποφασίσει σχετικά με το δρόμο που θα επιλέξουν μεσοπρόθεσμα για να την αντιμετωπίσουν κι από την άλλη οι λαοί παραμένουν βουβοί και φοβισμένοι.
Στη χώρα μας, το ΚΚΕ σωστά βλέπει τη δυνατότητα να μαζικοποιήσει ένα κίνημα με διεκδικητικά χαρακτηριστικά. Γι αυτό κι έχει αυξήσει τους «πολιτικούς τόνους» το τελευταίο διάστημα και μάλιστα εκτελεί και «εξτρεμισμούς» που παλαιότερα θα τους αφόριζε ως «αριστερό οπορτουνισμό»!!, όπως οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, το συμβολικό «μπλοκάρισμα» του διαλόγου για το ασφαλιστικό κ.ο.κ.
Από άποψη τρέχουσας πολιτικής κατάστασης πράττει άριστα. Εάν η ελληνική κοινωνία δεν επιδείξει ανοχή στο στραπατσάρισμα των όποιων λαϊκών κατακτήσεων, τότε πιθανότερο είναι να «μαλακώσει» κι η έξωθεν πίεση για άμεσα και πολύ σκληρά μέτρα.
Η σταθερότητα του συστήματος είναι πάνω από όλα. Εδώ έκαναν θέμα τα περισυνά Δεκεμβριανά με το φόβο, μήπως το μικρόβιο εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν θα φοβηθούν ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα? Αυτό σαν παρατήρηση για να μη νομίζουμε ότι ο λαϊκός παράγοντας δεν επιδρά στις εξελίξεις. Να είστε σίγουροι ότι εάν από πέρσυ είχαν αντιμετωπίσει ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα, θα είχαν κάνει πολλά περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο οι λαοί κάθονται άβουλοι και καταπίνουν τα «μέτρα ενάντια στην κρίση», τόσο αυτά θα έχουν βαθύτερο αντιλαϊκό χαρακτήρα.
Το θέμα είναι ότι ενώ στις αρχές του 2009 υπήρχε μια θολή εικόνα για το πώς σκεφτόντουσαν οι ιθύνοντες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, σήμερα δείχνουν να έχουν τουλάχιστον ένα σχέδιο. Αναποτελεσματικό –κατά τη γνώμη μου- αλλά όμως είναι ένα κάποιο σχέδιο.
Οι πρώτες σκέψεις που διαφαίνονταν ήταν να στηρίξουν μεν κάπως τις τράπεζες, αλλά βασικά να προβούν σε σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές. Η απλή ιδέα είναι να κινήσει κανείς τις οικονομίες χωρίς να παράγει πληθωριστικά προϊόντα που δε μπορούν να απορροφηθούν από τις κορεσμένες πλέον αγορές. Ανάμεσα –δε- σε αυτούς του κλάδους των υποδομών που σχεδίαζαν να επενδύσουν, προεξάρχουσα θέση είχαν οι δαπάνες σχετικά με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας (για να μην απορεί κι ο κόσμος από πού πήρε το know-how το Πασοκ). Ιδίως για την Ευρώπη που δεν έχει παραγωγή πετρελαίου, ακόμα κι ασύμφορες να ήταν άμεσα αυτές οι επενδύσεις, πιθανόν να είχαν μακρόχρονη οικονομική αποδοτικότητα, αλλά και δευτερεύουσα βραχυχρόνια αξία μιας και θα μειωνόταν τόσο η εκροή συναλλάγματος για πετρέλαιο, όσο κι οι πολιτικές συνέπειες της ενεργειακής της ομηρίας.
Αφού –όμως- οι λαοί της Ευρώπης έκατσαν σαν κότες και κατάπιαν την τρομακτική μεταφορά πλούτου στα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος τα σχέδια άλλαξαν:
1. Οι επενδύσεις σε υποδομές με το σταγονόμετρο.
2. Η βελτίωση της δυνατότητας για οικονομική βιωσιμότητα των επιχειρήσεων της Ε.Ε. (δλδ. κερδοφορία) θα βασιστεί στην περαιτέρω συμπίεση του εργατικού κόστους.
3. Επαναπατρισμό κάποιων μεταποιητικών δραστηριοτήτων από την Ασία με την εφαρμογή έμμεσων μέτρων προστατευτισμού.
4. Φρενάρισμα της βελτίωσης των εισοδημάτων στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ που ενσωματώνονται στην Ε.Ε.. Η άμεση παραπομπή Ουγγαρίας και Ρουμανίας στο Δ.Ν.Τ. είναι χαρακτηριστικό των προθέσεών τους
5. Θεσμοθέτηση της Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων. Για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει και χώρες που φλέρταραν με την πρώτη ταχύτητα να «σπρωχτούν» βίαια στη δεύτερη. Έτσι, και την οικονομική ζώνη των «ευρωπαίων φτωχομπινέδων» θα αυξήσουν αλλά και θα δώσουν ένα παράδειγμα πυγμής σε όσους «ήδη φτωχομπινέδες» διατηρούν φρούδες ελπίδες.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, το Πασοκ διακηρύσσει πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα. Αυτά είναι περσυνά ξυνά σταφύλια.
Σε αυτό το πολιτικό υπόβαθρο βασίζεται κι η κυριαρχία των λαϊκών κομμάτων στην Ευρώπη. Όσο και να νομίζουν κάποιοι ότι τις κυβερνήσεις της βγάζουν οι λαοί, στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις επιλέγονται με βάση τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Αυτό γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Απλά η Ελλάδα είναι μια ιδιόμορφη εξαίρεση που συνεπικουρείται κι από το γεγονός ότι η δεξιά κυβέρνησή μας έδειξε επαρχιώτικο ερασιτεχνισμό κι από το γεγονός ότι στην Ελλάδα –σε αντίθεση με τις άλλες χώρες- η σοσιαλδημοκρατία είναι καταλληλότερη για να «περάσει» βαριά αντιλαϊκά μέτρα.
Το θέμα είναι ότι η βλακώδης κυρίαρχη επιλογή της άρχουσας τάξης ΔΕΝ θα λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε η κρίση. Ούτε κι αν ακόμα το δεις από την πλευρά τους! Μέσα από την ευφορία της απόλυτης κυριαρχίας της και με τους λαούς βουβούς, αποφασίζει να τραβήξει ένα δρόμο που θα την οδηγήσει στην αγκαλιά της επόμενης και βαρύτερης κρίσης. Όσο κι αν ακούγεται αστείο, ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα θα έκανε περισσότερο καλό στο σύστημα παρά κακό! Θα βοηθούσε την άρχουσα τάξη να συνειδητοποιήσει ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος και να αφήσει στην άκρη τις επιλογές που αποτελούν επιτομή αλαζονείας.
Σε αυτό το δίπολο θα κινηθούν οι πολιτικές εξελίξεις. Το Πασοκ θα ταλαντεύεται ανάμεσα σε «σκληρά μέτρα» και «πράσινη ανάπτυξη» κι η ταλάντευση του αυτή θα είναι πραγματική, όχι γιατί ο Γιώργος ανθίσταται ηρωικώς στις έξωθεν πιέσεις, αλλά γιατί αυτή η ταλάντευση υφίσταται και στη στρατηγική των κυρίαρχων κύκλων -άσχετα με το τι έχουν προκρίνει αυτή τη στιγμή- γεγονός που του δίνει και κάποιους συμμάχους.
Στην πραγματικότητα για να «βγάζει» τα προς το ζην του ελληνικού αδηφάγου κράτους θα αναγκάζεται να κάνει κι ολίγον κι από τα δύο, άσχετα από το ποιο θα είναι το χρώμα των ρητορικών εξαγγελιών.
Η Ν.Δ. μακριά από τις απαιτήσεις άσκησης εξουσίας θα κάνει την πάπια μέχρι να δει το που θα κάτσει η μπίλια. Έτσι, μάλλον θα οδηγηθούμε σε ένα ήπιο πολιτικό σύστημα με μόνιμες επικλήσεις εθνικών συμφερόντων. Σε αυτό το κλίμα ομόνοιας θα συνεπικουρήσει και ο ΛΑΟΣ.
Το ΚΚΕ θα αντιδράσει με εντονότατους τρόπους και θα προσπαθήσει να αποτελέσει σημείο πολιτικής αστάθειας.
Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι έχει την κυρίαρχη ταλάντευση στο εσωτερικό του. Όσες προσπάθειες πολιτικής χειραφέτησης κι αν έκανε, η ιστορική διαδρομή του χαρακτηρίζεται από μια χαώδη αντίφαση. Τα προβεβλημένα στελέχη του είχαν πάντα έντονο φλερτ με τις κυρίαρχες αστικές πολιτικές γραμμές ενώ ενσωμάτωνε ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας με την αύρα της αριστεράς μεν, που είναι ανεκτική στη διαφωνία δε. Αυτός ο αριστερός οργανωτικός δημοκρατισμός παρέμενε ελκτικός για τη νεολαία που βιώνει την πολιτική περισσότερο με το συναίσθημα παρά μέσα από βαθιές πολιτικές αναλύσεις.
Η ανανεωτική πτέρυγα θα θέλει να επικουρήσει το Πασοκ στη σοσιαλδημοκρατική λογική των πράσινων επενδύσεων μέσα από μια «εθνικά υπερήφανη» συνετή κριτική, ενώ τα όποια ριζοσπαστικά του στοιχεία θα βλέπουν ότι εάν δεν πλειοδοτήσουν άμεσα -σε σχέση με το ΚΚΕ- σε ριζοσπαστική αντιπαράθεση θα κινδυνέψουν να χαθούν ολοκληρωτικά από το πολιτικό σκηνικό.
Αυτά βέβαια αφορούν μόνο τους προσεχείς 3-4 μήνες. Πιστεύω ότι ανάλογα με την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και τις αντιδράσεις των λαών, είναι δυνατόν να έχουμε ραγδαίες ανατροπές.
Αναρτήσεις
