Με τη συλλογικότητα νεκρή και τον ατομικισμό να βασιλεύει στο βασίλειο της κατανάλωσης νικητές και νικημένοι είναι όλοι νεκροί.
Νέα παιδιά μαθαίνουν τους "κανόνες" μιας ζωής που δεν αξίζει να ζήσουν. Στην αρχή της κρίσης έχουν ήδη χαθεί μέσα στις συνέπειές της.
Τα δημόσια πρόσωπα που διαχειρίζονται τα κοινά ποτέ δεν θα καταλάβουν τη γεννιά των 700 ευρώ. Έχουν ήδη αρκετά χιλιάρικα για όλους τους υπόλοιπους μήνες της ζωής τους.
Βατοπέδια, Siemens, μπόχα.
Ξέρω ότι το κάθε καμμένο κατάστημα μπορεί να κρύβει και την προσωπική τραγωδία ενός ανθρώπου, όμως οι καταστροφές δεν είναι τυφλές.
Η δίκαιη οργή στρέφεται ενάντια σε αυτό που τους πνίγει. Τις "ατύπως κυβερνούσες" τράπεζες και τη βιτρίνα της καταναλωτικής μας κοινωνίας.
Ασύμμετρη -πιθανόν- αντίδραση σε μια ζωή που πριν την αυγή έχει φτάσει στο τέλος της.
Αυτήν την κοινωνία τους αφήνουμε. Εμείς, ενεργοί συμπαραστάτες της, λαμόγια, αδιάφοροι ή και αντιδρώντες του καναπέ.
Τουλάχιστον στους δρόμους μπορεί να γεννηθεί μια νέα συλλογικότητα. Εκεί που ο διπλανός δεν είναι ούτε ανταγωνιστής, ούτε εχθρός, ούτε αντίπαλος, ούτε αδιάφορος.
Εκεί που ο διπλανός θα σου δώσει ένα τσιγάρο να καπνίσεις και θα απλώσει το χέρι να σε σηκώσει όταν πέσεις.
Μια κοινωνία που θεοποίησε τον ατομισμό-χάρο της, μπορεί να βρει ελπίδα μόνο στη συλλογικότητα του δρόμου. Ακόμα κι αν θα σπάσουν μερικές ακόμα βιτρίνες.
Εμείς που τους αφήνουμε τόση σαπίλα δε μπορούμε να είμαστε αυστηροί κριτές των παιδιών που ψηλαφούν τη διέξοδο.
Αναρτήσεις
