Μέχρι τώρα παρακολουθούμε στην Ελλάδα αντιδράσεις περισσότερο "προαποφασισμένες" και λιγότερο βασισμένες σε πραγματικές (καλές ή και κακές) εκτιμήσεις.
Παρακολουθούμε "προφήτες" για κάθε γούστο.
Όσοι έχουν θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του καπιταλισμού, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση δεν αφορά το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στο σύνολό του αλλά είτε ορισμένες μόνο πλευρές του ή παρωχημένες πολιτικές (π.χ. τα φορτώνουν όλα στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό).
Οι «αριστεροί» προφήτες από την άλλη αποζητούν στη δυστυχία τη δικαίωση των απόψεών τους για το παρωχημένο του καπιταλισμού.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει σαν ώριμο φρούτο κι αν ακόμα του άξιζε, πολύ δε περισσότερο εάν πραγματικά σήμερα δίνεται μια τέτοια ευκαιρία, η αριστερά δεν διαθέτει πειστικό όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνία. Φοβάμαι ότι πλέον δεν προφταίνει κι αυτό είναι κάτι που θα αποτελεί μεγαλύτερο ιστορικό κρίμα γι αυτήν, ακόμα σημαντικότερο κι από το γεγονός της αποτυχίας της πρώτης ιστορικά απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Κάποτε ήταν αρκετό να σκεφτούμε ότι απλά είχε δίκιο ο Σαββόπουλος: «Εφιάλτης ήταν το όραμα, αλήθεια όμως το πάθος»… Κι αυτό το πάθος είχε από μόνο του προσφέρει πολλά στους λαούς. Πλέον φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ούτε καν πάθος.
Η αλήθεια είναι ότι το πιθανότερο η κρίση θα βαθύνει και μάλιστα για τη χώρα μας ιδιαίτερα απότομα κι οξυμένα. Αυτό που δεν φαίνεται να έχει ακόμα αρχίσει να διακρίνεται είναι ο τρόπος που θα αποφασίσουν οι υπερεθνικές ελίτ να την διαχειριστούν.
Αυτές θα κρίνουν με ένα απλό και μόνο κριτήριο. Τα όρια της δυστυχίας που δεν θα αποτελέσουν κίνδυνο στη συντήρηση του συστήματος κυριαρχίας του. Εάν εκτιμήσουν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρουν να αποσβέσουν τους κλυδωνισμούς μιας διευρυμένης κοινωνικής αναταραχής με τεράστια ποσοστά ανεργίας και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας στην απόγνωση, τότε απλά θα αφήσουν την κρίση να ξεσπάσει αχαλίνωτη στις πλάτες των ασθενέστερων.
Μια τέτοια εκδοχή θα συνδυαστεί με μια εφιαλτική αυταρχική εκτροπή. Πιθανότατα και με πολιτική κυριαρχία ακροδεξιών και φασιζόντων πολιτικών. Ήδη οι υποψήφιοι άρχισαν να σπρώχνονται ποιος θα προλάβει. Εθνικισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία και παλαιού τύπου αστυνομικά κράτη θα είναι η φυσιολογική συνοδεία μιας τέτοιας εκδοχής.
Η αντίσταση κι η μαζική κινητοποίηση των λαών αυτή τη φορά δεν θα είναι «αγωνιστική γυμναστική» και απλά «διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης του». Αυτή η εκδοχή «ξεπεράσματος» της κρίσης θα κριθεί άμεσα από αυτόν τον παράγοντα.
Ο δεύτερος δρόμος για τις πολυεθνικές ελίτ είναι πολύ δυσκολότερος. Η Ευρώπη έχει εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο δυστυχώς στερείται η Υπερδύναμη.
Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα του συνδυασμού πληθωρισμού-υποτίμησης νομίσματος-Δημόσιες Επενδύσεις (ή προμήθειες όπλων) για να εξισορροπήσει τη φτώχεια και να διατηρήσει κάποια ελάχιστα στοιχεία κοινωνικής συνοχής. Οι ΗΠΑ δεν την έχουν αυτήν την εκδοχή. Με ένα τεράστιο δημόσιο έλλειμμα και με ένα τρομακτικό έλλειμμα ισοζυγίου έχει απόλυτη ανάγκη τους πιστωτές της. Αυτοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αγοράζουν τα ομόλογα του αμερικάνικου δημοσίου ή τουλάχιστον να ΜΗΝ ρευστοποιούν αυτά που έχουν λήξει. Μια υποτίμηση του δολαρίου θα ανατρέψει εκ βάθρων αυτήν την ισορροπία. Γι αυτό άλλωστε κι οι ΗΠΑ, παρόλο που μέχρι σήμερα έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από την Ευρώπη από την κρίση, προσπαθούν και δυναμώνουν καθημερινά το δολάριο, το οποίο από 1,47 σε σχέση με το Ευρώ έχει φτάσει στο 1,22 και δεν ξέρει κανείς που θα καταλήξει.
Οι πληροφορίες που έρχονται από τις ΗΠΑ είναι ότι εκεί αφήνουν τις επιχειρήσεις αβοήθητες να καταρρεύσουν κι ελπίζουν (και μάλλον δικαίως) ότι ο κρατικός αυταρχισμός είναι επαρκέστατος για να αντιμετωπίσει ακόμα και στρατιές ανέργων κι απελπισμένων για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρις ότου η καταστροφή των αξιών να ολοκληρωθεί και να αρχίσει ένας νέος ανοδικό κύκλος. Η απουσία διεκδικητικού πολιτικοποιημένου κινήματος είναι το μεγάλο τους ατού.
Το κακό είναι ότι εάν γίνουν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού διαφορετικές επιλογές στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, τότε θα οξυνθούν ιδιαίτερα κι οι μεταξύ τους αντιθέσεις. Το κενό των καταρρεουσών αμερικάνικων επιχειρήσεων θα το καλύψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι ευρωπαϊκές που μπορεί να καταφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό να επιβιώσουν. Έτσι, η έξοδος της αμερικάνικης οικονομίας από την κρίση θα γίνεται με ολοένα κι αργότερους ρυθμούς. Αυτό δε νομίζω ότι θα το δεχτούν αδιαμαρτύρητα...
Φοβάμαι ότι οι αμερικάνοι θα δοκιμάσουν να επιβάλουν σε παγκόσμιο επίπεδο τις επιλογές τους.
Αναρτήσεις
