"Κουκουλοφόροι" κι άλλες αηδίες..

Καταντάει πλέον ιδιαίτερα ενοχλητική όλοι η παραφιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από της ζημιές στο εμπορικό κέντρο.

Λες και τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή της "αγάπης" αλλά γιορτή της κατανάλωσης. Μα είναι δυνατόν να καταγγέλουν την εξεγερμένη νεολαία για έλλειψη ιδανικών αυτοί που έχουν υποτάξει τη ζωή τους στην αναγκαιότητα να ¨κατέβουν οι αθηναίοι στο κέντρο να ξοδέψουν μερικά ευρουλάκια"?

Λες και το πρόβλημα για την κατανάλωση σημερα είναι η έλλειψη μαγαζιών κι όχι η έλλειψη χρημάτων...

Λες κι η κατανάλωση είναι σοβαρότερη αξία από τη ζωή. 

Έλεος.

Απαιτεί ο Καραμανλής να καταγγελθεί η βία χωρίς ναι μεν αλλά. Ποιούς θέλει να καταγγείλουμε άραγε? Όλοι ξέρουμε ότι στους δρόμους με κουκούλες και μολότωφ ήταν ένα μίγμα ανθρώπων που είχε από όλα τα καλά. 

Είχε σίγουρα ¨μυστικούς" αστυνομικούς. Τους βλέπουμε στις φωτογραφίες, τους ξέρουμε κι από παλιά. Βρίσκονται μέσα στα επεισόδια, προβοκάρουν, βοηθούν σε συλλήψεις κ.α.

Είχε σίγουρα κι άτομα που απασχολούν το κοινό ποινικό δίκαιο. Βρήκαν την πόρτα ανοικτή και μπήκαν, Τη δουλειά τους κάνουν.

 Υπήρχε σίγουρα κι η "ιντελιγκέντσια" του ελληνικού αναρχικού χώρου. Μια χούφτα άνθρωποι είναι αυτοί.

Πιστεύει κανείς ότι κάποιοι από τους παραπάνω ή ακόμα κι όλοι μαζι μπορούν να κατέβουν στους δρόμους και να κάψουν έστω κι έναν κάδο?

Η πλειοψηφία των "μπαχαλάκηδων" είναι μικρά -συνήθως- παιδιά, Το θέμα με αυτά δεν είναι τι μπορουν να κάνουν όταν βρεθούν στο δρόμο και διαδηλώνουν. Τα επεισόδια έχουν τη δική τους λογική. Η διάθεση για αντίδραση και καταστροφή κλιμακώνεται κι ακολουθεί νόμους που είναι γνωστοί. Η αντιπαράθεση με την αστυνομία, η δράση προβοκατόρων (του κράτους βασικά), τυχαία γεγονότα, ή το πνίξιμό τους με δακρυγόνο είναι τρόποι που κλιμακώνουν τη σύγκρουση και τη διάθεσή τους για αντιπαράθεδη και καταστροφή.

Κάποιους από αυτούς τους λένε "γνωστούς-αγνώστους". Την καλύτερη παραδοχή την άκουσα από τον τέως Υπουργό Δημόσιας Τάξης, το Χρυσοχοϊδη. Είπε το αυτονόητο. Στον "αντιεξουσιαστικό χώρο" εντάσσονται νεολαίοι συνήθως από τις τελευταίες τάξης του σχολείου, παραμένουν σε αυτον ακόμα και τα πρώτα χρόνια που είναι φοιτητές και μεγαλώνοντας απομακρύνονται για να αντικατασταθούν από καινούριους. Ναι, είναι γνωστοί στην αστυνομία. Δεν είναι εγκληματικά στοιχεία κι η ιδεολογική τους τοποθέτηση (όσο σαθρή κι αν είναι) στον αναρχικό χώρο δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα. Τους ξέρουν, αλλά για να τους "μαζέψουν" (εάν πράγματι το θέλουν...) απαιτεί να τους συνδέσουν προσωπικά με συγκεκριμένη "έκνομη ενέργεια". Αυτό είναι δύσκολο έως αδύνατον.

Στην πραγματικότητα ούτε αυτοί αποτελούν τη μεγάλη μάζα των "εκτροχιασμενων" διαδηλωτών. Σοβαρά επεισόδια γίνονται μόνο όταν σε αυτά τα μπλοκ μαζευτούν κανα-δυό χιλιαδες άτομα. Αυτοί δεν είναι τόσοι, ούτε έχουν κάποιας μορφής οργάνωση που θα "στρατολογήσει" και θα κινητοποιήσει αθρόα μπαχαλάκηδες από τα σχολεία και τους χώρους της νεολαίους. Η "κρίσιμη" μάζα συρρέει αυθόρμητα στους δρόμους. Κι εδώ είναι και το πολιτικό ζήτημα. 

Είναι οι πολιτικές-κοινωνικές συνθήκες και συγκυρίες που ωθούν νέους μαζικά στο περιθώριο του "δρόμου" με τέτοιες διαθέσεις που να αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να οικοδομηθεί το γνωστο φαινόμενο.

Έτσι, το φαινόμενο βασίζεται σε κοινωνικοπολιτικά αίτια, αναπτύσσεται με αντίστοιχους όρους και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, ασχέτως εάν στην κλιμάκωσή του επαγγελματίες προβοκάτορες ή ακόμα κι εγκληματικά στοιχεία το "καπελώσουν'" και το κετευθύνουν κατά το δοκούν.

Όσο θλιβερή κι αν είναι η καταστροφή μικρών επαγγελματιών (για μικρούς μιλάμε, οι μεγάλοι σε μια στιγμή κρίσης της αγοράς, θα μοσχοπουλήσουν το στοκ τους στις ασφαλιστικές, θα πάρουν κρατικά βοηθήματα, θα τους πληρώσει το κράτος τους εργαζομένους, θα πάρουν και τζάμπα δάνεια και θα βγουν κι από αυτήν την καταστροφή κερδισμένοι...), είναι άνευ πολιτικής ουσίας το γεγονός ότι για να προβοκάρουν τα πάντα, οι μπάτσοι "βοήθησαν" τους εξεγερμένους πιτσιρικάδες να κάψουν εκτός από τράπεζες και μικρομάγαζα και φυσικά παντελλώς άνευ πολιτικής ουσίας εάν στο έδαφος της αναταραχής άτομα του κοινού ποινικού δικαίου βρήκαν χώρο να κλέψουν ευκολότερα. 

Το βασικό ερώτημα είναι και παραμένει. Ποιά κοινωνική πραγματικότητα κατέβασε μαζικά νεολαία στους δρόμους με τόσο "άγριες διαθέσεις". Αυτό είναι το πολιτικό ερώτημα κι αυτό πρέπει να απαντηθεί "χωρίς ναι μεν κι αλλά". 

Αλλιώς η έκκληση για καταγγελία της βίας "από όπου κι αν προέρχεται" και μάλιστα χωρίς "ναι μεν αλλά" που ζητάει ο πρωθυπουργός είναι βαθύτατα αντιδραστική. 

Να καταγγείλουμε ποιόν και γιατί? Τον πιτσιρικά που εξεγείρεται? Το μπάτσο που κάνει τη δουλειά του? Ή τον κλέφτη που κλέβει? Έχει δει ποτέ κανείς κανένα κλέφτη να σταματάει να κλέβει επειδή η κλοπή καταγγέλθηκε ομόθυμα από την κοινωνία? 

Η μόνη συνειδητή έκφραση βίας που εμφανίζεται και πρέπει να καταγγελθεί είναι αυτή που προέρχεται από το κράτος. 

Τέλος, μια σημείωση για το ΚΚΕ, που αυτήν την περίοδο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει βοηθήσει σημαντικά στο να στηριχθούν οι νέοι που ψηλαφούν τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Στη στάση του απέναντι στους "κουκουλοφόρους" έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος. Δεν έπρεπε να μεταφέρει την κριτική του στα φαινόμενα αυτά από το χώρο της κοινωνικής ανάλυσης στο πεδίο της "αστυνομικής ερμηνείας" κι ακόμα είναι τουλάχιστον μπούρδα η αφίσσα του που απεικονίζει τον Τσε και γράφει ότι οι επαναστάτες δε φοράνε κουκούλα.. Σαχλαμάρες. Όταν ο ΤΣΕ ξεκίνησε να πάει στη Βολιβία είχε μεταμφιεστεί, κατά τρόπο που δεν τον αναγνώρισε ούτε η κόρη του στην τελευταία τους συνάντηση. Ο Τσε δεν ήταν επαναστάτης? Ο Κομμαντάντε Μάρκος που κυκλοφοράει με κουκούλα τι είναι? Προβοκάτορας?

Είμαστε όλοι φονιάδες

Είμαι 43 χρονών και ντρέπομαι για την κοινωνία που αφήνω στους νεότερους.

Με τη συλλογικότητα νεκρή και τον ατομικισμό να βασιλεύει στο βασίλειο της κατανάλωσης νικητές και νικημένοι είναι όλοι νεκροί.

Νέα παιδιά μαθαίνουν τους "κανόνες" μιας ζωής που δεν αξίζει να ζήσουν.  Στην αρχή της κρίσης έχουν ήδη χαθεί μέσα στις συνέπειές της.

Τα δημόσια πρόσωπα που διαχειρίζονται τα κοινά ποτέ δεν θα καταλάβουν τη γεννιά των 700 ευρώ. Έχουν ήδη αρκετά χιλιάρικα για όλους τους υπόλοιπους μήνες της ζωής τους.

Βατοπέδια, Siemens, μπόχα.

Ξέρω ότι το κάθε καμμένο κατάστημα μπορεί να κρύβει και την προσωπική τραγωδία ενός ανθρώπου, όμως οι καταστροφές δεν είναι τυφλές.

Η δίκαιη οργή στρέφεται ενάντια σε αυτό που τους πνίγει. Τις "ατύπως κυβερνούσες" τράπεζες και τη βιτρίνα της καταναλωτικής μας κοινωνίας.

Ασύμμετρη -πιθανόν- αντίδραση σε μια ζωή που πριν την αυγή έχει φτάσει στο τέλος της.

Αυτήν την κοινωνία τους αφήνουμε. Εμείς, ενεργοί συμπαραστάτες της, λαμόγια, αδιάφοροι ή και αντιδρώντες του καναπέ.

Τουλάχιστον στους δρόμους μπορεί να γεννηθεί μια νέα συλλογικότητα. Εκεί που ο διπλανός δεν είναι ούτε ανταγωνιστής, ούτε εχθρός, ούτε αντίπαλος, ούτε αδιάφορος.

Εκεί που ο διπλανός  θα σου δώσει ένα τσιγάρο να καπνίσεις και θα απλώσει το χέρι να σε σηκώσει όταν πέσεις.

Μια κοινωνία που θεοποίησε τον ατομισμό-χάρο της,  μπορεί να βρει ελπίδα μόνο στη συλλογικότητα του δρόμου. Ακόμα κι αν θα σπάσουν μερικές ακόμα βιτρίνες.

Εμείς που τους αφήνουμε τόση σαπίλα δε μπορούμε να είμαστε αυστηροί κριτές των παιδιών που ψηλαφούν τη διέξοδο.

Η εξέλιξη του αμερικάνικου ΑΕΠ μετά την κρίση του 1929

Για το 2010 οι "επίσημοι" αναφέρονται σε μεταβολές σε Ευρώπη - ΗΠΑ του επιπέδου του -0,5% έως -1%. Η μεταβολή του αμερικάνικου ΑΕΠ κατά την κρίση του 1929 ήταν -12% το 1930 σε σχέση με το 1929 και συνέχισε να πέφτει για 4 συνεχόμενα έτη μέχρι το -45% σε σχέση με το 1929.

Είναι εντυπωσιακή η επίπτωση της πολεμικής προετοιμασίας στην αύξηση του ΑΕΠ. Τα έτη '37, '38 και '39, το ΑΕΠ είχε απλά σταθεροποιηθεί και μάλλον "κολλήσει λίγο κάτω από τα επίπεδα του '29.

Το ΑΕΠ εκτοξεύεται με την κήρυξη του πολέμου. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ γνωρίζουν το 1940 και 1941 μια "οικονομική πολεμική άνθηση" χωρίς να έχουν εμπλακεί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μιας κι επίσημα εισέρχονται στον πόλεμο το 1942 (μετά τις 7/12/1941).

Με τα σημερινά δεδομένα, ακόμα και στην Ευρώπη, οι αυτοκινητοβιομηχανίες σχεδιάζουν να κινηθούν το 2009 με μια πτώση στην παραγωγή ύψους 50%. Γνωρίζοντας ότι η αυτοκινητοβιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο αντιστοιχεί περίπου στο 10% του παγκόσμιου εμπορίου, καταλαβαίνουμε ότι από μόνη της αυτή η εξέλιξη στην ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία θα οδηγήσει σε μείωση μερικών μονάδων στο ΑΕΠ. Έτσι, οι προβλέψεις για μικρή υποχώρηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ μοιάζει το λιγότερο να είναι υπεραισιόδοξη...

Η εξέλιξη της ανεργίας είναι ακόμα περισσότερο θλιβερή:

Έφτασε το 25% το 1934 για να επανέλθει στα επίπεδα του 1929 μόλις το 1942. Μόνο η αναμενόμενη κατάρρευση στην αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία αναμένεται να φέρει την ανεργία κοντά στο 10%. Κι έπεται συνέχεια.

Στις μέχρι σήμερα εξελίξεις, η ευρωζώνη απλά δείχνει να αντιδρά με μια καθυστέρηση μερικών μηνών.

Είμαστε ή μας περνάνε για ηλίθιους?

Παραμένει το σημαντικότερο ερώτημα. 

Είμαστε τελικά τελείως ηλίθιοι σαν λαός ή  μας θεωρούν ηλίθιους οι κυβερνώντες και κάποτε θα το πληρώσουν?

Έκαναν που έκαναν το καλό με το "σχέδιο διάσωσης των τραπεζών" και μοιράζουν 28 δις (το 12% του Ακαθάριστου Εθνικού προϊόντος για όποιον ζαλίζεται με τα μηδενικά και δεν πολυκαταλαβαίνει..) ας το ρίξουν τουλάχιστον στο γυαλό κι ας αφήσουν τις βλακείες.

Κοτζάμ πρωθυπουργός δήλωσε ότι : "...Το ελληνικό σχέδιο δεν επιβαρύνει τους φορολογούμενους και δεν αφαιρεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε ένα ευρώ. Αντιθέτως μάλιστα, η πλήρης εφαρμογή του μπορεί να αποφέρει δημόσια έσοδα έως και 500 εκ. ευρώ, τα οποία δεσμευόμαστε να αξιοποιηθούν για την ενίσχυση του Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής και των Δημόσιων Επενδύσεων".

Κάτσε να δω εάν κατάλαβα καλά... έψαξα λοιπόν και βρήκα από που βγαίνουν τα τεράστια οφέλη για τον έλληνα φορολογούμενο... "Πρώτον, τη συμμετοχή του Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών έως το ύψος των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η συμμετοχή αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να εγκριθεί η συμμετοχή των τραπεζών και στα άλλα δύο σκέλη του σχεδίου. Το Δημόσιο συμμετέχει με προνομιούχες μετοχές που έχουν απόδοση 10% και ορίζει εκπροσώπους του στο Διοικητικό Συμβούλιο κάθε τράπεζας που συμμετέχει στο σχέδιο."

Ααα μάλιστα, τώρα κατάλαβα. Ας πούμε ότι μια εταιρεία πάει για φούντο. Έχει ανάγκη ρευστό και βρίσκει κάποιον ο οποίος του δίνει 5 δις για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Τέλεια! Είναι ο μόνος τρόπος να βρει κανείς λεφτά που ΔΕΝ θα τα επιστρέψει ποτέ πίσω!!! Ούτε δάνειο είναι ούτε τίποτα! Το κράτος βάζει λεφτά κι αυτοί του δίνουν κάτι χαρτάκια που τα λέμε μετοχές.

Μάλιστα, βάζει όμως το κράτος έναν όρο. Ότι θέλει τα 5δις αυτά να του δίνουν 10% μέρισμα κάθε χρόνο. Εδώ τα έκλεψε τα καλόπαιδα. 10% επιστροφή στο κεφάλαιο είναι μια εξαιρετική απόδοση, όμως υπάρχει πάντα ένα όμως. Εάν στη συμφωνία είναι να πάνε και τα επιτόκια στο 15%, μάλλον τα λεφτουδάκια που πήρανε θα τα αυγατίσουν με καλό τρόπο.

Πάμε παρακάτω. Με τα 5 δις, το κράτος θα εισπράτει τα 500εκ. που λέει για το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής. Όμως, μέχρι τα 28 δις που θα δώσει, λείπουν άλλα 23 δις. Αυτά ΔΕΝ θα αποδίδουν τίποτα στο κράτος!!! Υπέροχα!!! Δίνουμε 28 δις κι έχουμε 10% από τα 5 δις και 0% από τα υπόλοιπα. Ολέ!!! 

Πάμε παρακάτω. Λέει ο Κωστάκης ότι δεν παίρνουν από τους φορολογούμενους ούτε ένα ευρώ. Μπά? Κι από που τα παίρνουν? Από την προσωπική του περιουσία τους τα δίνει?

Λέει ο Αλογοσκούφης: "Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου αφορά στην παροχή των εγγυήσεων του Δημοσίου για τη σύναψη μεσομακροπρόθεσμων δανείων από τις συμμετέχουσες τράπεζες, ποσού έως 15 δισεκατομμύρια ευρώ. "

Πολύ ενδιαφέρον. Για να το σκεφτώ λίγο. Πάει να πάρει ένας φίλος μου ένα δάνειο από μια τράπεζα. Τα σκαλίζει απο εδώ η τράπεζα, τα σκαλίζει από εκεί, τον βρίσκει μπαταχτσή.. Του λέει "καμάριμ δεν έχει δανειάκι γιατί με εσένα θα τα χάσουμε τα λεφτουδάκια μας."

Τότε έρχεται ο φίλος και μου λέει: "Δικέ μου βάζεις υπογραφή για εγγυητής?". Εσείς τι λέτε? Ότι εάν υπογράψω εγγυητής σε κάποιον που θα πάρει ένα δάνειο και που πιθανότατα ΔΕΝ θα μπορεί να το αποπληρώσει, έχω αναλάβει κάποια υποχρεώση από τον οικογενειακό μου κορβανά ή όχι?

Ε, το ίδιο είναι κι οι τράπεζες. Όταν μας λένε το επιστημονικόν.. "δε μπορούμε να αντλήσουμε κεφάλαια από τη διατραπεζική.." σε απλά ελληνικά σημαίνει δε μας δανείζουν οι άλλες τράπεζες γιατί μας βλέπουν με το ένα πόδι στο γκρεμό... Κι όταν εγγυάται το κράτος, εγγυάται με τα λεφτά των ελλήνων φορολογούμενων ΧΩΡΙΣ κανένα όφελος για να πάρουν οι τράπεζες δάνεια για να τα πουλήσουν στους μαλάκες ακριβότερα και να βγάλουν κέρδη... Μάγκες τον αλογοσκούφη ούτε για τη φορολογική μου δήλωση δεν θα τον προτιμούσα...

Πάμε παρακάτω... "Τρίτο σκέλος του σχεδίου είναι η έκδοση ειδικών ομολόγων από το Δημόσιο ύψους έως 8 δισεκατομμυρίων ευρώ. ". 

Μάλιστα. Στην αρχή τους δίναμε λίγα από τα οποία θα παίρναμε κάτι για να κρύψουμε τα υπόλοιπα. Μετά τους δίνουμε μπόλικα με κίνδυνο να τα χάσουμε και ΔΕΝ παίρνουμε τίποτα.. Τώρα θα εκδώσουμε ομόλογα που ΘΑ ΠΛΗΡΏΣΟΥΜΕ τόκους σε όσους τα δώσουμε για να ενισχύσουμε τις τραπεζούλες.... 

Ξαναρωτάω. Είμαστε τελικά τόσο ηλίθιοι?

το μέλλον της αυτοκινητοβιομηχανίας

Μεγάλη φασαρία γίνεται στις ΗΠΑ για τις GM και FORD.

Οι πληροφορίες λένε ότι εάν δεν προστρέξει άμεσα το αμερικάνικο κράτος να στηρίξει τη GM αυτή θα πτωχεύσει, ίσως και μέχρι το τέλος του χρόνου.

Μεσούσης της κρίσης η αμερικάνικη ένωση αυτοκινητοβιομηχανίας, υπολόγισε ότι μια κατάρρευση αυτών των δύο εταιρειών θα οδηγήσει άμεσα κι έμμεσα (από τις εταιρείες που είναι συνδεδεμένες με αυτές) περίπου 1.000.000 άτομα στην ανεργία.

Για όσου δε γνωρίζουν, η πρόβλεψη δεν είναι ουτοπική για εκφοβισμό και εκβιασμό της κυβέρνησης να τους στηρίξει. Πραγματικά, οι σημερινές αυτοκινητοβιομηχανίες εκτός από τα διοικητικά τμήματα και τα τμήματα σχεδιασμού, στην παραγωγή διατηρούν μόνο τη γραμμή συναρμολόγησης. Όλα τα υπόλοιπα μέρη των αυτοκινήτων παράγονται από ένα ευρή και πολυεπίπεδο δίκτυο προμηθευτών.

Γϋρω από τη GM εξελίσσεται μια φιλολογία, ανάμεσα στην προοπτική της πτώχευσης (π.χ. η Deutsche Bank θεωρεί ότι η αξία της μετοχής της GΜ θα φθάσει μέσα στο 2009 την τιμή του 0 -ναι μηδέν!!-) και στις κραυγές στήριξής της κυρίως από εκπροσώπους των Δημοκρατικών. 

Ο ίδιος ο Ομπάμα έκανε έκκληση στην κυβέρνηση Μπους για τη στήριξή τους και χθες η εκπρόσωπος των δημοκρατικών στο κονγκρέσο Νάνσυ Πελόζι έκανε ακριβώς το ίδιο.

Θα ήταν μεγάλη η χαρά του Ομπάμα εάν ο Μπους κάτω από την πίεση των Δημοκρατικών έκανε μια τέτοια κίνηση. Και πολιτικά θα χρεωνόταν θετικά στους Δημοκρατικούς κι ο αρνητικός οικονομικός αντίκτυπος θα χρεωνόταν στο Μπους.

Άποψή μου είναι ότι η GM θα αφεθεί στην τύχη της να καταρρεύσει. Μοιάζει εφιαλτικό, μοιάζει απίθανο αλλά αυτό θα γίνει.

Η αγορά αυτοκινήτου στην αμερική έχει υποστεί μια καθίζηση. Λένε για μείωση 30% τον Οκτώβρη αλλά το πιθανότερο είναι αυτή να μεγαλώσει τους προσεχείς μήνες. Στην Ευρώπη οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν ήδη σχεδιάσει μια δραστική μείωση της παραγωγής τους. Τα μέτρα για απλή επιμήκυνση των χριστουγεννιάτικων διακοπών είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Για το πρώτο τρίμηνο του 2009 ο σχεδιασμός είναι για 50% πτώση της παραγωγής.

Στις ΗΠΑ με δύο μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες (GM και FORD) να έχουν να μοιράσουν μια πίτα που έχει κοπεί στα δύο, είναι λογικό ότι είτε η μια θα καταρρεύσει για να αφήσει ελεύθερο χώρο στην άλλη, ή ΚΑΙ οι δύο. Όσα χρήματα από τον κρατικό κορβανά και να διατεθούν, θα χαθούν μέσα σε μια τεράστια μαύρη τρύπα που θα αναπαράγει κωλοσιαίες ζημιές εξ αιτίας μιας αγοράς που θα έχει καταρρεύσει.

Άσε που και να κρατήσουν και τις δύο ζωντανές, με μειωμένη κατά 50% την παραγωγή και των δύο, αυτές θα προσαρμόσουν τις δαπάνες τους στη νέα πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει απλά απολύσεις εργαζομένων. Έτσι και οι ενισχύσεις από το κράτος θα χαθούν και οι εργαζόμενοι ούτως ή άλλως θα χάσουν τις δουλειές τους.

Καλύτερα είναι να αφήσουν τη μια να χαθεί, να απορροφηθεί από την άλλη δημιουργούντας μια επιχείρηση που θα έχει την αγορά για να είναι υγιής και να διατεθούν οι κρατικοί πόροι για υποδομές, σε εργασίες που θα απορροφήσουν για ένα διάστημα τους άνεργους.

Το παιχνίδι είναι ποιά θα αντέξει. Όποια "πέσει" πρώτη θα χαθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι η Κρίση

Έπεσα σε ένα λαμιώτικο μπλόγκ που ανέφερε τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση. Το διάβασα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσο αποϊδεολογικοποιημένο ήταν. Έτσι έψαξα στο site  του ΣΥΡΙΖΑ να βρω από εκεί επίσημα την άποψή του. Δυστυχώς οι βασικές μου διαπιστώσεις παρέμειναν οι ίδιες. Με στεναχώρια είδα ότι η αριστερή καταβολή του δύσκολα ανιχνεύεται στο κείμενο.

Το περισσότερο σχετικό κείμενο είναι "Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη χρηματοπιστωτική κρίση" (http://www.syriza.gr/grafeio-typoy/protaseis-toy-syriza-gia-tin-antimetpisi-tis-3c7rimatopistotiks-krisis/).

Οι απορίες μου ξεκίνησαν από τον τίτλο. Είναι απλά μια "χρηματοπιστωτική" κρίση? Έχουμε μια κρίση που οφείλεται στα golden boys? Ε, να τραβήξουμε λίγο το αυτί στα παλιόπαιδα και να πάμε παρακάτω. Τι τα θέλουμε τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης?

Η δεύτερη απορία μου είναι στο ύφος των μέτρων,  ξεχνώντας -έστω- προσωρινά ότι κατ'αρχήν μια συνολική κριτική στο άδικο σύστημα που αναπαράγει κρίσεις σίγουρα λείπει από την αρχή της ανακοίνωσης.

Παρόλο που δε συμφωνώ, μπορώ όμως να κατανοήσω την ανάγκη ενός κόμματος που δρα στην κεντρική πολιτική σκηνή να κάνει και κάποιες προτάσεις άμεσης ανακούφισης συνανθρώπων μας που θα βρεθούν σε ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα. 

Θα μου ήταν ευκολότερο βέβαια να συμφωνήσω σε προτάσεις που απευθύνονται στον ίδιο το λαό και σε μια προτροπή διεκδίκησης των μέτρων ανακούφισής τους.

Τίποτα από αυτά δε φαίνεται να ισχύουν. Εάν αφαιρέσεις τα ψιλοουτοπικά λαϊκίστικα -που άλλωστε κι η Ν.Δ. "ρίχνει" στην πιάτσα μεθοδευμένα με διάφορα στελέχη της- περί άμεσης χρηματοδότησης των πάντων,  είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα από τα "σοβαροφανή" μέτρα που προτείνει δε διαφέρουν από τις κυβερνητικές προτάσεις.

Όλη η παράγραφος (2) περιγράφει το σχέδιο Αλογοσκούφη με τα 28 δις μετά κι από τις τελευταίες διεκρινίσεις που έδωσε.

Την παράγραφο (3) εάν την έκανε νόμο η ΝΔ θα τους έβαζε φυλακή ακόμα κι ο Σανιδάς... Αντιγράφω: "Αν μια τράπεζα έχει ανάγκη από κεφάλαιο αλλά οι μέτοχοί της δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα εξασφαλίσουν τότε η τράπεζα αυτή περνά ολοκληρωτικά στον κρατικό έλεγχο χωρίς καμιά αποζημίωση.".

Γιατί ρε παλικάρια τι άλλο έκανε ο Μπους με τις τράπεζές του? Όσο κονόμαγαν έχει καλώς μόλις τις φουντάρισαν τις εκάναν πακέτο με κορδελίτσα και τις πετάξαν στα κορόϊδα!

Η παράγραφος (4) γιατί μπήκε εγώ δεν κατάλαβα. Πιστεύει ο συντάκτης ότι η κρίση θα μεταφερθεί και στην πραγματική οικονομία, στον κοσμάκη δλδ κι αυτό γράφει. Σιγά την ανακάλυψη. Η προτροπή για "λήψη άμεσων μέτρων για την ανάσχεση της κρίσης" ΚΑΙ "στρατηγική ανάκτησης των μέσων και των δυνατοτήτων παρέμβασης..." είναι ο ορισμός του σοφόν το ασαφές. Για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχει άμεσα μέτρα, εδώ απλώς τα επικαλείται. Τα υπόλοιπα είναι πρόταση στρατηγικής για "...κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας..." (προσπάθησε ο Αλογοσκούφης αλλά δεν τα κατάφερε), "...σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων..." (όσες δώσαμε-δώσαμε κι αυτό είναι ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ κι όχι ΤΑΚΤΙΚΗ!) κι "...ανάκτηση του δημοσίου ελέγχου σε επιχειρήσεις – εργαλεία αναπτυξιακής πολιτικής...". Άρα πάει κι η απαίτηση για κοινωνικό κράτος (παιδεία, υγεία κ.α. άχρηστα κι αντιαναπτυξιακά πράγματα). Τώρα θέλουμε ένα κράτος-εργαλείο ανάπτυξης. Μάλιστα.

Βαριέμαι να τα πάρω όλα και θα πάω κατευθείαν στο (11) για μια μόνο κουβέντα. Άμα είναι να πιστεύει κανείς ότι θα φτιάξει στον καπιταλισμό τράπεζες "...με νέα κριτήρια αποδοτικότητας μακριά από κερδοσκοπικές λογικές..." τότε μου φαίνεται απλούστερο και μάλιστα πολύ περισσότερο ενδιαφέρον να πιστέψουμε όλοι ότι είναι δυνατόν να φτιάξουμε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλευση και τη δυστυχία.

Στο άγνωστο..

Ένα περίεργο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι και οι αντιφατικές πληροφορίες που κυκλοφορούν.

Για παράδειγμα για τη ναυτιλία, συλλέγω ενδεικτικά κάποια στοιχεία:

1. Ο βασικός δείκτης που καταγράφει τις εξελίξεις (Baltic Dry Index) έχει πρακτικά εκμηδενιστεί πέφτοντας από τις 12000 το Μάϊο στα 870.
2. Σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%ED%E1%F5%F4%E9%EB%DF%E1&a=&id=85130016) ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός "Η κατάρρευση των ναυτιλιακών"...
3. Ο ημερήσιος ναύλος για τα καράβια έχει καταρρεύσει από 120.000$ σε λίγο κάτω από 9.000$, τιμή που θεωρείται ότι δεν καλύπτει ούτε καν τα άμεσα κόστη (ούτε συζήτηση για τοκοχρεωλύσια μιας κι οι εφοπλιστές αγόρασαν όλα τα καράβια με δανεικά).
4. Στα παραπάνω θα πρέπει κάποιος να προσθέσει και το γεγονός ότι πλέον ακόμα και με χαμηλές τιμές, ακόμα και τα λίγα (όπως λένε) αυτά φορτία που είναι σήμερα διαθέσιμα ΔΕ μπορούν να πραγματοποιηθούν γιατί οι τράπεζες ΔΕΝ εκδίδουν πλέον εγγυητικές για την αποπληρωμή των ναύλων.

Από όλα τα παραπάνω, θα υπέθετε κανείς ότι:

α) Εμπορεύματα πλέον πρακτικά ΔΕΝ θα έπρεπε να διακινούνται, άρα είτε η κατανάλωση θα  έχει καταβαραθρωθεί, είτε θα πρέπει να έχουν μείνει τα μαγαζιά χωρίς εμπορεύματα. Όμως, ούτε το ένα έχει γίνει ούτε το άλλο. Για τις ΗΠΑ η πτώση του καταναλωτισμού μετριέται (όπως λένε) στο 2,3% και στην Ευρώπη απλά έχει σχεδόν εκμηδενισθεί ο ρυθμός επέκτασής του. Τι στο καλό ψωνίζουν όλοι αυτοί εάν έχει όντως σταματήσει η ροή προϊόντων από την Ασία (που έρχεται εξ ολοκλήρου με πλοία..)?

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η αγορά ακόμα κινείται με τα αποθέματα μαγαζιών-χονδρεμπόρων κλπ θα έπρεπε οι προβλέψεις τουλάχιστον να ήταν καταστροφικές. Ούτε τέτοιες κάνουν. Η πάνσοφη κο(νο)μισιόν εκτιμά σχεδόν μηδενικό ρυθμό ανάπτυξης για την ευροζώνη για το 2009.

β) Εφοπλιστές και ενδιάμεσοι που ασχολιούνται με τη ναυτιλία θα έπρεπε να είχαν πάρει ήδη σειρά για πτώχευση. Όμως αντι αυτού, διαβάζω ότι οι εφοπλιστές με ηρεμία εκτιμούν ότι από τον Γενάρη θα αρχίσει πάλι η ανοδική πορεία στην αγορά.

Συμφωνώ, υπάρχουν απόψεις κι απόψεις κι ιδιαίτερα όσο αφορά εκτιμήσεις και προφητείες. Όμως τόσο μεγάλη απόκλιση ανάμεσα σε δεδομένα κι αναλύσεις από διαφορετικές "αξιόπιστες" πηγές δε μπορούσα να φανταστώ.

Περί Ντέμη

Θα έχει περάσει καμιά δεκαετία.. Είχα πάει τελευταία αγωνιστική στη Φιλαδέλφεια μ'ένα ξάδερφό μου να παρακολουθήσουμε ένα αδιάφορο (βαθμοθηρικά) ματς της ΑΕΚ με μιά "μικρή" ομάδα.

Το ματς έμοιαζε να είναι επιπέδου Ταλαιπωριακού-Βραδυποριακού...

Οι θεατές λίγοι, οι οπαδοί της αντιπάλου ομάδος.. καθισμένοι μακρυά με κανα-δυό θύρες κενές για υγειονομική ζώνη, το ντου αδύνατον.

Κι αφου κανέναν (συγκεκριμένο) δε μισούν (ή μάλλον δε βρίσκουν εύκαιρο) στον κόσμο να σκοτώσουν, αποφάσισαν να πλακωθούν μεταξύ τους....

Αιτία? 

Ποιός έχει μικρότερο αριθμό στο .. διαρκείας του... άρα.. κατέχει δικαιώματα παλαιότερου και δύνατε ίνα ομιλεί (αθάνατε Κουτσόγιωργα).

Σήψη, βαρεμάρα, απογοήτευση. Κι ήρθε ο Ντέμης.

Και μόνο να σκεφτεί κανείς την ποιότητα των προκατόχων του... Ένας "επιχειρηματίας" της νύχτας, ένα λαμόγιο με αεροπλανάκια, ένας λαθρέμπορος, κι ένα λαμόγιο εν γένη (πολυσχιδές λαμόγιο!).

Αυτή ήταν η διαφορά. Τα οικονομικά.. πάνω κάτω θα βρίσκονταν σωτήρες να τα σώσουν. Άλλωστε πάντα μπορείς να "ρίξεις" οικονομικά κάποιον που θέλει ντε και καλά να "ριχτεί" (κύττα Δημόσιο...).

Θα μου πεις, πόσο αξιοπρεπείς είναι οι "αξιοπρεπείς" επιχειρηματίες? Μεγάλη συζήτηση... Τουλάχιστον πήγαινες να δεις μπάλλα, έβλεπες κάποτε-κάποτε και λίγο από αυτή, συνήθως ολίγον (ή πολύ) κλωτσοσκούφι, έκανες την πλάκα σου κι έφευγες.

Στο κάτω-κάτω τι παραπάνω είναι ένα ματς? Θρησκεία, ιδέα? Έ όχι δα! 22 παιδάκια που κυνηγάνε ένα τόπι. Ε, την πλάκα του την έχει έτσι κι αλλιώς, παρεούλα βρίσκεις, πλακίτσα με τους διπλανούς να μπορείς να κάνεις και να ήταν φθηνότερα τα εισιτήρια μια χαρά θα ήταν...

Πόση από την αλήθεια γνωρίζουμε (1)

Κάτι δεν πάει καλά με την πληροφόρησή μας αυτήν την περίοδο.

Π.χ. Αυτοκινητοβιομηχανία.  Συλλέγω τις ακόλουθες πληροφορίες:

Ι. Από την Ελευθεροτυπία (29/1002008)

α) Ο όμιλος Ρενό-Νισάν-Ντάτσια μειώνει σημαντικά την παραγωγή αυτοκινήτων και το εργατικό δυναμικό του. Η Ρενό, για να αντιμετωπίσει την πτώση των πωλήσεων που σε μερικές αγορές έφτασε και το 20%, αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία των εργοστασίων που διαθέτει στη Γαλλία για δύο εβδομάδες. Υπάρχει το ενδεχόμενο η αναστολή των εργασιών να συνεχιστεί. Επίσης ανακοίνωσε ένα νέο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου χιλιάδων εργαζομένων. Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα προχώρησε και στην απόλυση 6.000 υπαλλήλων

β)  Η Ντέμλερ (Μερσέντες, Σμαρτ) προχώρησε σε δραστικότερες λύσεις. Από τα μέσα Δεκεμβρίου κλείνει τα εργοστάσιά της για πέντε εβδομάδες. Οι μεγαλύτερες απώλειες στον όγκο των πωλήσεων σημειώθηκαν στις ΗΠΑ, ενώ ανάλογη πτώση αναμένεται και στην Ευρώπη.

γ) Η BMW ανησυχεί για τις επιπτώσεις που θα έχει η κρίση στα μοντέλα της σειράς 1 και 3. Τα πρώτα στοιχεία για τις πωλήσεις του μικρότερου μέλους της γκάμας της και του μικρομεσαίου που πρόσφατα ανανεώθηκε, επιβάλλουν τη μείωση της παραγωγής τους κατά 2.800 μονάδες. Αρχικά, το εργοστάσιο στη Λιψία κλείνει για τέσσερις ημέρες.

ΙΙ. Από άλλες πηγές φαίνεται ότι το ίδιο ισχύει και για τις FORD, General Motors

III. Τα στοιχεία για τη Γαλλία παραδείγματος χάριν (Bloomberg) δείχνουν ότι από μια συνολική πτώση 6.2% τον Οκτώβριο του 2008 σε σχέση με πέρσυ, έγινε με τεράστιες αποκλίσεις από εταιρεία σε εταιρεία: Opel (-32%), Ford (-17%), FIAT (-17%), Mercedes (-14%) κ.ο.κ.

IV. Η Commission από την άλλη, αναβάλει τα μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών ρύπων από τα αυτοκίνητα για μια 3ετία, με τη δικαιολογία της αποφυγής άσκησης πίεσης στις αυτοκινητοβιομηχανίες.

    V.  Από δικές μου πληροφορίες, μπορώ να πω ότι η πτώση στην παραγωγή αυτοκινήτων ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου και τον Οκτώβριο πιθανόν να έχει φτάσει σε ύψη μερικών δεκάδων τοις εκατό...

Οι παραπάνω πληροφορίες είναι  άκρως απογοητευτικές.

Από τη μια πλευρά έχουμε επίσημες ανακοινώσεις για σημαντικές αλλά μικρές πτώσεις των πωλήσεων στα αυτοκίνητα (π.χ. μόλις 6,2% συνολικά στη Γαλλία) κι από την άλλη μια καταστροφική φημολογία γύρω από τη βιομηχανία των αυτοκινήτων.

Η αλήθεια πρέπει να είναι κοντά στα χειρότερα. Η αγορά του αυτοκινήτου θα πρέπει να έχει ήδη μπλοκάρει με τρόπο ιδιαίτερα μεγάλο. Όλο το κύκλωμα του αυτοκινήτου συνεχίζει να λειτουργεί με τα αποθέματα και τις παραγγελίες του προηγούμενου εξαμήνου. Τα στοιχεία Νοέμβρη-Δεκέμβρη-Γενάρη θα αντικατοπτρίζουν την έκταση και το βάθος της κρίσης.

Ας βλογίσω και τα γέννια μου λιγάκι...

Πριν από μια βδομάδα είχα αναφέρει τις βασικές γραμμές, γύρω από τις οποίες θα αναζητούσαν οι "μεγάλοι" την έξοδο από την κρίση.

Είχα εκφράσει την άποψη ότι χρήμα και μάλιστα μπόλικο θα έπρεπε να κατευθυνθεί σε υποδομές και μάλιστα σε τέτοιου είδους υποδομές οι οποίες να μην αναζητούν άμεσα οικονομική απόσβεση.

Οποιαδήποτε προσπάθεια διάθεσης κεφαλαίων για επενδύσεις, οι οποίες θα αναζητούσαν άμεσα οικονομική ανταποδοτικότητα θα οδηγούσαν σε ένταση των κρισιακών φαινομένων.

Είχα χρησιμοποιήσει τον όρο "καταστροφή αξιών". Τη διάθεση δλδ. πόρων με τρόπο τέτοιο που να μην αναπαράγουν την κίνηση του κεφαλαίου (επένδυση-κέρδη-επανεπένδυση). Το μόνο που θα έπρεπε να πετυχαίνουν είναι την κίνηση της οικονομίας.  Ο λόγος είναι απλός η προσπάθεια κερδοφορίας με τη διάθεση προϊόντων σε μια κορεσμένη κι άρρωστη αγορά είναι ένα τεράστιο λάθος.

Είχα λοιπόν επισημάνει μερικούς βασικούς άξονες στους οποίους εκτιμούσα ότι θα έπρεπε να κατευθυνθούν οι πόροι. Αυτοί ήταν βασικά δύο. Οι υποδομές και -δυστυχώς- τα οπλικά συστήματα. Στο κομμάτι των υποδομών είχα σημειώσει ως πλέον συμφέρουσα την επένδυση παράλογων ποσών σε Α.Π.Ε. (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας).

Μου έκανε εντύπωση η σημερινή ειδησεογραφία σχετικά με τις αμερικάνικες εκλογές, που αναφέρει ότι οι δύο υποψήφιοι έχουν βγάλει τον τελευταίο λαγό από το σακούλι τους και διαγωνίζονται για το ποιός θα προτείνει το πλέον δυσθεόρατο κονδύλι για Α.Π.Ε....

Πώς θα εξελιχθεί η κρίση..

Μέχρι τώρα παρακολουθούμε στην Ελλάδα αντιδράσεις περισσότερο "προαποφασισμένες" και λιγότερο βασισμένες σε πραγματικές (καλές ή και κακές) εκτιμήσεις.

 Παρακολουθούμε "προφήτες" για κάθε γούστο. 

 Όσοι έχουν θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του καπιταλισμού, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση δεν αφορά το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στο σύνολό του αλλά είτε ορισμένες μόνο πλευρές του ή παρωχημένες πολιτικές (π.χ. τα φορτώνουν όλα στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό).

 Οι «αριστεροί» προφήτες από την άλλη αποζητούν στη δυστυχία τη δικαίωση των απόψεών τους για το παρωχημένο του καπιταλισμού.

 Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει σαν ώριμο φρούτο κι αν ακόμα του άξιζε, πολύ δε περισσότερο εάν πραγματικά σήμερα δίνεται μια τέτοια ευκαιρία, η αριστερά δεν διαθέτει πειστικό όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνία. Φοβάμαι ότι πλέον δεν προφταίνει κι αυτό είναι κάτι που θα αποτελεί μεγαλύτερο ιστορικό κρίμα γι αυτήν, ακόμα σημαντικότερο κι από το γεγονός της αποτυχίας της πρώτης ιστορικά απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

 Κάποτε ήταν αρκετό να σκεφτούμε ότι απλά είχε δίκιο ο Σαββόπουλος: «Εφιάλτης ήταν το όραμα, αλήθεια όμως το πάθος»… Κι αυτό το πάθος είχε από μόνο του προσφέρει πολλά στους λαούς. Πλέον φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ούτε καν πάθος.

 Η αλήθεια είναι ότι το πιθανότερο η κρίση θα βαθύνει και μάλιστα για τη χώρα μας ιδιαίτερα απότομα κι οξυμένα. Αυτό που δεν φαίνεται να έχει ακόμα αρχίσει να διακρίνεται είναι ο τρόπος που θα αποφασίσουν οι υπερεθνικές ελίτ να την διαχειριστούν.

 Αυτές θα κρίνουν με ένα απλό και μόνο κριτήριο. Τα όρια της δυστυχίας που δεν θα αποτελέσουν κίνδυνο στη συντήρηση του συστήματος κυριαρχίας του. Εάν εκτιμήσουν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρουν να αποσβέσουν τους κλυδωνισμούς μιας διευρυμένης κοινωνικής αναταραχής με τεράστια ποσοστά ανεργίας και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας στην απόγνωση, τότε απλά θα αφήσουν την κρίση να ξεσπάσει αχαλίνωτη στις πλάτες των ασθενέστερων.

Μια τέτοια εκδοχή θα συνδυαστεί με μια εφιαλτική αυταρχική εκτροπή. Πιθανότατα και με πολιτική κυριαρχία ακροδεξιών και φασιζόντων πολιτικών. Ήδη οι υποψήφιοι άρχισαν να σπρώχνονται ποιος θα προλάβει. Εθνικισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία και παλαιού τύπου αστυνομικά κράτη θα είναι η φυσιολογική συνοδεία μιας τέτοιας εκδοχής.

Η αντίσταση κι η μαζική κινητοποίηση των λαών αυτή τη φορά δεν θα είναι «αγωνιστική γυμναστική» και απλά «διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης του». Αυτή η εκδοχή «ξεπεράσματος» της κρίσης θα κριθεί άμεσα από αυτόν τον παράγοντα.

Ο δεύτερος δρόμος για τις πολυεθνικές ελίτ είναι πολύ δυσκολότερος. Η Ευρώπη έχει εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο δυστυχώς στερείται η Υπερδύναμη.

Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα του συνδυασμού πληθωρισμού-υποτίμησης νομίσματος-Δημόσιες Επενδύσεις (ή προμήθειες όπλων) για να εξισορροπήσει τη φτώχεια και να διατηρήσει κάποια ελάχιστα στοιχεία κοινωνικής συνοχής. Οι ΗΠΑ δεν την έχουν αυτήν την εκδοχή. Με ένα τεράστιο δημόσιο έλλειμμα και με ένα τρομακτικό έλλειμμα ισοζυγίου έχει απόλυτη ανάγκη τους πιστωτές της. Αυτοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αγοράζουν τα ομόλογα του αμερικάνικου δημοσίου ή τουλάχιστον να ΜΗΝ ρευστοποιούν αυτά που έχουν λήξει. Μια υποτίμηση του δολαρίου θα ανατρέψει εκ βάθρων αυτήν την ισορροπία. Γι αυτό άλλωστε κι οι ΗΠΑ, παρόλο που μέχρι σήμερα έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από την Ευρώπη από την κρίση, προσπαθούν και δυναμώνουν καθημερινά το δολάριο, το οποίο από 1,47 σε σχέση με το Ευρώ έχει φτάσει στο 1,22 και δεν ξέρει κανείς που θα καταλήξει.

Οι πληροφορίες που έρχονται από τις ΗΠΑ είναι ότι εκεί αφήνουν τις επιχειρήσεις αβοήθητες να καταρρεύσουν κι ελπίζουν (και μάλλον δικαίως) ότι ο κρατικός αυταρχισμός είναι επαρκέστατος για να αντιμετωπίσει ακόμα και στρατιές ανέργων κι απελπισμένων για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρις ότου η καταστροφή των αξιών να ολοκληρωθεί και να αρχίσει ένας νέος ανοδικό κύκλος. Η απουσία διεκδικητικού πολιτικοποιημένου κινήματος είναι το μεγάλο τους ατού.

Το κακό είναι ότι εάν γίνουν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού διαφορετικές επιλογές στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, τότε θα οξυνθούν ιδιαίτερα κι οι μεταξύ τους αντιθέσεις. Το κενό των καταρρεουσών αμερικάνικων επιχειρήσεων θα το καλύψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι ευρωπαϊκές που μπορεί να καταφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό να επιβιώσουν. Έτσι, η έξοδος της αμερικάνικης οικονομίας από την κρίση θα γίνεται με ολοένα κι αργότερους ρυθμούς. Αυτό δε νομίζω ότι θα το δεχτούν αδιαμαρτύρητα...

Φοβάμαι ότι οι αμερικάνοι θα δοκιμάσουν να επιβάλουν σε παγκόσμιο επίπεδο τις επιλογές τους.

Μέτρα (και σταθμά) για την κρίση

Μου κάνει απίθανη εντύπωση η ασχετοσύνη των πολιτικών μας κομμάτων.

Διαβάζω τα μέτρα που προτείνουν και με πιάνουν τα γέλια. Μα καλά τίποτα δεν καταλαβαίνουν?

Το πράγμα είναι απλό και την ουσία του μόνο ο δεινόσαυρος Μητσοτάκις την έθιξε (με τον ανάποδο βέβαια τρόπο...).

Αυτή η κρίση είναι μια βαθύτατη κρίση του καπιταλισμού. Δεν είναι χρηματοπιστωτική δεν είναι μεταφερόμενη στην "πραγματική" οικονομία δεν είναι ρε παιδί μου κρίση μιας πλευράς της λειτουργίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. 

Ο "Δυτικός" τρόπος ζωής που εξήχθει και στον υπολοιπο κόσμο, απλά δε μπορεί να συνεχίσει. Είναι κρίση των καταναλωτικών μας "αξιών", κρίση περιβαντολογική, κρίση οικονομική, είναι τελικά συνολική κρίση του τρόπου ζωής μας.

Μακάρι να μπορούσε άμεσα να τεθεί θέμα ανατροπής του.

Ο Μητσοτάκαρος που έπιασε το πρόβλημα, τόνισε ότι είναι μια βαθιά κρίση (μπλα.. μπλα.. μπλα.. ) που χρειάζεται θυσίες από όλους (τους άλλους...) ΚΑΙ μη σας μπαίνουν τίποτα μυστήριες ιδέες στο κεφάλι, ο καπιταλισμός ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα και στα πλαίσια του θα πρέπει να βρούμε λύσεις και να υποστούμε το πρόβλημα.

Ολόκληρο ΠΑΣΟΚ δεν ξεστόμισε ούτε μια λεξούλα για τον παναθεματισμένο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό?

Το κακό είναι ότι αυτός που έχει λάθος ανάλυση προτείνει και μπούρδες σαν λύσεις. Μια κρίση υπερσυσσώρευσης μπορεί να λυθεί ΜΟΝΟ με καταστροφή αξιών (δες και την ανάρτησή μου "Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα....").

Υπάρχει τέτοια δυνατότητα σήμερα? Ε, υπάρχει. Δυσάρεστη για τον κόσμο αλλά πιθανόν ισορροπημένη για να μη δυστυχίσει κόσμος και κοσμάκης:

• Να κόψουν άφθονο πληθωριστικό χρήμα. Η άνοδος του πληθωρισμού θα φέρει μια "δικαιοσύνη¨στη φτώχεια, θα αυξήσει το κόστος των εισαγόμενων προϊόντων, θα μειώσει την πραγματική αγοραστική αξία του λαού, αλλά θα κρατήσει σε λογικά επίπεδα το κόστος των άμεσων μέσων επιβίωσης.
• Να αυξήσουν τις δημόσιες επενδύσεις. Δεν έχει νόημα να αυξήσουν το δανεισμό των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις θα παράξουν προϊόντα τα οποία με την κρίση ΔΕΝ θα έχουν που να τα πουλήσουν.
• Να κατευθύνουν τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές (δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα κλπ). Να δώσουν δουλειά στον κόσμο, να κινήσουν την οικονομία, χωρίς να αυξάνουν την προσφορά προϊόντων σε μια πλέον κορεσμένη αγορά.
• Να κάνουν επενδύσεις σε ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Σήμερα αυτές οι επενδύσεις δεν είναι οικονομικά αποδοτικές. Όμως, με την περιβαλλοντική καταστροφή που αντιμετωπίζουμε και με το φάσμα της εξάντλησης των πετρελαϊκών αποθεμάτων. Ακόμα και παράλογα μεγάλες επενδύσεις σε Α.Π.Ε. αν μη τι άλλο θα έχουν άμεσα περιβαλοντική (άρα και κοινωνική) χρησιμότητα και μακροπρόθεσμα (με την άνοδο του πετρελαίου που θα στερέυει) πιθανότατα και οικονομική.

Εάν δε φτάνουν αυτά, τότε η απλούστερη και γνωστότερη μέθοδος καταστροφής αξιών είναι να φτιάξουν όπλα. Απεύχομαι την πιθανότητα να φτάσουν εκεί, αλλά -πρακτικά- είναι για τη σημερινή κρίση το καλύτερο αντίδοτο. Είναι προϊόν που κοστίζει τρελλά λεφτά και πρακτικά το φτιάχνεις ελπίζωντας ότι θα το αφήσεις να κάθεται μέχρι να το πετάξεις. Φτάνει μη μπουν στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουν....

Από τι κινδύνευσαν οι τραπεζούλες μας?

Το πρώτο που καταλαβαίνω  είναι ότι πλέον όλοι παραδέχονται ότι τα χρηματιστήρια κι οι τράπεζες ΔΕΝ είναι πραγματική οικονομία. Χρήσιμη ομολογία ελπίζω να τη θυμούνται κι αργότερα.

Το κακό είναι ότι όλοι συμπεριφέρονται σα θεατές ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αυτού που ονομάζουν και πιστεύουν ότι είναι η "πραγματική οικονομία".

Δεν ξέρω για τις υπόλοιπες χώρες αλλά στην Ελλάδα τα τοξικά δάνεια ΔΕΝ είναι τα στεγαστικά. Υπάρχει μια πάρα πολύ μεγάλη διαφορά.

Στην Ελλάδα ακόμα χτίζουμε σπίτια με σίδερα και μπετόν. Στις ΗΠΑ είναι ελαφριές ξύλινες κατασκευές. Αυτές οι κατασκευές έχουν ανάγκη από συνεχή συντήρηση. Λίγο καιρό εάν τα αφήσεις ακατοίκητα,  πρακτικά διαλύονται. Τα τρώνε οι τερμίτες, σαπίζουν, μουχλίαζουν κλπ.

Ένα σπίτι που κατάσχεται από την τράπεζα στις ΗΠΑ, έχει σε μικρό χρονικό διάστημα μηδενική αξία. Δεν κινδυνεύει η αξία του απλά από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Αυτοί στο κάτω-κάτω ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα θα οδηγούσαν σε λογικά πάλι επίπεδα την αξία των ακινήτων άρα και την περιουσία των τραπεζών (που απέκτησαν με κατασχέσεις). Στην περίπτωση αυτή, ακόμα κι ο δανεισμός των τραπεζιτών θα είχε μια λογική βάση. Να βγάλουν τη δύσκολη μέχρι νεωτέρας.

Αυτά όλα για την Ελλάδα απλά δεν έχουν ισχύ. Παραμένει λοιπόν το ερώτημα. Γιατί δανείζει το κράτος της τράπεζες? Από ότι δήλωσαν κι είναι μάλλον έτσι,  δεν έχουν ζημιές από τα "τοξικά ομόλογα". Από ποιόν -παροδικό έστω- κίνδυνο της περισώζει? 

Από ότι καταλάβαμε μέχρι σήμερα τις προστάτευσαν από τον κίνδυνο των μαζικών αναλήψεων των καταθέσεων και την αδυναμία τους να βρουν κεφάλαια από τη διατραπεζική. Ωραία. Δεν έφτανε η εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου για τις καταθέσεις? Ακόμα περισσότερο αστείο είναι το γεγονός ότι οι αναλήψεις από κάποιες ελληνικές τράπεζες πήγαιναν σε κάποιες άλλες. Το σύνηθες ήταν από EFG και ΠΕΙΡΑΙΩΣ προς Εθνική. Αυτό δε συνιστά κίνδυνο του τραπεζικού συστήματος συνιστά απλά ανακατανομή δυνάμεων στο εσωτερικό του. Από που κι ως που η κυβέρνηση ανακατεύεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι και μάλιστα με τα λεφτά μας?

Το περισσότερο ενοχλητικό είναι ότι οι τράπεζες εξασφάλισαν έναν πακτωλό χρημάτων ΠΡΙΝ καν αρχίσουν τα πραγματικά τους προβλήματα. Ποιά είναι αυτά? Βασικά είναι τα παρακάτω:

• Δάνεια σε εφοπλιστές. Την ίδια στιγμή που η αξία των ναύλων και συνακόλουθα κι η αξία των πλοίων έχει καταρρεύσει, οι τράπεζες έχουν δανείσει μερικές δεκάδες δις για τη ναυπήγηση πλοίων. Τίποτα από αυτά δεν θα πάρουν. Ο Σκαραμαγκάς θα αρχίσει να φιλοξενεί σύντομα δεκάδες κατεσχεμένων πλοίων δεμένων "αρόδο".
• Η "τραμπαρία" (δες λεξικό τραπεζικού παραλογισμού). Εκτιμάται ότι αποτελεί πάνω από το μισό του συνόλου των μεταχρονολογημένων επιταγών που κυκλοφορούν. Αυτές θα αρχίσουν να "σκάνε" με ρυθμό πολυβόλου το επόμενο διάστημα. Η ηλιθιότητα των τραπεζών είναι ότι διαγκωνίζονται ποιά θα πρωτο-μαζέψει τα ασυμμάζευτα κόβοντας τις χρηματοδοτήσεις στις επιχειρήσεις και προσπαθώντας να "σπρώξουν" την καυτή πατάτα από τη μία τράπεζα στην άλλη. Σου λέει άμα κόψω πρώτη τα "πλαφόν" θα σπρώξω τη "τραμπαρία" σε άλλη τράπεζα για προεξόφληση. Έτσι, το μόνο που κάνουν είναι να επιταχύνουν και να διογκώνουν το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν κι αυτές κι όλος ο κόσμος. Και το χαζότερο της υπόθεσης είναι ότι επιχειρήσεις που θα βάλουν τώρα λουκέτο μέσα στον κυκεώνα της κρίσης, πιθανότητα με λίγη βοήθεια να μπορούσαν να επιβιώσουν. Η βλακεία όμως των τραπεζών είναι απύθμενη. Αντί να κάνουν το αυτονόητο. Να στηρίξουν την αγορά όταν αυτή έχει ανάγκη βοήθειας, αναλαμβάνουν αυτοβούλως το ρόλο του Ιππότη της Αγοράς και ορμάνε να την "εξυγιάνουν".
• Και φυσικά τα κάθε λογής καταναλωτικά που επίσης έχουν πάρει κόσμος και κοσμάκης, όχι για ¨καταναλωτικά" αγαθά αλλά για να στηρίξουν έστω και με αυτά τα "ακριβά" λεφτά τις επιχειρήσεις τους.

Άντε να δούμε τι θα δούμε μέχρι το τέλος του χρόνου....

Λεξικό Τραπεζικού Παραλογισμού

Αγοραστές, (οι) πληθυντικός γένους θηλυκού: από τη στιγμή που οι τράπεζες πείστηκαν ότι οι έλληνες είναι όλοι φερέγγυοι, κάποιοι ελάχιστοι επίορκοι το εκμεταλλεύονται με έναν απλό τρόπο:

1)          Ανοίγουν μικρούς λογαριασμούς σε 5-6 τράπεζες και παίρνουν ένα μικρό μπλοκ (δες λήμμα) επιταγών από την κάθε μία.

2)          Εκδίδουν εξάμηνες επιταγές (δες λήμμα) μικρής σχετικά αξίας και τις «σπρώχνουν» στην αγορά.

3)          Φροντίζουν αυτήν την πρώτη δόση επιταγών να τις καλύψουν και ξαναεμφανίζονται ως πλέον αποδεδειγμένα φερέγγυοι αφού κατάφεραν την πρώτη δόση να την πληρώσουν.

4)          Παίρνουν τουλάχιστον 10άρια μπλοκ από κάθε τράπεζα

5)          Πουλάνε τα φύλλα των επιταγών (κάπου 1000€ με 1500€ το φύλλο τιμώνται στην πιάτσα)

6)          Οι αγοραστές των φύλλων συμπληρώνουν τα ποσά των επιταγών κατά το δοκούν και είτε τις σπρώχνουν σε καναν κακομοίρη είτε τις πάνε στην τράπεζά τους για προεξόφληση (δες λήμμα)

7)          Γίνονται μπουχός και μην τους είδατε.

Γραμμή Προεξόφλησης (η) (ή πλαφόν) τραπεζικός δανεισμός με εγγύηση ρευστοποιήσιμα στοιχεία (δλδ επιταγούλες). Κατά έναν περίεργο τρόπο, σε επιχειρηματίες που δεν θεωρούν οι τράπεζες αξιόπιστο δανειολήπτη για να του δώσουν ένα ανοικτό δάνειο να κάνει τη δουλειά του, παρέχουν αφειδώς γραμμές προεξόφλησης με το αζημίωτο. Εάν δεν έχει επιταγές να φέρει για να πάρει ρευστό, όταν «πνίγεται» τον προτρέπουν να φέρει επιταγές συνοδεύοντας την προτροπή τους αυτή με πονηρό κλείσιμο του ματιού. Κατόπιν εκφωνούν κι ένα λογύδριο για το ανεπίτρεπτο καθεστώς της ανταλλαγής επιταγών (δες λήμμα Τραμπαρία). Κατά νόμο για να προεξοφλήσουν οι τράπεζες κάποια επιταγή θα πρέπει να τους προσκομιστεί και κάποιο παραστατικό που να αποδεικνύει ότι ανάμεσα στον εκδότη και τον παραλήπτη της επιταγής έχει συντελεστεί κάποια νόμιμη εμπορική πράξη κι άρα υπάρχει πραγματική απαίτηση η οποία καλύφθηκε από την επιταγή αυτή. Κολοκύθια τούμπανα. Μόνο η Ε.Τ.Ε. ζητούσε κατά καιρούς κάτι τέτοιο. Οι άλλες τράπεζες το έχουν κάνει γαργάρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η φράση ανοικτό πλαφόν σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα χώρος στην τράπεζα να χωθεί κανα πετσί ακόμα (δεν έχουμε καλύψει τη γραμμή προεξόφλησης σε άπταιστη τραπεζική). Το αντίθετο είναι ένα τιγκαρισμένο πλαφόν.

Διασπορά, (η) επειδή οι τράπεζες γνωρίζουν ότι γίνεται του κουτρούλη ο γάμος με τις τραμπαρίες (δες λήμμα), βρήκαν μια πρόφαση για να λένε ότι κάτι ελέγχουν. Δεν επιτρέπουν –λένε- σε ένα πλαφόν (δες λήμμα Γραμμή Προεξόφλησης) να έχουν κατατεθεί επιταγές από τον ίδιο εκδότη με συνολική αξία πέραν του 10% της συνολικής αξίας του πλαφόν. Αυτή η διαδικασία, εκτός από διασπορά του κινδύνου (που λένε οι τράπεζες) οδηγεί και στη διασπορά του κύκλου της τραμπαρίας.

Εγγύηση, (η) εγγύηση δεν θεωρείται η υπογραφή του δανειολήπτη. Οι τράπεζες γνωρίζουν ότι με τον τρόπο που λειτουργούν, όλοι οι δανειολήπτες κάπου κάποτε θα καταντήσουν επισφαλείς. Η προσωπική εγγύηση είναι κάτι που παρέχει ο δανειολήπτης με φυσικό τρόπο, όπως αναπνέει, κι εκτός από το δικαίωμα στις τράπεζες να τον αφήσουν ανά πάσα στιγμή στην ψάθα δεν παρέχει στο δανειολήπτη κανένα μα κανένα ιδιαίτερο δικαίωμα ή όφελος.

Εκδότης, (ο) φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο οι τράπεζες έχουν θεωρήσει ως αξιόπιστο και του έχουν εμπιστευτεί επιταγές (δες λήμμα). Ο εκδότης οφείλει να διατηρεί στην τράπεζα λογαριασμό με τον οποίο είναι συνδεδεμένες οι επιταγές. Κατά έναν περίεργο τρόπο τα τελευταία χρόνια η αξιοπιστία των ελλήνων έχει αυξηθεί κατακόρυφα με αποτέλεσμα οι τράπεζες να δίνουν μπλοκ στον κάθε πικραμένο. Είναι το μοναδικό χαρτί που δίνει πραγματική αξία στην υπογραφή του κάθε κακομοίρη. Το κακό είναι ότι κάποτε πρέπει να τις πληρώσεις.

Ελεύθερα, (τα) είδος σπάνιο υπό εξαφάνιση. Από τότε που οι τραπεζίτες ανακάλυψαν την κονόμα της προεξόφλησης σιγά μη δώσουν σε κανένα λεφτά με εγγύηση την αξιοπιστία και την προσωπική εγγύηση του.

Εμπράγματες εγγυήσεις, (οι) κανά σπιτάκι δεν έχεις ρε κακομοίρη να γράψουμε καμιά υποθηκούλα που θες και δάνειο?

Εξάμηνη, (η) Επιταγή που αναγράφει ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη κατά έξι μήνες από την πραγματική ημερομηνία που παραδίδεται σε κάποιο δικαιούχο. Αποτελεί μια ειδική χρονική κατηγορία μεταχρονολογημένων επιταγών (δες λήμμα) Αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταχρονολογημένων επιταγών και το 100% των πετσιών που προορίζονται για τραμπαρία. Το διάστημα των έξη μηνών το έχουν καθορίσει οι τράπεζες μιας κι αυτό είναι το μέγιστο χρονικό διάστημα μεταχρονολογημένων επιταγών που δέχονται να προεξοφλήσουν

Επισφάλεια, (η) Η πιθανότητα μια επιταγή να μην εισπραχθεί ποτέ (δες λήμμα Είσπραξη Επιταγής). Επιταγή που ο λογαριασμός της δεν έχει επαρκές υπόλοιπο για να εξοφληθεί την ημερομηνία έκδοσής της ονομάζεται ακάλυπτη (δες τον Ακάλυπτο στην τηλεοπτική σειρά «Κι οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»).

Επιταγή, (η) ένα φύλλο χαρτί που γράφει τον εκδότη (δες λήμμα), την ημερομηνία έκδοσης (δες λήμμα- την ημερομηνία που αυτό το χαρτί οφείλει να μπορεί να ανταλλαγεί με μετρητά), τον αριθμό τραπεζικού λογαριασμού του εκδότη και το ποσό της επιταγής (που θα πρέπει την ημερομηνία έκδοσης να είναι διαθέσιμο στον λογαριασμό για να μπορεί οποιοσδήποτε καταθέσει την επιταγή αυτή σε τράπεζα να τα πάρει). Αναγράφει επίσης και τα στοιχεία του εκδότη. Όταν το τηλέφωνο που αναγράφεται δεν απαντάει ή δεν λειτουργεί για τεχνικούς λόγους να ξέρεις ότι την πούτσισες.

Ημερομηνία Έκδοσης, (η) Η ημερομηνία που γράφει επάνω-επάνω η επιταγή. Την ημέρα αυτή στο λογαριασμό του εκδότη πρέπει να υπάρχουν λεφτά τουλάχιστον όσα αναγράφει η επιταγή για να μπορεί ο κάτοχος της επιταγής να τα πάρει. Άμα ο λογαριασμός δεν έχει αρκετά λεφτά, η επιταγή χαρακτηρίζεται ακάλυπτη και σφραγίζεται στο πίσω μέρος της από την τράπεζα. Από την ημέρα που κάποια επιταγή σφραγιστεί ο εκδότης ονομάζεται σφραγισμένος (δες λήμμα).

Μπλοκ, (το) ένα πακέτο επιταγών που δίνει η τράπεζα σε οποιονδήποτε και τον μετατρέπει αυτόματα σε παράρτημα του εθνικού νομισματοκοπείου. Τα μπλοκ είναι συνήθως των 5 επιταγών, των 10, των 20 και των 40. Όσο πιο αξιόπιστος είναι ένας πελάτης με τόσο μεγαλύτερο μπλοκ επιταγών επιβραβεύεται. Τον παλιό καλό καιρό, οι κάθε τράπεζα μετρούσε πόσες επιταγές του κάθε εκδότη «ήταν στον αέρα». Αφαιρούσαν δηλαδή από τον συνολικό αριθμό φύλλων επιταγών που του είχαν παραδώσει όσες είχαν επιστραφεί πληρωμένες στην τράπεζα. Έτσι είχαν μια αίσθηση του μεγέθους του νομισματοκοπείου που είχαν ιδρύσει. Σαχλαμάρες. Έτσι δεν κινείται το εμπόριο και δεν υπάρχουν αρκετές επιταγές στην αγορά για προεξόφληση. Το κόψανε. Σιγά μη ροκανίσουν μόνες τους το κλαδί της κερδοφορίας τους.

Μεταχρονολογημένη Επιταγή, (η) Επιταγή που αναγράφει ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη από την πραγματική ημερομηνία που εκδίδεται. Απαγορεύεται δια νόμου και όποτε υποπίπτει κάποια τέτοια στην αντίληψη κάθε νομοταγούς πολίτη, οφείλει να το αναφέρει στην τράπεζα της Ελλάδος κι ιδιαίτερα στην υπηρεσία προστασίας του εθνικού νομίσματος.  Κατά έναν περίεργο τρόπο, παρόλο που αυτό απαγορεύεται, οποιαδήποτε επιταγή οποιαδήποτε ημερομηνία έκδοσης κι εάν αναγράφει μπορεί ο κάτοχός της να πάει και να την εισπράξει (εκτός κι εάν έχουν περάσει πέραν των 8 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης που αναγράφει, δες λήμμα οκταήμερο). Κατά έναν ακόμα πιο περίεργο τρόπο από τη στιγμή που το κράτος αποφάσισε να εισπράττει ένα  χαρτόσημο από κάθε μεταχρονολογημένη επιταγή αυτές δια μαγείας έγιναν νόμιμες.

Οκταήμερο, (το) Χρονικό διάστημα που σοφά παρέχει ο νομοθέτης για όσους εκδότες επιταγών ξεχάσουν να έχουν λεφτά στο λογαριασμό τους την ακριβή ημερομηνία που έχουν εκδώσει μια επιταγή. Άμα καταφέρουν να το θυμηθούν μέσα σε οκτώ ημέρες τότε η σφράγιση δεν ανακοινώνεται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ κι ο εκδότης δεν αποκτά τον χαρακτηρισμό σφραγισμένος (δες λήμμα). Οι έλληνες είναι φύση ξεχασιάρικος λαός κι επωφελούνται τα μάλα από αυτήν την πρόνοια του νομοθέτη. Τελευταία παρατηρείται μια αύξηση του ποσοστού των αφηρημένων ελλήνων και μια αύξηση της χρονικής διάρκειας που ξεχνιούνται.

Οπισθογράφος, (ο) εάν κάποιος μεταβιβάσει μια επιταγή που έχει λάβει από κάποιον άλλο σε έναν τρίτο, τότε υπογράφει στο πίσω μέρος της επιταγής και με αυτόν τον τρόπο αποδέχεται κι αυτός την ευθύνη για την αποπληρωμή της επιταγής.

Πετσί, (το) (ή τραπουλόχαρτο) Επιταγή εξάμηνη μεταχρονολογημένη που δεν εκδίδεται για την εξόφληση υποχρέωσης από πραγματική εμπορική συναλλαγή αλλά με σκοπό την τραμπαρία (δες λήμμα). Συνηθέστερη είναι η χρήση του πληθυντικού αριθμού (τα πετσιά), ίσως γιατί συνήθως οι τράμπες γίνονται πάντα με περισσότερες από μία επιταγές.

Προεξόφληση, (η) μια μαγική διαδικασία που αυξάνει το κόστος δανεισμού από 6-7% σε 12-13% κι εκτοξεύει τα τραπεζικά κέρδη. Συνδέεται με περίεργες άλλες λέξεις που αδυνατώ να εξηγήσω, όπως «έξοδα προεξόφλησης», «έξοδα πινακίου», «τηλεφωνικά έξοδα», «χαρτόσημο», «έξοδα κατάθεσης» κλπ. Πρακτικά είναι το ίδιο ακριβώς με  το σπάσιμο (δες λήμμα) όταν πραγματοποιείται από επίσημο ευαγές τραπεζικό ίδρυμα κι όχι από απαίσιους τοκογλύφους. Η επιταγή που έχει εκχωρηθεί σε μια τράπεζα για προεξόφληση την ημερομηνία έκδοσής της περνάει μια διαδικασία (τον συμψηφισμό δες λήμμα) για να μεταφερθούν λεφτά από το λογαριασμό του εκδότη σε αυτόν της τράπεζας.

Σπάσιμο, (το) δανεισμός χρημάτων που γίνεται με την εκχώρηση από το δανειζόμενο μιας μεταχρονολογημένης επιταγής (δες λήμμα) στο δανειστή ως εγγύηση. Συνήθως το ύψος του δανείου είναι ένα ποσοστό της αξίας της επιταγής από 90% (μέγιστο) και μικραίνει όσο αυξάνει η επισφάλεια (δες λήμμα) του εκδότη (δες λήμμα) και των οπισθογράφων (δες λήμμα) της επιταγής

Συμψηφισμός, (ο) υπάρχουν δύο είδη συμψηφισμών. Ο κανονικός κι ο παραδοσιακός. Στον κανονικό (ή άλλως ηλεκτρονικό) στέλνουν τις επιταγές οι τράπεζες στις οποίες έχουν κατατεθεί οι επιταγές για προεξόφληση για να τις εισπράξουν. Το ίδιο είναι κι ο παραδοσιακός, αλλά σε αντίθεση με τον ηλεκτρονικό, εάν διαπιστωθεί ότι η επιταγή είναι ακάλυπτη σφραγίζεται αυτόματα την ίδια ακριβώς στιγμή ενώ στον ηλεκτρονικό οι ακάλυπτες επιστρέφουν πίσω στο υποκατάστημα της τράπεζας όπου αρχίζει ένα μακροχρόνιο παζάρι με τον εκδότη για να εισπράξει η τράπεζα κανένα φραγκάκι και να γλυτώσει ο εκδότης τη σφράγιση. Εδώ εμφανίζονται κάποια παράδοξα:

1)       Ενώ η επιταγή πρέπει κατά νόμο να σφραγιστεί, η τράπεζα ζητάει από αυτόν που του την έδωσε αντίστοιχη εντολή για να το κάνει. Εντολή για να χρεώσει τόκους δε ζητάει από το δανειολήπτη. Εδώ ισχύει ο νόμος.

2)       Ενώ θα έπρεπε η τράπεζα αμέσως να ανακοινώσει στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ τη σφράγιση, στην πραγματικότητα η τράπεζα καλύπτεται από τη σφραγίδα της ημερομηνίας του συμψηφισμού και μπορεί να «ξεχάσει» για πολλές-πολλές μέρες να ενημερώσει τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Έτσι, όταν το θυμηθεί μπορεί να γυρίσει το ρολόϊ πίσω, να σφραγίσει τη επιταγή νομίμως στο οκταήμερο και να ανακοινώσει τη σφράγιση στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Είναι απίστευτη η τεχνολογία που έχουν οι τράπεζες για να ταξιδεύουν στο χρόνο.

Στον παραδοσιακό συμψηφισμό στέλνουμε επιταγές που μας έχει δώσει για προεξόφληση πελάτης του οποίου θέλουμε να τραβήξουμε το χαλί και μάλιστα για να μάθει το παλιόπαιδο του κάνουμε και μια πρόσθετη ειδική χρέωση που μας υποχρέωσε να την στείλουμε στον παραδοσιακό συμψηφισμό.

Ο παραδοσιακός συμψηφισμός έχει κι ένα ακόμα κακό. Γίνεται νωρίτερα, δλδ στις 11:30π.μ. ενώ ο ηλεκτρονικός στις 14:00. Δε μπορεί κανείς που δεν έχει ζήσει το άγχος της σφράγισης να καταλάβει πόσο πελώρια είναι αυτή η χρονική διαφορά.

Σφραγισμένος, (ο) Εκδότης ακάλυπτης επιταγής. Προκύπτει από μια σφραγιδούλα που βάζει στο πίσω μέρος η τράπεζα του και λέει ότι «σήμερα η επιταγή αυτή εμφανίστηκε και δεν εξοφλήθει γιατί στο λογαριασμό του δεν υπήρχε επαρκές υπόλοιπο». Ο χαρακτηρισμός «σφραγισμένος» κατοχυρώνεται από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ και παραμένει όσον καιρό θέλει αυτός. Ο σφραγισμένος δε μπορεί να πάρει δάνεια ούτε μπλοκ επιταγών. Ο σφραγισμένος σπάει πλέον της επιταγές που έχει μόνο σε τοκογλύφους (δες λήμμα). Όποιος την έχει πατήσει κι έχει επιταγές σφραγισμένες στα χέρια τους τις πάει σε ειδικό νομικό επιταγολόγο.

Της πουτάνας, () Η φυσική κατάληξη της τραμπαρίας. Όταν κάποια εταιρεία που συμμετέχει σε έναν κύκλο τραμπαρίας καταρρεύσει τότε συμβαίνουν τα ακόλουθα:

1)       Δεν πληρώνει τις επιταγές της όταν λήξουν.

2)       Οι άλλες εταιρείες του κύκλου της τραμπαρίας ΔΕ μπορούν να κάνουν ανακύκλωση της τραμπαρίας γιατί πλέον η εταιρεία που κατέρρευσε είναι σφραγισμένη κι οι τράπεζες δεν τις αποδέχονται.

3)       Αφού οι άλλες εταιρείες δε μπορούν να ανακυκλώσουν τις επιταγές τους συνήθως καταρρέουν κι αυτές.

4)       Κι εάν ακόμα καταφέρουν να βρουν άλλη εταιρεία να κάνουν τραμπαρία για να μπορέσουν να πληρώσουν τις επιταγές τους, τότε έχουν να αντιμετωπίσουν κι ένα ακόμα ισόποσο πρόβλημα. Τις επιταγές της εταιρείας που τίναξε τα πέταλα τις έχουν δώσει στην τράπεζά τους σαν εγγύηση για να πάρουν ένα δάνειο από πλαφόν. Μόλις μείνουν ακάλυπτες, η τράπεζά τους ΔΕΝ αναγνωρίζει  ότι αφού τις είχε ελέγξει και τις είχε αποδεχτεί ευθύνεται γι αυτές ΑΛΛΑ απαιτεί από την εταιρεία που τις έφερε να της επιστρέψει το δάνειο. Αυτά τα λεφτά σίγουρα δε μπορεί να τα βρει. Έτσι φουντάρει κι αυτή.

5)       Αυτή η διαδικασία σα ντόμινο μεταφέρεται σε όλες τις εταιρείες του κύκλου της τραμπαρίας.

6)       Δε σας φτάνουν τα παραπάνω ρε?

Τοκογλύφος, (ο) συνήθως αρπαχτικό του υποκόσμου με φουσκωτούς κι άλλου παρεμφερούς είδους καλλιεργημένους συνεργάτες. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν εμφανιστεί και αξιοπρεπείς τέτοιοι που λειτουργούν σε αγαστή συνεργασία με τράπεζες, ΔΟΥ, κι άλλου είδους δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες αναγνωρίζοντας το κοινωνικό τους έργο τους παρέχουν με το αζημίωτο όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν άριστες τεχνικές υποδομές και ξέρουν καλύτερα από τις τράπεζες εάν ο κάθε εκδότης επιταγής πρόκειται να πληρώσει ή όχι. Κάποιοι το παρακάνουν και κόβουν και θεωρημένες αποδείξεις για τις υπηρεσίες που παρέχουν.

Τραμπαρία, (η) (ή ανταλλαγή, ή αλλαξοκωλιά) το ζουμί της ιστορίας. Έστω δύο εταιρείες με ταμειακά προβλήματα. Φυσικά ελεύθερα (δες λήμμα) δεν τους δίνει καμία τράπεζα. Έχουν και τα προβληματάκια τους εδώ που τα λέμε αλλά ποιος πάει και καλά αυτήν την εποχή? Γραμμές με προεξόφληση (δες λήμμα)? Ουουουου εδώ οι τράπεζες ξεχνούν το βαθμό επισφάλειας (δες λήμμα) των εταιρειών. Επιταγές από τους πελάτες τους δεν έχουν για να προεξοφλήσουν (δες λήμμα), οπότε κάνουν μια απλή ανταλλαγή. Ο ένας δίνει επιταγές στον άλλο. Έτσι, η κάθε εταιρεία πηγαίνει τις επιταγές του άλλου στην τράπεζά της και παίρνει λεφτά. Για να μην αντιμετωπίσουν σύντομα το πρόβλημα της εξόφλησής τους οι επιταγές αυτές είναι μεταχρονολογημένες (δες λήμμα) και δη εξάμηνες (δες λήμμα). Στο εξάμηνο γίνεται η διαδικασία ανακύκλωσής τους. Δηλαδή, ξανατραμπάρουν επιταγές, αλλά τώρα με μεγαλύτερα ποσά για να μπορούν να πληρώσουν τις προηγούμενες με τα λεφτά που θα πάρουν από την προεξόφλησή (δες λήμμα), μιας κι οι τράπεζες δίνουν καθαρά κοντά στο 80-85% της αξίας των επιταγών. Επειδή κάπου-κάπου οι τράπεζες κάνουν και κάποιους ελέγχους για τα μάτια του κόσμου, δημιουργήθηκε η τριγωνική τραμπαρία, δλδ στη διαδικασία ανταλλαγής αναμειγνύονται τρεις εταιρείες και κάνουν κυκλικά την ανταλλαγή. Επειδή δε υπάρχει και το φαινόμενο που καλείται διασπορά (δες λήμμα) δε μπορούν να κάνουν τραμπαρίες μεγάλης αξίας με έναν ή δύο μόνο άλλες εταιρείες αλλά εμπλέκεται ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός εταιρειών. Στο τέλος πάντα γίνεται της πουτάνας (δες λήμμα).

Τραπεζική Γραμμή (η) κάθε διαφορετικής μορφής τραπεζική «διευκόλύνση» που η τράπεζα προσφέρει στους πελάτες της και συνήθως αφορούν τις διαφορετικές εγγυήσεις (δες λήμμα) που ζητάει (και παίρνει) η τράπεζα για τη χορήγηση ενός συγκεκριμένου ποσού. Συνήθως οι τραπεζικές γραμμές είναι είτε με προεξόφληση αξιόγραφων (δες λήμμα Γραμμή Προεξόφλησης) ή αλλιώς «ρευστοποιήσιμα στοιχεία – δλδ κάποια αξιόγραφα που μπορεί να τα κάνει μετρητά σε κάποιο διάστημα), είτε ελεύθερα (δες λήμμα) δάνεια που παρέχει η τράπεζα στον επιχειρηματία χωρίς καμία εγγύηση, είτε γραμμές με εμπράγματες εγγυήσεις (δες λήμμα) όταν αναγκάζουν το δανειζόμενο να δεχτεί υποθήκες στην ακίνητη περιουσία του

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Είναι ακόμα χειρότερα…

Τα δεινά των τραπεζιτών κι αεριτζήδων χρηματιστών ουδόλως με απασχολούν. Στάχτη να γίνουν τα παλιόχαρτά τους.

Φοβάμαι όμως ότι τα δεινά τους θα μπουν στα σπίτια μας και θα μας απασχολήσουν. Οι λόγοι είναι δυστυχώς πολλοί.

Μοιάζει αυτή η κρίση να είναι μια συνήθης κρίση του καπιταλισμού. Κρίσεις που προκύπτουν από την προσφορά περισσότερων αγαθών από αυτά που μπορούν οι λαοί να αγοράσουν. Μια τυπική κρίση «υπερσυσσώρευσης». Μια υπερβολική συσσώρευση αγαθών αλλά και μέσων παραγωγής.

Τέτοιος περάσανε πολλές. Άλλες μικρές άλλες μεγαλύτερες

Οι «λύσεις» ήταν αντίστοιχες του μεγέθους. Στις απλούστερες των περιπτώσεων, μια περιορισμένης έκτασης Δαρβίνεια επιλογή στην οικονομία, οδηγούσε τις πλέον σαθρές επιχειρήσείς στην πτώχευση και την απαξίωση των παραγωγικών τους εγκαταστάσεων. Αυτή η περιορισμένης έκτασης «καταστροφή αξιών», ήταν επαρκής για να επιστρέψει πάλι η οικονομία σε ένα νέο ανοδικό οικονομικό κύκλο.

Άλλες φορές έγινε εκτεταμένη απαξίωση μέσων παραγωγής κι εμπορευμάτων με μεγαλύτερες επιδράσεις στη ζωή και στο βιοτικό επίπεδο των λαών.

Στις πολύ μεγάλες –όμως- κρίσεις καμία τέτοια «μεσοβέζική» μέθοδος δεν ήταν αρκετή. Υπήρχε η ανάγκη για μια τεράστιας έκτασης διαδικασία «καταστροφής αξιών». Τέτοια διαδικασία είναι απλά ο πόλεμος. Όπως η κρίση του ’29 που χρειάστηκε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να ξεπεραστεί και να αρχίσει μια νέα δυναμικά ανοδική πορεία ανάπτυξης των οικονομιών.

Το κακό με την τωρινή κρίση, είναι ότι συνδυάζεται με τον έντονο και μαζικό δανεισμό των λαϊκών στρωμάτων. Εδώ έχουμε το πρόβλημα ότι τα λαϊκά στρώματα έχουν προεξοφλήσει το εισόδημα της επόμενης πενταετίας. Ακόμα κι αν «περισώσουν» οι κυβερνώντες τις τράπεζες και τις υποχρεώσουν να συνεχίσουν –σε ένα βαθμό και για ένα διάστημα- να δανειοδοτούν τα λαϊκά στρώματα, μοιάζει πλέον απίθανο να επιστρέψει ο καταναλωτισμός στα σημερινά επίπεδα. Είναι φυσικό ότι πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Άλλωστε ο καταναλωτισμός βασίστηκε στη δημιουργία τεχνιτών κοινωνικών στερεοτύπων για να ανθίσει. Με το πλήθος των νομικών μέτρων που αναμένεται να ασκήσουν οι τράπεζες εναντίον πολυάριθμων φουκαράδων, οι διαφημίσεις με τους χαμογελαστούς πολίτες που βγαίνουν από την τράπεζα με καινούριο σπίτι, αυτοκίνητο, κρεβάτι, διακοποδάνειο κλπ περισσότερο θα προκαλούν το κοινό αίσθημα παρά θα το ελκύουν.

Έτσι, η διαδικασία «καταστροφής αξιών» δε μπορεί να περιοριστεί σε ένα μέρος των επιχειρήσεων («τα ξερά κλαδιά»), ούτε σε ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι η λαϊκή αποταμίευση να μπορέσει να πυροδοτήσει ένα νέο ανοδικό κύκλο. Είτε η καταστροφή θα πρέπει να είναι τεράστια, ή θα πρέπει να επεκταθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είναι λοιπόν ένας γενικευμένος πόλεμος αναπόφευκτος? Άμεσα μοιάζει απίθανος, όμως αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο) οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να παίξουν τα «βαρύτερα» χαρτιά τους. Θα πρέπει να «κόψουν» πληθωριστικό χρήμα και να το ρίξουν στην αγορά.

Επειδή, όμως, ο ψηλός πληθωρισμός θα ροκανίσει περαιτέρω το λαϊκό εισόδημα. Είναι αυταπάτη να πιστεύουν ότι θα έχουν και την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Το περισσότερο που μπορεί να τους δώσει αυτή η διαδικασία είναι μια δικαιοσύνη στη φτώχεια που θα καθιστά την κοινωνική αναταραχή διαχειρίσιμη αποφεύγοντας τις στρατιές των ανέργων και κοινωνικά απόκληρων.

Ακόμα –όμως- κι αυτή η προσπάθεια ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να οδηγήσει τα πληθωριστικά κεφάλαια σε παραγωγικές επενδύσεις. Δε μπορούν π.χ. να χρηματοδοτήσουν εργοστάσια παραγωγής προϊόντων, απλά γιατί δεν θα υπάρχει διαθέσιμο λαϊκό εισόδημα για να τα καταναλώσει. Με αυτόν τον τρόπο θα καθυστερήσουν μόνο λιγάκι την εκδήλωση της κρίσης με συνέπεια όμως τη μεγέθυνση της έκτασης και του βάθους της. 

Θα αναγκαστούν να οδηγήσουν τα κεφάλαια αυτά αρχικά στην κατασκευή –πιθανά κι άχρηστων- υποδομών, με μόνο στόχο να δώσουν δουλειά και φτηνά μεροκάματα σε ανέργους (όπως έκανε ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι) κι επειδή ούτε αυτό δεν θα είναι αρκετό θα οδηγήσουν τα κεφάλαια αυτά στην καταστροφή με την παραγωγή εμπορευμάτων που ΔΕΝ εισάγονται στην αγορά. Τέτοια δυστυχώς είναι μόνο τα όπλα. 

Όσο και να φαντάζει σήμερα μακρινός ένας γενικευμένος πόλεμος, φαντααστείται πόσο ορατός θα γίνει όταν σε μερικά χρόνια όλα τα σημερινά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα θα είναι εξοπλισμένα σαν αστακοί.

Αντί προλόγου

Αφού η παρέα έγινε chat, οι εφημερίδες e-φημερίδες και τα μαγαζιά e-shops μάλλον φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε και τα καφενεία μπλογκ…

Η πολιτικολογία ήταν ανέκαθεν καφενειακό σπορ.

Αφού οι ρυθμοί κι ο τρόπος ζωής μου απαγορεύουν τη δια ζώσης χαλαρή αμπελοφιλοσοφία αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου πολιτικές και «πολιτικές» με κάθε ενδιαφερόμενο από αυτό το μπλογκ.

Άλλωστε είχα ανάγκη να «μετρήσω» την ικανότητα μου στην πολιτικολογία. Έχω κι εγώ όπως και πάρα πολλοί άλλοι έλληνες την αυταπάτη της οξυμένης πολιτικής ικανότητας. Νομίζω ότι πολλές φορές εκτίμησα σωστά τις πολιτικές εξελίξεις και κομπάζω μόνος μου γι αυτό. Για να είμαι –λοιπόν- απλά τίμιος με τον εαυτό μου θα έπρεπε να τις καταγράψω δημοσίως και με ημερομηνία.

Εάν έχω δίκιο, πιθανόν οι σκέψεις μου να είναι και για κάποιους άλλους χρήσιμες.

Καλημέρα λοιπόν.