Η Κρίση, οι θεωρίες συνομωσίας και τα «αισιόδοξα» μηνύματα.

Τελευταία έχουν γίνει πολύ της μόδας οι «θεωρίες συνομωσίας» και για την κρίση. Δεν πρόκειται για καμιά καινούρια μόδα. Για κάθε σημαντικό γεγονός εμφανίζονται και τέτοιες απλοϊκές θεωρίες. Η συνηθέστερη είναι η «παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία» που εμφανίζεται σαν ερμηνεία της κάθε καταστροφής. Πιο πρόσφατη είναι αυτή που αφορά την καταστροφή των δίδυμων πύργων.

Όσο αφορά την κρίση, οι συνομωσιολογικές θεωρίες την χρεώνουν σε κάποια συγκεκριμένη οικονομική ελίτ.

Δεν θα είχα ιδιαίτερη αντίρρηση να συζητήσω και να δεχτώ και τέτοιες πλευρές που αφορούν την κρίση, όμως αυτές οι θεωρίες κρύβουν και μια επικίνδυνη πλευρά. Δεν περιορίζονται στο να κατονομάζουν αυτούς που –κατά τη γνώμη τους- έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά θεωρούν ότι πιθανότατα η κρίση ΔΕΝ θα υπήρχε εάν ΑΥΤΟΙ δεν τη μηχανεύονταν και ταυτόχρονα το τέλος της κρίσης θα έρθει «αυτόματα» όταν οι συνωμότες το αποφασίσουν και μόλις αυτοί το επιθυμούν.

Έτσι, αποκρύπτουν κι υποβαθμίζουν ενοχλητικά τις βασικές αιτίες της κρίσης και ταυτόχρονα προπαγανδίζουν μια παθητική στάση στον κόσμο για την αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που αυτές θεωρίες βρίσκουν εύκολα τις πόρτες ανοικτές στα ΜΜΕ για να διαδοθούν.

Στην Ελλάδα, μια τέτοια θεωρία κατονόμαζε τις τράπεζες σύμφωνα με το ακόλουθο σενάριο:

1.       Κλείνουν τις στρόφιγγες κι οδηγούν την οικονομία σε οικονομική ασφυξία.

2.       Πριμοδοτούν τις καταθέσεις και συγκεντρώνουν ότι ρευστό κυκλοφορεί.

3.       Βασίζονται στο ότι πολλοί επιχειρηματίες για να εξασφαλίσουν ρευστότητα στις επιχειρήσεις τους θα ρευστοποιήσουν φθηνά ότι μετοχές έχουν.

4.       Θα μαζέψουν τις μετοχές τους –λοιπόν- στα χαμηλά

5.       Μόλις το κάνουν θα μηδενίσουν τα επιτόκια δανεισμού υποχρεώνοντας τους καταθέτες να στραφούν στο χρηματιστήριο για να εξασφαλίσουν κάποιες ανεκτές αποδόσεις στα κεφάλαιά τους

6.       Αυτό θα ανεβάσει κατακόρυφα το ελληνικό χρηματιστήριο, θα πουλήσουν ΚΑΙ θα κονομήσουν.

Όσο αφορά τον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχουν θεωρίες που αποδίδουν την κρίση π.χ. σε μια ομάδα «αποφοίτων του Yale» ή κάποιου άλλου τέτοιου «κλειστού» οικονομικού λόμπι. Αυτές π.χ. συνοψίζονται στο σενάριο:

1.       Για δικούς τους λόγους ανέβασαν στα ύψη την τιμή του πετρελαίου

2.       Πολλά λεφτά μαζεύτηκαν στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες δυστυχώς γι αυτούς συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Βενεζουέλας

3.       Δημιουργούν μια κρίση, πέφτουν οι τιμές του πετρελαίου,

4.       Μέσω των κρατικών  ομολόγων (ιδιαίτερα των ΗΠΑ) ξαναμαζεύουν πίσω αυτό το χρήμα έναντι ομολόγων που εξ αιτίας της αναμενόμενης πληθωριστική υποτίμησης των νομισμάτων θα μοιάζουν σε λίγο καιρό με παλιόχαρτα.

Και τα δύο σενάρια είναι από αληθοφανή έως αληθινά. Αυτό που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, είναι ερμηνεία της κρίσης. Για να τις καταστήσουν τέτοιες τις διανθίζουν και με ιστορίες μυστικών συναντήσεων, κλειστών λόμπι, άνομων  συνευρέσεων κ.ο.κ.

Προφανώς η κρίση δίνει σε κάποιους τη δυνατότητα να προβούν σε σημαντικότατες αναδιανομές του πλούτου προς όφελός τους. Σιγά την ανακάλυψη. Και να μην την είχαν εφεύρει την κρίση, κι οι ελληνικές τράπεζες και τα ξένα οικονομικά «λόμπι» αυτά ακριβώς θα έκαναν χωρίς αμφιβολία. Το διακύβευμα είναι αυτό που είχε πρώτος και πολύ νωρίς διατυπώσει ο Μητσοτάκαρος. Να μη μπουν κακές ιδέες στον κόσμο ότι η αιτία της κρίσης είναι το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα.

Τον ίδιο ακριβώς σκοπό υπηρετούν και τα τελευταία μηνύματα αισιοδοξίας που πουλούν τα διάφορα «έγκυρα» οικονομικά ιδρύματα και fora, με τελευταίο το χθεσινό G7. Ο στόχος είναι απλός. Είχαμε μια «χρηματοπιστωτική» κρίση, «σπρώξαμε» ρευστότητα στην αγορά και η οικονομία θα ξανάρθει στα φυσιολογικά καλά επίπεδα…

Μακάρι να ήταν έτσι. Όσοι έχουν μικρή έστω σχέση με επιχειρήσεις, γνωρίζουν ότι ο όρος «αντιμετωπίζω προβλήματα ρευστότητας» (σε μακροοικονομικά θα το λέγαμε «χρηματοπιστωτικά προβλήματα») είναι ο ευφημισμός του «πάω χάλια, έχω ζημιές, δεν είμαι βιώσιμος και ψάχνω δανεικά για να χρηματοδοτήσω της ζημιές και να συνεχίσω να υπάρχω»…

Αυτή άλλωστε είναι κι η ακριβής περιγραφή μιας τεράστιας μερίδας μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων που στην Αμερική πλέον έχουν κι όνομα. Λέγονται «zombie companies”…

Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους όσο κι αν έχει αντισταθμιστεί τα τελευταία χρόνια από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων παραμένει η βασική αιτία της κρίσης.

Όσο η εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο το λαϊκό εισόδημα που είναι διαθέσιμο για κατανάλωση μειώνεται, σπρώχνονται ακόμα και τα λαϊκά στρώματα στο δανεισμό για να αντισταθμιστεί η μείωση της καταναλωτικής τους δύναμης που οδηγεί σε μεγαλύτερο έλλειμμα διαθέσιμου λαϊκού εισοδήματος αφού πλέον μέρος του κατευθύνεται και προς τις τράπεζες. Αυτό το γαϊτανάκι κάποτε διαλύεται...

Αυτή είναι η αιτία του προβλήματος, ήδη κάποιοι θυμήθηκαν ότι κι ο ίδιος ο Κέϋνς είχε πει ότι μέχρις ενός σημείου αποτελεί λύση η ένταση της εκμετάλλευσης και γι αυτό το θέμα μέχρι τώρα δεν έχει ειπωθεί κουβέντα.

Τα μέτρα σωτηρίας είναι «συμπτωματολογικά» που θα έλεγε κανείς με ιατρικούς όρους, αλλά όχι θεραπεία.

Μακάρι να έχω άδικο και να υπάρχει αποδεκτή θεραπεία στα πλαίσια του καπιταλισμού…

Τουρκία, ΗΠΑ, ΕΕ κι Ελλάδα

Παρά το γεγονός ότι η επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία σηματοδοτεί μια αναβάθμιση του ρόλου της, μου φαίνεται ότι οι απόψεις που εκφράζονται ακόμα κι από ιδιαίτερα έγκυρους αναλυτές (π.χ. Δελαστικ http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8953&pubid=3072803) είναι πρόχειρες και βεβιασμένες.

Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ δείχνουν να θέλουν μια αναβάθμιση των σχέσεών τους με την Τουρκία και σίγουρα η Ε.Ε. δεν έχει πλέον στις άμεσες προτεραιτότητες της την ένταξη της Τουρκίας.

Όλα αυτά είναι σωστά. Το ερώτημα όμως εάν τα παραπάνω αποτελούν  πρόσκαιρες διαφοροποιήσεις από στρατηγικές επιλογές ή σηματοδοτούν μια στρατηγική μεταστροφή.

 

Τα βασικά χαρακτηριστικά του τριγώνου Τουρκία-ΕΕ-ΗΠΑ βασίζονταν στα παρακάτω στοιχεία:

1. Όσο αφορά την Τουρκία:

α) Στο φόβο μιας πιθανής αποσταθεροποίηση της Τουρκίας κάτω από το φως των εξαιρετικά οξυμένων κοινωνικών αντιθέσεων σε μια χώρα με πρωτόγονους ακόμα κοινωνικούς θεσμούς,

β) Στο ειδικό οικονομικό βάρος μιας μεγάλης χώρας με σημαντικότατη πλέον βιομηχανική υποδομή με σημαντικούς αυξητικούς ρυθμούς,

γ) Στη γειτνίασή της με τις "θερμές" περιοχές του πλανήτη αυτήν την ιστορική περίοδο.

2. Όσο αφορά την Ε.Ε.:

α) Στην οικονομική χρησιμότητα της Τουρκίας σε μια Ε.Ε. με κυρίαρχο στοιχείο την οικονομική ενοποίηση χωρίς ουσιαστική πολιτική ενοποίηση

β) Στη φιλοδοξία της Γερμανίας να χρησιμοποιήσει την ένταξη της Τουρκίας ως μοχλό περαιτέρω αύξησης της σφαίρας επιρροής της

3. Όσο αφορά τις ΗΠΑ:

α) Τη σταθεροποίηση της Τουρκίας ως ένα προγεφύρωμα της Δύσης στη "θερμή γειτονιά",

β) Την διευθέτηση του -άλυτου για την ώρα- προβλήματος της ίδρυσης Κουρδικού κράτους στο Ιρακ (που θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την Τουρκία).

Η Ελλάδα τι ρόλο έχει σε όλα αυτά? Η Ψωροκώσταινα απλά πίστεψε ότι με την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, όλα τα διμερή προβλήματά της θα λύνονταν αυτομάτως. Η Τουρκία θα αναγκαζόταν να αποδεχτεί το Διεθνές Δίκαιο και τα συνοριακά και μειονοτικά προβλήματα ενταγμένα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο θα έχαναν το ειδικό βάρος που έχουν σήμερα. Όσο κι εάν η Τουρκία αποτελεί έναν ιδιαίτερα ισχυρό και πείσμονα παίκτη που διαπραγματευόταν σκληρά και το κάθε "κόμμα", δε μου φαίνεται τελείως λάθος αυτό που επεδίωκε η χώρα μας. Ναι, πιθανότατα μεγάλο μέρος των διμερών μας προβλημάτων θα λύνονταν αυτόματα κι ανέξοδα. Γιατί όχι λοιπόν?

Η γνώμη μου ήταν πάντα ότι πρακτικά ποτέ η Τουρκία ΔΕΝ θα έμπαινε στην ΕΕ. Όχι γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα την ήθελαν αλλά γιατί αυτό θα σήμαινε για την Τουρκία μια οικονομική καταστροφή. Η Τουρκία πίεζε για την ένταξη για να πάρει παράπλευρα οφέλη κι η ΕΕ έκανε ότι ήθελε την Τουρκία για να διατηρεί ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας γνωρίζοντας ότι πρακτικά αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Ένα θέατρο σκιών ήταν αυτή η ιστορία όλα αυτά τα χρόνια.

Μην ξεχνιώμαστε. Η ένταξη μιας χώρας στην ΕΕ ΔΕΝ είναι είσοδος στον παράδεισο. Είναι κατάκτηση μιας ακόμα αγοράς προς εκμετάλευση από τους ισχυρούς της Κεντρικής Ευρώπης. Εκτός από τα μεγάλα κονγκλομεράτ (υπό τον έλεγχο και των στρατιωτικών) που κυριαρχούν στην οικονομική ζωή της Τουρκίας και τα οποία πιθανότατα να αποκόμιζαν οφέλη από την ένταξη, όλος ο ιστός των μικρομεσαίων μεταποιητικών της επιχειρήσεων θα καταστρεφόταν ολοκληρωτικά με την άρση των προστατευτικών μέτρων που τις στηρίζουν σήμερα. Ότι έγινε και στη χώρα μας...

Χωρίς αμφιβολία, η Τουρκία αποτελεί και σημείο συνάντησης της αδιευκρίνιστης ακόμα πορείας των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ. Τα δύο αυτά ιμπεριαλιστικά κέντρα, παρόλο που επιδεικνύουν εξαιρετική σύμπνοια, εμφανίζουν κι αποκλίνουσες στρατηγικές και θεωρώ αφελές να πιστεύουμε ότι αυτές είχαν τις αιτίες τους αποκλειστικά στις εξτρεμιστικές επιλογές του Μπους. Υπάρχει πάντα μια υποβόσκουσα μάχη για τις σφαίρες πολιτικής και κοινωνικής επιρροής που εμπεριέχει συγκρουσιακές καταστάσεις ανεξάρτητα από τις υπερβολές ή όχι του εκάστοτε αμερικανού προέδρου.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν μια διαλκυστίνδα που τραβάει τις εξελίξεις πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη κατεύθυνση ΧΩΡΙΣ αυτό να εμπεριέχει σημαντικές μεταβολές στην στρατηγική των εμπλεκομένων.

Ποιά είναι λοιπόν επίδραση της κρίσης σε αυτό το τρίγωνο? 

1. Σίγουρα, ανέδειξε την πολιτική αδυναμία της Ε.Ε. κι έχει καταστήσει εμφανές ότι μέχρι νεωτέρας η επέκταση της Ε.Ε. θα παγώσει. Αυτό αφορά ΚΑΙ την Τουρκία χωρίς να είναι θέμα της Τουρκίας.

2. Ξεχνώντας τα ευχολόγια της Συνόδου των G20, στην πραγματικότητα κυριαρχεί η πολιτική του "ο σώζων εαυτόν σωθείτω". Οι σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ θα μπουν σε συνθήκες αυξανόμενης έντασης με συνέπεια οι ΗΠΑ να επιθυμούν διακαώς να δημιουργήσουν νέα προβλήματα στις ΕΕ (όπως π.χ. με την είσοδο της Τουρκίας) και να "φορτώσουν" σε αυτήν τα προβλήματα σταθεροποίησης της Τουρκίας εν αναμονή άκρως αποσταθεροποιητικών εξελίξεων (όπως π.χ. το Κουρδικό).

Τίποτα από τα παραπάνω δεν οδηγεί σε διαπιστώσεις ότι υπάρχει μια συνολική μεταστροφή των κυρίαρχων στρατηγικών. Περισσότερο οι τελευταίες εξελίξεις μου δίνουν την εντύπωση διερευνητικών κινήσεων. Η κατάσταση εγκυμονεί σημαντικές μεταβολές στρατηγικής των ισχυρών, γεγονός που θα εμπλέξει και τη χώρα μας σε περιπέτειες.

Θα πρέπει να μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα αλλά, σίγουρα να να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοικτά γιατί οι εξελίξεις θα είναι το επόμενο διάστημα ραγδαίες.

Επιτέλους θα γίνουμε Ιρλανδία!

Στις 7/4 αναφερόμουνα στην κόλαση που αναμένεται το φθινόπωρο.

Ενδιάμεσα, διάβασα διάφορες αισιόδοξες προβλέψεις μεγαλόσχημων, παρατήρησα την άνοδο των χρηματιστηρίων που ερμηνεύτηκε σαν προεξόφληση καλών προβλέψεων κι αναρωτιόμουνα εάν βλέπω τόσο στραβά το γιαλό

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις όμως ήρθε κι η επιβεβαίωση. Η κυβέρνηση έχει ΗΔΗ δεσμευτεί για μέτρα στυλ Ιρλανδίας. Εδώ δε μιλάμε για κάποιους επιπλέον φόρους ή για μηδενικές αυξήσεις.

Να μην ξεχνάμε, η Ιρλανδία πήγαινε για ένα έλλειμμα ΑΕΠ κοντά στο 12% και τα μέτρα που πήρε είναι μέτρα που επιβάλει το ΔΝΤ σε τριτοκοσμικές χώρες.

Π.χ. στην Ουγγαρία που επέβαλε μέτρα το ΔΝΤ για να την χρηματοδοτήσει "έκοψαν" τον επιπλέον μισθό του Δεκέμβρη, ή στην Ιρλανδία επέβαλαν χιλιάδες απολύσεις σε δημοσίους υπαλλήλους..

Μην περιμένουμε κάτι λιγότερο. Η κατάργηση του 14ου μισθού κι οι μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα αποτελεί το λιγότερο που θα δούμε.

Στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, επιβεβαίωναν και την άλλη πρόβλεψή μου. Ότι πλέον ο Καραμανλής έχει κάνει ήδη γαργάρα την αποστρατεία του με τιμητικό τρόπο. 

Έχει διαμορφώσει δύο εναλλακτικές λύσεις (προς στιγμήν).

Η πρώτη είναι να πάει για εκλογές τον Ιούνιο μέσα σε έναν καταιγισμό οικονομικής κινδυνολογίας με σκοπό είτε να παραδώσει την καυτή πατάτα στο Γιωργάκη είτε να λάβει έγκριση για την καταιγίδα των μέτρων που σκοπεύει να πάρει το Φθινόπωρο με σκοπό να έχει μια μίνιμουμ κοινωνική συναίνεση.

Αλλιώς, θα λάβει τα μέτρα το Φθινόπωρο και θα οδηγήσει τη ΝΔ στην άμεση πτώση, θεωρώντας όμως αυτήν την "γενναιότητα" σαν γραμμάτιο που θα τις χρωστάει η ντόπια ολιγαρχία.  Ένα γραμμάτιο που θα δοκιμάσει να εισπράξει σε σύντομο χρονικό διάστημα η Ντορούλα.

Όσο κι αν ο χοντρούλης πρωθυπουργός μας φαντάζει πελαγωμένος κι άβουλος, έμμεσα παίζει ένα ιδιαίτερα δυνατό χαρτί εκβιάζοντας τους ευρωπαίους εταίρους του.  Ισορροπεί σχετικά επιδέξια στην κόψη του ξυραφιού και περιμένει τον "από μηχανής θεό" να τον σώσει. Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω ότι ίσως και να τα καταφέρει.

Αποτελεί -θέλουμε δε θέλουμε- ο Κωστάκης τη μοναδική "ευρωπαϊκή" πολιτική λύση στη χώρα μας. Ποιές είναι οι εναλλακτικές? Το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ? Μα το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ίσως το φιλοαμερικανικότερο κόμμα που έχει περάσει από τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.  Θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μια Τσεχία ή Πολωνία. Ένα ακόμα μέλος της "ακμάζουσας" "Νέας Ευρώπης" που έλεγε ο Μπους.

Ακόμα και στη Ν.Δ., πιθανότερος αντικαταστάτης του Κωστάκη είναι η Ντορούλα της γνωστής οικογενείας... 

Επειδή φαντάζομαι ότι ο γαλλογερμανικός άξονας δεν θα θέλει άλλη μια χώρα να μετατραπεί σε αμερικάνικη τρίτη φάλαγγα στο εσωτερικό της, κάτι θα πρέπει να κάνει...

Έτσι, το παιχνίδι του Κωστάκη είναι μεν σχετικά απλό, παρόλο που όμως είναι κι ιδιαίτερα αποτελεσματικό. ίσως αυτό αποτελεί και το μόνο λόγο που η Ελλάδα θα πρέπει να τον θυμάται.

Αφού έκλεισε το μάτι στη Ρωσία και μάλιστα με τρόπο που ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος πρωθυπουργός δεν τόλμησε (προμήθεια ρώσικων οπλικών -BMP- και συμφωνία για τον αγωγό) ερχόμενος σε σημαντική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, έχει τώρα στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ευρώπη. Τριγυρίζει με ένα τεράστιο πακέτο αμυντικών προμηθειών, το οποίο επιδεικνύει στους ευρωπαίους εταίρους, πάλι ερχόμενος σε κατάφωρη αντίθεση με τον ατλαντικό ηγεμόνα.

Αφήνει σκόπιμα να εννοηθεί ότι θα τα δώσει όλα στη Γαλλία, έχοντας ήδη ικανοποιήσει τη Γερμανία με την παράδοση του ΟΤΕ και με συνεχείς αλλά μικρές παραγγελίες σε γερμανικών συμφερόντων πολεμικές βιομηχανίες (άλλωστε για να μην ξεχνιόμαστε η Dassault που διεκδικεί την προμήθεια των μαχητικών, υποτίθεται σε σύγκρουση με τους γερμανούς της EADS που πλασάρουν το Eurofighter,  ανήκει κατά 25% στην EADS!!!).

Ταυτόχρονα, η υπογραφή των τεράστιων αυτών εξοπλιστικών συμφωνιών, μπορεί μέσα από τα αντισταθμιστικά να ενισχύσουν την παραπαίουσα ελληνική μεταποίηση.

Η πρότασή του προς τους ευρωπαίους εταίρους του είναι σχετικά απλή:

1) Κάνετε γαργάρα τα περι άμεσης μείωσης του ελλείμματος

2) Μας δίνεται μια πρόσθετη οικονομική ενίσχυση για να τα βγάλουμε πέρα

3) Με στηρίζετε προσωπικά να βγάλω τη δύσκολη

και με τα φράγκα που θα σας κοστίσει η διάσωσή μου (και της χώρας συνακόλουθα), εγώ:

1) θα σας γυρίσω το μεγάλο μέρος πίσω με τις αμυντικές παραγγελίες για να δουλέψουν λίγο κι οι βιομηχανίες σας

2) θα ψιλοτονώσω με αντισταθμιστικά την χειμάζουσα ελληνική μεταποίηση

3) θα εξοπλιστώ σαν αστακός για να μπορώ να μετατραπώ και σε ένα αντίβαρο στην υπεραντλαντική ενίσχυση της Τουρκίας και να μπορώ να γίνω ο "λαγός" στην απόρριψη της ευρωπαϊκής της προοπτικής. 

Και φυσικά 4) κάποτε θα στρώσει η κατάσταση και θα σας γυρίσω και πίσω όλα τα τάληρα που θα μου δώσετε τώρα. Άλλωστε την προμήθεια των ατμοκίνητων φρεγατών που πήραμε πριν από έναν αιώνα την αποπληρώσαμε στα τέλη της δεκαετίας του '80...

Για τους παραπάνω λόγους ο Κωστάκης διατηρεί ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα. Και καλά κάνει. Η Ισπανία ήδη δήλωσε ότι γράφει το σύμφωνο σταθερότητας στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που δεν είναι αφελές να περιμένει μέρα-τη-μέρα για να δει τις εναλλακτικές δυνατότητες που θα έχει.

Περί συμβιβασμού κι "ασυμβίβαστων"...

Έχω βαρεθεί να χαζεύω συνεντεύξεις των διαφόρων περιφερόμενων "αστέρων" του ελληνικού "σταρ σύστεμ" (θεέ μου τι γράφω!).

Όλοι -μα όλοι κι όλες ένα πράγμα- είναι ασυμβίβαστοι! Δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, δεν αντέχουν το "δήθεν", δεν τους ενδιαφέρει το "φαίνεσθαι¨...

Φαντάζομαι ότι θα θεωρούν κιόλας ότι είναι ιερείς και του των αρχαίων "Μέτρου"...

Όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος γεννιέται "ασυμβίβαστος". Τα παιδιά (και περισσότερο τα βρέφη) είναι ακραία εγωιστικά πλάσματα. Μόλις τους δημιουργηθεί κάποια ανάγκη θα επιδιώξουν την ικανοποίησή τους άμεσα και με οποιονδήποτε τρόπο. Φυσικά, αυτή η στάση είναι όρος για την επιβίωσή τους. Οι ανάγκες τους σχετίζονται προτίστως με την επιβίωσή τους κι η ικανοποίηση αυτών είναι προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο.

'Οπως, όμως, όλες οι παιδικές "ασθένειες" γίνεται κι αυτή η στάση επικίνδυνη όταν την περνάς σε μεγάλη ηλικία...

Στη μεταπολίτευση, στα πελάγη της "αριστερής" ιδεολογικής κυριαρχίας, ο όρος "συμβιβασμός" ήταν συνώνυμο της προδοσίας. Η κυνική ρήση ότι "πολιτική είναι η τέχνη του συμβιβασμού" ήταν πολιτικά εχθρική με την αριστερά, η οποία αναγνώριζε την ηθική ως αποκλειστικό κίνητρο πολιτικοποίησης.  Όπως σοφά τραγουδούσε ο Διονύσης "εφιάλτης ήταν τ' όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος".

Ο άνθρωπος, όμως, είναι είναι "Ον Πολιτικό" ή σε απλά ελληνικά αγελαίο... Οφείλει να προσδιορίζεται μέσα στην αγέλη κι όχι έξω από αυτήν. Απλά γιατί δεν υπάρχει έξω από αυτήν. Ο συμβιβασμός δεν είναι τέχνη της πολιτικής αλλά της ζωής ολόκληρης.

Η λέξη "συμβιβασμός" δε μπορεί να έχει αρνητική χροιά. Έχει ακριβώς την ίδια χροιά που έχει κι η λέξη "αναπνέω". Αποτελούν κι οι δύο λέξεις ανθρώπινες αναγκαιότητες στο κοινωνικό και βιολογικό κόσμο αντίστοιχα. 

Μπορεί κανείς να "αναπνέει" φρέσκο αεράκι ή δηλητηριώδη αέρια, όμως δε μπορεί καν να ζήσει χωρίς αυτό. Έτσι, υπάρχουν και συμβιβασμοί παραδεκτοί ή απαράδεκτοι. "Ασυμβίβαστοι" απλά δεν υπάρχουν.

Ο "συμβιβασμός" προϋποθέτει τουλάχιστον δύο μέρη με διακριτά ενδιαφέροντα (ή συμφέροντα) που έρχονται σε συνεννόηση. Για να "συμβιβαστεί" κάποιος με τις απαιτήσεις της αγέλης (ή να επαναστατήσει ενάντια σε κάποιες από αυτές) θα πρέπει να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται. Όποιος έχει αφομειωθεί ηθικά κι ιδεολογικά, όποιος έχει αποδεχτεί ολοκληρωτικά τις κυρίαρχες αξίες "του συρμού", μπορεί ανέξοδα να είναι "ασυμβίβαστος" αφου δεν έχει πλέον τι να συμβιβάσει!

Σε μια κοινωνία "δήθεν", μπορεί ο κάθε φελός να μην αντέχει το "δήθεν"! Είναι αδύνατον να το βρεί απέναντί του γιατί το έχει πλέον μέσα του!

Τελικά ο Καραμανλής δεν "κουράστηκε" κατά λάθος...

Πριν ακόμα γίνει η "πατάτα" του "κουρασμένου πρωθυπουργού",  αναρωτιόμουν εάν ο Κωστάκης έχει "σώας τας φρένας" και σκοπεύει να παραμείνει πρωθυπουργός μέχρι το φθινόπωρο.

Η απορία μου βασιζόταν στην απόλυτα μετριοπαθή εκτίμηση ότι με την ένταση της οικονομικής κρίσης, το φθινόπωρο θα γίνεται επιεικώς "της πουτάνας".

Με τις τελευταίες εξελίξεις, νομίζω, η απορία μου λύθηκε....

Ήταν φανερό, ότι ο Καραμανλής μετά τον ανασχηματισμό πήγαινε ολοταχώς για εκλογές. Όσο η διαφορά με το Πασοκ ήταν μικρή, θα μπορούσε ένα "κυβερνητικό" κόμμα να την καλύψει με προεκλογικά ρουσφέτια, παροχούλες κι υποσχέσεις. Δε νομίζω κανείς στη ΝΔ να είναι τόσο ηλίθιος που να πίστευε ότι θα μπορούσε σε βάθος χρόνου η κυβέρνηση να αναστρέψει το κλίμα. Κουραφέξαλα. Στην Ελλάδα τα κυβερνητικά κόμματα φτάνουν στο απόγειό τους στις εκλογές που κερδίζουν και μετά μετρούν απώλειες απότομες ή μη. Η λογική του ότι προλάβουμε αποτελεί τη βασική συνιστώσα όλων των κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίας. Ότι προλάβουμε μέχρι ο "κυρίαρχος" λαός να μας σιχτιρίσει και να βάλει τους άλλους να φάνε κι αυτοί.

Βέβαια στην περήφανη Ελλάδα κάνει κουμάντο ένας περίεργος με το όνομα Αλμούνια. Αυτός το ξέκοψε στον Κωστάκη. "Εκλογές και παροχές κομμένες". Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα...

Φυσικά οι εκλογές έχουν πάντα ένα ρίσκο. Εκτός από "ανανέωση" της λαϊκής εντολής ενίοτε οι κυβερνώντες παίρνουν και πόδι. Για έναν πρωθυπουργό που πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί,  αποκτά σημασία κι ο τρόπος που παίρνει πόδι. Αυτό το λέμε "πολιτική υστεροφημία".

Στην πραγματικότητα όμως, όπως στην παλιά καλή ελληνική ταινία από το γάμο μέχρι τον επόμενο γάμο μεσολαβεί το διαζύγιο (τρία σκαλοπάτια), έτσι και στην πολιτική από το "πρωθυπουργός" μέχρι το "αποτυχημένος" μεσολαβεί η απόπειρα για την "υστεροφημία", πολυτέλεια που έχουν όμως λίγοι πολιτικοί, γιατί για την υστεροφημία δεν αρκεί να πάρει κανείς πόδι με σχετική "αξιοπρέπεια" θα πρέπει να έχεις πρωθυπουργεύσει και με κάμποση από αυτήν... 

Έτσι, οι έλληνες πρωθυπουργοί, λίγο-πολύ την "υστεροφημία" αναγκάζονται να την κάνουν γρήγορα γαργάρα. Στην πραγματικότητα ΔΕΝ το έχουν ούτε καν σαν επιλογή.

Δρυός πεσούσης.. έλεγαν οι πρόγονοί μας. Πρωθυπουργού που πρόκειται να πέσει να δείτε πόσοι ενδιαφέρονται να τον ξυλεύσουν...

Μόλις το "μοιραίο" γίνει πλέον φανερό, τότε ξυπνούν οι δελφίνοι. Ιδιαίτερα στα κυβερνητικά κόμματα, που ο αρχηγός αλλάζει μόνο όταν αυτός αποφασίσει να φύγει κι αυτό συμβαίνει μόλις πάψει πλέον να έχει "πρωθυπουργικά" ερίσματα στον κυρίαρχο λαό, οι δελφίνοι ξυπνούν λίγο πριν από την εκλογική ήττα.

Αυτοί είναι που αλλάζουν τις προτεραιτότητες. Η "υστεροφημία" της πεσούσης δρυός πάει ταξίδι και γίνεται κυρίαρχη η ανάγκη αναζήτησης του επόμενου ηγέτη που θα οδηγήσει την παρέα στο κυβερνητικό Ελ Ντοράντο.

Ο Κωστάκης, λοιπόν, τα ζύγισε από εδώ, τα ζύγισε από εκεί κι αποφάσισε ότι αφού την ήττα δεν την γλυτώνει, αφού την "υστεροφημία" δε μπορεί να την εξασφαλίσει, τότε ας γλυτώσει τον απόλυτο διασυρμό μιας κυβέρνησης που θα καταρρεύσει από τη φθινοπωρινή κατακραυγή κι ας παραδώσει το κόμμα στον επόμενο, τουλάχιστον πριν αυτό διαλυθεί.

Έτσι, όλα όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες φαντάζουν απόλυτα λογικά και προγραμματισμένα.

Ο Κωστάκης ("αχ το χρυσό μου!") κουράστηκε -δλδ ήρθε η ώρα για τον επόμενο- κι έπρεπε να σκαρφιστούν μια δικαιολογία για να πάνε στις κάλπες κόντρα στις απαιτήσεις του Αλμούνια.

Έτσι, μια δικογραφία που "σερνόταν" για χρόνια, ήρθε ξαφνικά στη βουλή με "αποχρώσες" ενδείξεις (στο βατοπέδιο που τα νούμερα κι οι ενδείξεις δεν ήταν απλά αποχρώσες, η άτιμη δικογραφία έχασε το δρόμο για το κοινοβούλιο...).

Ο Πρωθυπουργός σκέφτηκε ξαφνικά ότι οι βουλευτές του απέκτησαν συνείδηση (μωραίνει ο Κύριος κλπ).

Κι ο διωκόμενος τέως υπουργός αρνείται πεισματικά να "εξυπηρετήσει¨την παράταξη παραιτούμενος. Μόνος αυτός ανάμεσα σε μυριάδες πολιτικών που σφάχτηκαν στο γόνατο για να εξυπηρετηθεί το "κοινό καλό στη μάσα" κι αναστήθηκαν εκ νέου εκ της στάχτης τους όταν η μπόρα είχε πλέον περάσει. Λες κι η ¨αναγκαστική" -ελέω αλμούνια-  προσφυγή στις κάλπες δεν παρέχει χρήσιμη υπηρεσία στην παράταξη?

Σκεφτείτε μόνο να έφτανε το φθινόπωρο και το ντοράκι να γινόταν αρχηγός ενός κόμματος που τα στελέχη του είχαν γίνει πρωταθλητές στο κολύμπι για να επιπλεύσουν στο ποτάμι των λαϊκών πτυέλων... Πρωθυπουργία ούτε τα εγγόνια της δεν θα έβλεπαν...

Πρωθυπουργία εν μέσω κρίσης, ούτε στο χειρότερο εχθρό σου (και με τον αλμούνια να απαγορεύει τις μεγάλες προμήθειες τι να την κάνεις άλλωστε?).