Μέτρα (και σταθμά) για την κρίση

Μου κάνει απίθανη εντύπωση η ασχετοσύνη των πολιτικών μας κομμάτων.

Διαβάζω τα μέτρα που προτείνουν και με πιάνουν τα γέλια. Μα καλά τίποτα δεν καταλαβαίνουν?

Το πράγμα είναι απλό και την ουσία του μόνο ο δεινόσαυρος Μητσοτάκις την έθιξε (με τον ανάποδο βέβαια τρόπο...).

Αυτή η κρίση είναι μια βαθύτατη κρίση του καπιταλισμού. Δεν είναι χρηματοπιστωτική δεν είναι μεταφερόμενη στην "πραγματική" οικονομία δεν είναι ρε παιδί μου κρίση μιας πλευράς της λειτουργίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. 

Ο "Δυτικός" τρόπος ζωής που εξήχθει και στον υπολοιπο κόσμο, απλά δε μπορεί να συνεχίσει. Είναι κρίση των καταναλωτικών μας "αξιών", κρίση περιβαντολογική, κρίση οικονομική, είναι τελικά συνολική κρίση του τρόπου ζωής μας.

Μακάρι να μπορούσε άμεσα να τεθεί θέμα ανατροπής του.

Ο Μητσοτάκαρος που έπιασε το πρόβλημα, τόνισε ότι είναι μια βαθιά κρίση (μπλα.. μπλα.. μπλα.. ) που χρειάζεται θυσίες από όλους (τους άλλους...) ΚΑΙ μη σας μπαίνουν τίποτα μυστήριες ιδέες στο κεφάλι, ο καπιταλισμός ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα και στα πλαίσια του θα πρέπει να βρούμε λύσεις και να υποστούμε το πρόβλημα.

Ολόκληρο ΠΑΣΟΚ δεν ξεστόμισε ούτε μια λεξούλα για τον παναθεματισμένο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό?

Το κακό είναι ότι αυτός που έχει λάθος ανάλυση προτείνει και μπούρδες σαν λύσεις. Μια κρίση υπερσυσσώρευσης μπορεί να λυθεί ΜΟΝΟ με καταστροφή αξιών (δες και την ανάρτησή μου "Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα....").

Υπάρχει τέτοια δυνατότητα σήμερα? Ε, υπάρχει. Δυσάρεστη για τον κόσμο αλλά πιθανόν ισορροπημένη για να μη δυστυχίσει κόσμος και κοσμάκης:

• Να κόψουν άφθονο πληθωριστικό χρήμα. Η άνοδος του πληθωρισμού θα φέρει μια "δικαιοσύνη¨στη φτώχεια, θα αυξήσει το κόστος των εισαγόμενων προϊόντων, θα μειώσει την πραγματική αγοραστική αξία του λαού, αλλά θα κρατήσει σε λογικά επίπεδα το κόστος των άμεσων μέσων επιβίωσης.
• Να αυξήσουν τις δημόσιες επενδύσεις. Δεν έχει νόημα να αυξήσουν το δανεισμό των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις θα παράξουν προϊόντα τα οποία με την κρίση ΔΕΝ θα έχουν που να τα πουλήσουν.
• Να κατευθύνουν τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές (δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα κλπ). Να δώσουν δουλειά στον κόσμο, να κινήσουν την οικονομία, χωρίς να αυξάνουν την προσφορά προϊόντων σε μια πλέον κορεσμένη αγορά.
• Να κάνουν επενδύσεις σε ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Σήμερα αυτές οι επενδύσεις δεν είναι οικονομικά αποδοτικές. Όμως, με την περιβαλλοντική καταστροφή που αντιμετωπίζουμε και με το φάσμα της εξάντλησης των πετρελαϊκών αποθεμάτων. Ακόμα και παράλογα μεγάλες επενδύσεις σε Α.Π.Ε. αν μη τι άλλο θα έχουν άμεσα περιβαλοντική (άρα και κοινωνική) χρησιμότητα και μακροπρόθεσμα (με την άνοδο του πετρελαίου που θα στερέυει) πιθανότατα και οικονομική.

Εάν δε φτάνουν αυτά, τότε η απλούστερη και γνωστότερη μέθοδος καταστροφής αξιών είναι να φτιάξουν όπλα. Απεύχομαι την πιθανότητα να φτάσουν εκεί, αλλά -πρακτικά- είναι για τη σημερινή κρίση το καλύτερο αντίδοτο. Είναι προϊόν που κοστίζει τρελλά λεφτά και πρακτικά το φτιάχνεις ελπίζωντας ότι θα το αφήσεις να κάθεται μέχρι να το πετάξεις. Φτάνει μη μπουν στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουν....

Από τι κινδύνευσαν οι τραπεζούλες μας?

Το πρώτο που καταλαβαίνω  είναι ότι πλέον όλοι παραδέχονται ότι τα χρηματιστήρια κι οι τράπεζες ΔΕΝ είναι πραγματική οικονομία. Χρήσιμη ομολογία ελπίζω να τη θυμούνται κι αργότερα.

Το κακό είναι ότι όλοι συμπεριφέρονται σα θεατές ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αυτού που ονομάζουν και πιστεύουν ότι είναι η "πραγματική οικονομία".

Δεν ξέρω για τις υπόλοιπες χώρες αλλά στην Ελλάδα τα τοξικά δάνεια ΔΕΝ είναι τα στεγαστικά. Υπάρχει μια πάρα πολύ μεγάλη διαφορά.

Στην Ελλάδα ακόμα χτίζουμε σπίτια με σίδερα και μπετόν. Στις ΗΠΑ είναι ελαφριές ξύλινες κατασκευές. Αυτές οι κατασκευές έχουν ανάγκη από συνεχή συντήρηση. Λίγο καιρό εάν τα αφήσεις ακατοίκητα,  πρακτικά διαλύονται. Τα τρώνε οι τερμίτες, σαπίζουν, μουχλίαζουν κλπ.

Ένα σπίτι που κατάσχεται από την τράπεζα στις ΗΠΑ, έχει σε μικρό χρονικό διάστημα μηδενική αξία. Δεν κινδυνεύει η αξία του απλά από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Αυτοί στο κάτω-κάτω ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα θα οδηγούσαν σε λογικά πάλι επίπεδα την αξία των ακινήτων άρα και την περιουσία των τραπεζών (που απέκτησαν με κατασχέσεις). Στην περίπτωση αυτή, ακόμα κι ο δανεισμός των τραπεζιτών θα είχε μια λογική βάση. Να βγάλουν τη δύσκολη μέχρι νεωτέρας.

Αυτά όλα για την Ελλάδα απλά δεν έχουν ισχύ. Παραμένει λοιπόν το ερώτημα. Γιατί δανείζει το κράτος της τράπεζες? Από ότι δήλωσαν κι είναι μάλλον έτσι,  δεν έχουν ζημιές από τα "τοξικά ομόλογα". Από ποιόν -παροδικό έστω- κίνδυνο της περισώζει? 

Από ότι καταλάβαμε μέχρι σήμερα τις προστάτευσαν από τον κίνδυνο των μαζικών αναλήψεων των καταθέσεων και την αδυναμία τους να βρουν κεφάλαια από τη διατραπεζική. Ωραία. Δεν έφτανε η εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου για τις καταθέσεις? Ακόμα περισσότερο αστείο είναι το γεγονός ότι οι αναλήψεις από κάποιες ελληνικές τράπεζες πήγαιναν σε κάποιες άλλες. Το σύνηθες ήταν από EFG και ΠΕΙΡΑΙΩΣ προς Εθνική. Αυτό δε συνιστά κίνδυνο του τραπεζικού συστήματος συνιστά απλά ανακατανομή δυνάμεων στο εσωτερικό του. Από που κι ως που η κυβέρνηση ανακατεύεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι και μάλιστα με τα λεφτά μας?

Το περισσότερο ενοχλητικό είναι ότι οι τράπεζες εξασφάλισαν έναν πακτωλό χρημάτων ΠΡΙΝ καν αρχίσουν τα πραγματικά τους προβλήματα. Ποιά είναι αυτά? Βασικά είναι τα παρακάτω:

• Δάνεια σε εφοπλιστές. Την ίδια στιγμή που η αξία των ναύλων και συνακόλουθα κι η αξία των πλοίων έχει καταρρεύσει, οι τράπεζες έχουν δανείσει μερικές δεκάδες δις για τη ναυπήγηση πλοίων. Τίποτα από αυτά δεν θα πάρουν. Ο Σκαραμαγκάς θα αρχίσει να φιλοξενεί σύντομα δεκάδες κατεσχεμένων πλοίων δεμένων "αρόδο".
• Η "τραμπαρία" (δες λεξικό τραπεζικού παραλογισμού). Εκτιμάται ότι αποτελεί πάνω από το μισό του συνόλου των μεταχρονολογημένων επιταγών που κυκλοφορούν. Αυτές θα αρχίσουν να "σκάνε" με ρυθμό πολυβόλου το επόμενο διάστημα. Η ηλιθιότητα των τραπεζών είναι ότι διαγκωνίζονται ποιά θα πρωτο-μαζέψει τα ασυμμάζευτα κόβοντας τις χρηματοδοτήσεις στις επιχειρήσεις και προσπαθώντας να "σπρώξουν" την καυτή πατάτα από τη μία τράπεζα στην άλλη. Σου λέει άμα κόψω πρώτη τα "πλαφόν" θα σπρώξω τη "τραμπαρία" σε άλλη τράπεζα για προεξόφληση. Έτσι, το μόνο που κάνουν είναι να επιταχύνουν και να διογκώνουν το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν κι αυτές κι όλος ο κόσμος. Και το χαζότερο της υπόθεσης είναι ότι επιχειρήσεις που θα βάλουν τώρα λουκέτο μέσα στον κυκεώνα της κρίσης, πιθανότητα με λίγη βοήθεια να μπορούσαν να επιβιώσουν. Η βλακεία όμως των τραπεζών είναι απύθμενη. Αντί να κάνουν το αυτονόητο. Να στηρίξουν την αγορά όταν αυτή έχει ανάγκη βοήθειας, αναλαμβάνουν αυτοβούλως το ρόλο του Ιππότη της Αγοράς και ορμάνε να την "εξυγιάνουν".
• Και φυσικά τα κάθε λογής καταναλωτικά που επίσης έχουν πάρει κόσμος και κοσμάκης, όχι για ¨καταναλωτικά" αγαθά αλλά για να στηρίξουν έστω και με αυτά τα "ακριβά" λεφτά τις επιχειρήσεις τους.

Άντε να δούμε τι θα δούμε μέχρι το τέλος του χρόνου....

Λεξικό Τραπεζικού Παραλογισμού

Αγοραστές, (οι) πληθυντικός γένους θηλυκού: από τη στιγμή που οι τράπεζες πείστηκαν ότι οι έλληνες είναι όλοι φερέγγυοι, κάποιοι ελάχιστοι επίορκοι το εκμεταλλεύονται με έναν απλό τρόπο:

1)          Ανοίγουν μικρούς λογαριασμούς σε 5-6 τράπεζες και παίρνουν ένα μικρό μπλοκ (δες λήμμα) επιταγών από την κάθε μία.

2)          Εκδίδουν εξάμηνες επιταγές (δες λήμμα) μικρής σχετικά αξίας και τις «σπρώχνουν» στην αγορά.

3)          Φροντίζουν αυτήν την πρώτη δόση επιταγών να τις καλύψουν και ξαναεμφανίζονται ως πλέον αποδεδειγμένα φερέγγυοι αφού κατάφεραν την πρώτη δόση να την πληρώσουν.

4)          Παίρνουν τουλάχιστον 10άρια μπλοκ από κάθε τράπεζα

5)          Πουλάνε τα φύλλα των επιταγών (κάπου 1000€ με 1500€ το φύλλο τιμώνται στην πιάτσα)

6)          Οι αγοραστές των φύλλων συμπληρώνουν τα ποσά των επιταγών κατά το δοκούν και είτε τις σπρώχνουν σε καναν κακομοίρη είτε τις πάνε στην τράπεζά τους για προεξόφληση (δες λήμμα)

7)          Γίνονται μπουχός και μην τους είδατε.

Γραμμή Προεξόφλησης (η) (ή πλαφόν) τραπεζικός δανεισμός με εγγύηση ρευστοποιήσιμα στοιχεία (δλδ επιταγούλες). Κατά έναν περίεργο τρόπο, σε επιχειρηματίες που δεν θεωρούν οι τράπεζες αξιόπιστο δανειολήπτη για να του δώσουν ένα ανοικτό δάνειο να κάνει τη δουλειά του, παρέχουν αφειδώς γραμμές προεξόφλησης με το αζημίωτο. Εάν δεν έχει επιταγές να φέρει για να πάρει ρευστό, όταν «πνίγεται» τον προτρέπουν να φέρει επιταγές συνοδεύοντας την προτροπή τους αυτή με πονηρό κλείσιμο του ματιού. Κατόπιν εκφωνούν κι ένα λογύδριο για το ανεπίτρεπτο καθεστώς της ανταλλαγής επιταγών (δες λήμμα Τραμπαρία). Κατά νόμο για να προεξοφλήσουν οι τράπεζες κάποια επιταγή θα πρέπει να τους προσκομιστεί και κάποιο παραστατικό που να αποδεικνύει ότι ανάμεσα στον εκδότη και τον παραλήπτη της επιταγής έχει συντελεστεί κάποια νόμιμη εμπορική πράξη κι άρα υπάρχει πραγματική απαίτηση η οποία καλύφθηκε από την επιταγή αυτή. Κολοκύθια τούμπανα. Μόνο η Ε.Τ.Ε. ζητούσε κατά καιρούς κάτι τέτοιο. Οι άλλες τράπεζες το έχουν κάνει γαργάρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η φράση ανοικτό πλαφόν σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα χώρος στην τράπεζα να χωθεί κανα πετσί ακόμα (δεν έχουμε καλύψει τη γραμμή προεξόφλησης σε άπταιστη τραπεζική). Το αντίθετο είναι ένα τιγκαρισμένο πλαφόν.

Διασπορά, (η) επειδή οι τράπεζες γνωρίζουν ότι γίνεται του κουτρούλη ο γάμος με τις τραμπαρίες (δες λήμμα), βρήκαν μια πρόφαση για να λένε ότι κάτι ελέγχουν. Δεν επιτρέπουν –λένε- σε ένα πλαφόν (δες λήμμα Γραμμή Προεξόφλησης) να έχουν κατατεθεί επιταγές από τον ίδιο εκδότη με συνολική αξία πέραν του 10% της συνολικής αξίας του πλαφόν. Αυτή η διαδικασία, εκτός από διασπορά του κινδύνου (που λένε οι τράπεζες) οδηγεί και στη διασπορά του κύκλου της τραμπαρίας.

Εγγύηση, (η) εγγύηση δεν θεωρείται η υπογραφή του δανειολήπτη. Οι τράπεζες γνωρίζουν ότι με τον τρόπο που λειτουργούν, όλοι οι δανειολήπτες κάπου κάποτε θα καταντήσουν επισφαλείς. Η προσωπική εγγύηση είναι κάτι που παρέχει ο δανειολήπτης με φυσικό τρόπο, όπως αναπνέει, κι εκτός από το δικαίωμα στις τράπεζες να τον αφήσουν ανά πάσα στιγμή στην ψάθα δεν παρέχει στο δανειολήπτη κανένα μα κανένα ιδιαίτερο δικαίωμα ή όφελος.

Εκδότης, (ο) φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο οι τράπεζες έχουν θεωρήσει ως αξιόπιστο και του έχουν εμπιστευτεί επιταγές (δες λήμμα). Ο εκδότης οφείλει να διατηρεί στην τράπεζα λογαριασμό με τον οποίο είναι συνδεδεμένες οι επιταγές. Κατά έναν περίεργο τρόπο τα τελευταία χρόνια η αξιοπιστία των ελλήνων έχει αυξηθεί κατακόρυφα με αποτέλεσμα οι τράπεζες να δίνουν μπλοκ στον κάθε πικραμένο. Είναι το μοναδικό χαρτί που δίνει πραγματική αξία στην υπογραφή του κάθε κακομοίρη. Το κακό είναι ότι κάποτε πρέπει να τις πληρώσεις.

Ελεύθερα, (τα) είδος σπάνιο υπό εξαφάνιση. Από τότε που οι τραπεζίτες ανακάλυψαν την κονόμα της προεξόφλησης σιγά μη δώσουν σε κανένα λεφτά με εγγύηση την αξιοπιστία και την προσωπική εγγύηση του.

Εμπράγματες εγγυήσεις, (οι) κανά σπιτάκι δεν έχεις ρε κακομοίρη να γράψουμε καμιά υποθηκούλα που θες και δάνειο?

Εξάμηνη, (η) Επιταγή που αναγράφει ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη κατά έξι μήνες από την πραγματική ημερομηνία που παραδίδεται σε κάποιο δικαιούχο. Αποτελεί μια ειδική χρονική κατηγορία μεταχρονολογημένων επιταγών (δες λήμμα) Αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταχρονολογημένων επιταγών και το 100% των πετσιών που προορίζονται για τραμπαρία. Το διάστημα των έξη μηνών το έχουν καθορίσει οι τράπεζες μιας κι αυτό είναι το μέγιστο χρονικό διάστημα μεταχρονολογημένων επιταγών που δέχονται να προεξοφλήσουν

Επισφάλεια, (η) Η πιθανότητα μια επιταγή να μην εισπραχθεί ποτέ (δες λήμμα Είσπραξη Επιταγής). Επιταγή που ο λογαριασμός της δεν έχει επαρκές υπόλοιπο για να εξοφληθεί την ημερομηνία έκδοσής της ονομάζεται ακάλυπτη (δες τον Ακάλυπτο στην τηλεοπτική σειρά «Κι οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»).

Επιταγή, (η) ένα φύλλο χαρτί που γράφει τον εκδότη (δες λήμμα), την ημερομηνία έκδοσης (δες λήμμα- την ημερομηνία που αυτό το χαρτί οφείλει να μπορεί να ανταλλαγεί με μετρητά), τον αριθμό τραπεζικού λογαριασμού του εκδότη και το ποσό της επιταγής (που θα πρέπει την ημερομηνία έκδοσης να είναι διαθέσιμο στον λογαριασμό για να μπορεί οποιοσδήποτε καταθέσει την επιταγή αυτή σε τράπεζα να τα πάρει). Αναγράφει επίσης και τα στοιχεία του εκδότη. Όταν το τηλέφωνο που αναγράφεται δεν απαντάει ή δεν λειτουργεί για τεχνικούς λόγους να ξέρεις ότι την πούτσισες.

Ημερομηνία Έκδοσης, (η) Η ημερομηνία που γράφει επάνω-επάνω η επιταγή. Την ημέρα αυτή στο λογαριασμό του εκδότη πρέπει να υπάρχουν λεφτά τουλάχιστον όσα αναγράφει η επιταγή για να μπορεί ο κάτοχος της επιταγής να τα πάρει. Άμα ο λογαριασμός δεν έχει αρκετά λεφτά, η επιταγή χαρακτηρίζεται ακάλυπτη και σφραγίζεται στο πίσω μέρος της από την τράπεζα. Από την ημέρα που κάποια επιταγή σφραγιστεί ο εκδότης ονομάζεται σφραγισμένος (δες λήμμα).

Μπλοκ, (το) ένα πακέτο επιταγών που δίνει η τράπεζα σε οποιονδήποτε και τον μετατρέπει αυτόματα σε παράρτημα του εθνικού νομισματοκοπείου. Τα μπλοκ είναι συνήθως των 5 επιταγών, των 10, των 20 και των 40. Όσο πιο αξιόπιστος είναι ένας πελάτης με τόσο μεγαλύτερο μπλοκ επιταγών επιβραβεύεται. Τον παλιό καλό καιρό, οι κάθε τράπεζα μετρούσε πόσες επιταγές του κάθε εκδότη «ήταν στον αέρα». Αφαιρούσαν δηλαδή από τον συνολικό αριθμό φύλλων επιταγών που του είχαν παραδώσει όσες είχαν επιστραφεί πληρωμένες στην τράπεζα. Έτσι είχαν μια αίσθηση του μεγέθους του νομισματοκοπείου που είχαν ιδρύσει. Σαχλαμάρες. Έτσι δεν κινείται το εμπόριο και δεν υπάρχουν αρκετές επιταγές στην αγορά για προεξόφληση. Το κόψανε. Σιγά μη ροκανίσουν μόνες τους το κλαδί της κερδοφορίας τους.

Μεταχρονολογημένη Επιταγή, (η) Επιταγή που αναγράφει ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη από την πραγματική ημερομηνία που εκδίδεται. Απαγορεύεται δια νόμου και όποτε υποπίπτει κάποια τέτοια στην αντίληψη κάθε νομοταγούς πολίτη, οφείλει να το αναφέρει στην τράπεζα της Ελλάδος κι ιδιαίτερα στην υπηρεσία προστασίας του εθνικού νομίσματος.  Κατά έναν περίεργο τρόπο, παρόλο που αυτό απαγορεύεται, οποιαδήποτε επιταγή οποιαδήποτε ημερομηνία έκδοσης κι εάν αναγράφει μπορεί ο κάτοχός της να πάει και να την εισπράξει (εκτός κι εάν έχουν περάσει πέραν των 8 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης που αναγράφει, δες λήμμα οκταήμερο). Κατά έναν ακόμα πιο περίεργο τρόπο από τη στιγμή που το κράτος αποφάσισε να εισπράττει ένα  χαρτόσημο από κάθε μεταχρονολογημένη επιταγή αυτές δια μαγείας έγιναν νόμιμες.

Οκταήμερο, (το) Χρονικό διάστημα που σοφά παρέχει ο νομοθέτης για όσους εκδότες επιταγών ξεχάσουν να έχουν λεφτά στο λογαριασμό τους την ακριβή ημερομηνία που έχουν εκδώσει μια επιταγή. Άμα καταφέρουν να το θυμηθούν μέσα σε οκτώ ημέρες τότε η σφράγιση δεν ανακοινώνεται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ κι ο εκδότης δεν αποκτά τον χαρακτηρισμό σφραγισμένος (δες λήμμα). Οι έλληνες είναι φύση ξεχασιάρικος λαός κι επωφελούνται τα μάλα από αυτήν την πρόνοια του νομοθέτη. Τελευταία παρατηρείται μια αύξηση του ποσοστού των αφηρημένων ελλήνων και μια αύξηση της χρονικής διάρκειας που ξεχνιούνται.

Οπισθογράφος, (ο) εάν κάποιος μεταβιβάσει μια επιταγή που έχει λάβει από κάποιον άλλο σε έναν τρίτο, τότε υπογράφει στο πίσω μέρος της επιταγής και με αυτόν τον τρόπο αποδέχεται κι αυτός την ευθύνη για την αποπληρωμή της επιταγής.

Πετσί, (το) (ή τραπουλόχαρτο) Επιταγή εξάμηνη μεταχρονολογημένη που δεν εκδίδεται για την εξόφληση υποχρέωσης από πραγματική εμπορική συναλλαγή αλλά με σκοπό την τραμπαρία (δες λήμμα). Συνηθέστερη είναι η χρήση του πληθυντικού αριθμού (τα πετσιά), ίσως γιατί συνήθως οι τράμπες γίνονται πάντα με περισσότερες από μία επιταγές.

Προεξόφληση, (η) μια μαγική διαδικασία που αυξάνει το κόστος δανεισμού από 6-7% σε 12-13% κι εκτοξεύει τα τραπεζικά κέρδη. Συνδέεται με περίεργες άλλες λέξεις που αδυνατώ να εξηγήσω, όπως «έξοδα προεξόφλησης», «έξοδα πινακίου», «τηλεφωνικά έξοδα», «χαρτόσημο», «έξοδα κατάθεσης» κλπ. Πρακτικά είναι το ίδιο ακριβώς με  το σπάσιμο (δες λήμμα) όταν πραγματοποιείται από επίσημο ευαγές τραπεζικό ίδρυμα κι όχι από απαίσιους τοκογλύφους. Η επιταγή που έχει εκχωρηθεί σε μια τράπεζα για προεξόφληση την ημερομηνία έκδοσής της περνάει μια διαδικασία (τον συμψηφισμό δες λήμμα) για να μεταφερθούν λεφτά από το λογαριασμό του εκδότη σε αυτόν της τράπεζας.

Σπάσιμο, (το) δανεισμός χρημάτων που γίνεται με την εκχώρηση από το δανειζόμενο μιας μεταχρονολογημένης επιταγής (δες λήμμα) στο δανειστή ως εγγύηση. Συνήθως το ύψος του δανείου είναι ένα ποσοστό της αξίας της επιταγής από 90% (μέγιστο) και μικραίνει όσο αυξάνει η επισφάλεια (δες λήμμα) του εκδότη (δες λήμμα) και των οπισθογράφων (δες λήμμα) της επιταγής

Συμψηφισμός, (ο) υπάρχουν δύο είδη συμψηφισμών. Ο κανονικός κι ο παραδοσιακός. Στον κανονικό (ή άλλως ηλεκτρονικό) στέλνουν τις επιταγές οι τράπεζες στις οποίες έχουν κατατεθεί οι επιταγές για προεξόφληση για να τις εισπράξουν. Το ίδιο είναι κι ο παραδοσιακός, αλλά σε αντίθεση με τον ηλεκτρονικό, εάν διαπιστωθεί ότι η επιταγή είναι ακάλυπτη σφραγίζεται αυτόματα την ίδια ακριβώς στιγμή ενώ στον ηλεκτρονικό οι ακάλυπτες επιστρέφουν πίσω στο υποκατάστημα της τράπεζας όπου αρχίζει ένα μακροχρόνιο παζάρι με τον εκδότη για να εισπράξει η τράπεζα κανένα φραγκάκι και να γλυτώσει ο εκδότης τη σφράγιση. Εδώ εμφανίζονται κάποια παράδοξα:

1)       Ενώ η επιταγή πρέπει κατά νόμο να σφραγιστεί, η τράπεζα ζητάει από αυτόν που του την έδωσε αντίστοιχη εντολή για να το κάνει. Εντολή για να χρεώσει τόκους δε ζητάει από το δανειολήπτη. Εδώ ισχύει ο νόμος.

2)       Ενώ θα έπρεπε η τράπεζα αμέσως να ανακοινώσει στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ τη σφράγιση, στην πραγματικότητα η τράπεζα καλύπτεται από τη σφραγίδα της ημερομηνίας του συμψηφισμού και μπορεί να «ξεχάσει» για πολλές-πολλές μέρες να ενημερώσει τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Έτσι, όταν το θυμηθεί μπορεί να γυρίσει το ρολόϊ πίσω, να σφραγίσει τη επιταγή νομίμως στο οκταήμερο και να ανακοινώσει τη σφράγιση στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Είναι απίστευτη η τεχνολογία που έχουν οι τράπεζες για να ταξιδεύουν στο χρόνο.

Στον παραδοσιακό συμψηφισμό στέλνουμε επιταγές που μας έχει δώσει για προεξόφληση πελάτης του οποίου θέλουμε να τραβήξουμε το χαλί και μάλιστα για να μάθει το παλιόπαιδο του κάνουμε και μια πρόσθετη ειδική χρέωση που μας υποχρέωσε να την στείλουμε στον παραδοσιακό συμψηφισμό.

Ο παραδοσιακός συμψηφισμός έχει κι ένα ακόμα κακό. Γίνεται νωρίτερα, δλδ στις 11:30π.μ. ενώ ο ηλεκτρονικός στις 14:00. Δε μπορεί κανείς που δεν έχει ζήσει το άγχος της σφράγισης να καταλάβει πόσο πελώρια είναι αυτή η χρονική διαφορά.

Σφραγισμένος, (ο) Εκδότης ακάλυπτης επιταγής. Προκύπτει από μια σφραγιδούλα που βάζει στο πίσω μέρος η τράπεζα του και λέει ότι «σήμερα η επιταγή αυτή εμφανίστηκε και δεν εξοφλήθει γιατί στο λογαριασμό του δεν υπήρχε επαρκές υπόλοιπο». Ο χαρακτηρισμός «σφραγισμένος» κατοχυρώνεται από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ και παραμένει όσον καιρό θέλει αυτός. Ο σφραγισμένος δε μπορεί να πάρει δάνεια ούτε μπλοκ επιταγών. Ο σφραγισμένος σπάει πλέον της επιταγές που έχει μόνο σε τοκογλύφους (δες λήμμα). Όποιος την έχει πατήσει κι έχει επιταγές σφραγισμένες στα χέρια τους τις πάει σε ειδικό νομικό επιταγολόγο.

Της πουτάνας, () Η φυσική κατάληξη της τραμπαρίας. Όταν κάποια εταιρεία που συμμετέχει σε έναν κύκλο τραμπαρίας καταρρεύσει τότε συμβαίνουν τα ακόλουθα:

1)       Δεν πληρώνει τις επιταγές της όταν λήξουν.

2)       Οι άλλες εταιρείες του κύκλου της τραμπαρίας ΔΕ μπορούν να κάνουν ανακύκλωση της τραμπαρίας γιατί πλέον η εταιρεία που κατέρρευσε είναι σφραγισμένη κι οι τράπεζες δεν τις αποδέχονται.

3)       Αφού οι άλλες εταιρείες δε μπορούν να ανακυκλώσουν τις επιταγές τους συνήθως καταρρέουν κι αυτές.

4)       Κι εάν ακόμα καταφέρουν να βρουν άλλη εταιρεία να κάνουν τραμπαρία για να μπορέσουν να πληρώσουν τις επιταγές τους, τότε έχουν να αντιμετωπίσουν κι ένα ακόμα ισόποσο πρόβλημα. Τις επιταγές της εταιρείας που τίναξε τα πέταλα τις έχουν δώσει στην τράπεζά τους σαν εγγύηση για να πάρουν ένα δάνειο από πλαφόν. Μόλις μείνουν ακάλυπτες, η τράπεζά τους ΔΕΝ αναγνωρίζει  ότι αφού τις είχε ελέγξει και τις είχε αποδεχτεί ευθύνεται γι αυτές ΑΛΛΑ απαιτεί από την εταιρεία που τις έφερε να της επιστρέψει το δάνειο. Αυτά τα λεφτά σίγουρα δε μπορεί να τα βρει. Έτσι φουντάρει κι αυτή.

5)       Αυτή η διαδικασία σα ντόμινο μεταφέρεται σε όλες τις εταιρείες του κύκλου της τραμπαρίας.

6)       Δε σας φτάνουν τα παραπάνω ρε?

Τοκογλύφος, (ο) συνήθως αρπαχτικό του υποκόσμου με φουσκωτούς κι άλλου παρεμφερούς είδους καλλιεργημένους συνεργάτες. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν εμφανιστεί και αξιοπρεπείς τέτοιοι που λειτουργούν σε αγαστή συνεργασία με τράπεζες, ΔΟΥ, κι άλλου είδους δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες αναγνωρίζοντας το κοινωνικό τους έργο τους παρέχουν με το αζημίωτο όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν άριστες τεχνικές υποδομές και ξέρουν καλύτερα από τις τράπεζες εάν ο κάθε εκδότης επιταγής πρόκειται να πληρώσει ή όχι. Κάποιοι το παρακάνουν και κόβουν και θεωρημένες αποδείξεις για τις υπηρεσίες που παρέχουν.

Τραμπαρία, (η) (ή ανταλλαγή, ή αλλαξοκωλιά) το ζουμί της ιστορίας. Έστω δύο εταιρείες με ταμειακά προβλήματα. Φυσικά ελεύθερα (δες λήμμα) δεν τους δίνει καμία τράπεζα. Έχουν και τα προβληματάκια τους εδώ που τα λέμε αλλά ποιος πάει και καλά αυτήν την εποχή? Γραμμές με προεξόφληση (δες λήμμα)? Ουουουου εδώ οι τράπεζες ξεχνούν το βαθμό επισφάλειας (δες λήμμα) των εταιρειών. Επιταγές από τους πελάτες τους δεν έχουν για να προεξοφλήσουν (δες λήμμα), οπότε κάνουν μια απλή ανταλλαγή. Ο ένας δίνει επιταγές στον άλλο. Έτσι, η κάθε εταιρεία πηγαίνει τις επιταγές του άλλου στην τράπεζά της και παίρνει λεφτά. Για να μην αντιμετωπίσουν σύντομα το πρόβλημα της εξόφλησής τους οι επιταγές αυτές είναι μεταχρονολογημένες (δες λήμμα) και δη εξάμηνες (δες λήμμα). Στο εξάμηνο γίνεται η διαδικασία ανακύκλωσής τους. Δηλαδή, ξανατραμπάρουν επιταγές, αλλά τώρα με μεγαλύτερα ποσά για να μπορούν να πληρώσουν τις προηγούμενες με τα λεφτά που θα πάρουν από την προεξόφλησή (δες λήμμα), μιας κι οι τράπεζες δίνουν καθαρά κοντά στο 80-85% της αξίας των επιταγών. Επειδή κάπου-κάπου οι τράπεζες κάνουν και κάποιους ελέγχους για τα μάτια του κόσμου, δημιουργήθηκε η τριγωνική τραμπαρία, δλδ στη διαδικασία ανταλλαγής αναμειγνύονται τρεις εταιρείες και κάνουν κυκλικά την ανταλλαγή. Επειδή δε υπάρχει και το φαινόμενο που καλείται διασπορά (δες λήμμα) δε μπορούν να κάνουν τραμπαρίες μεγάλης αξίας με έναν ή δύο μόνο άλλες εταιρείες αλλά εμπλέκεται ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός εταιρειών. Στο τέλος πάντα γίνεται της πουτάνας (δες λήμμα).

Τραπεζική Γραμμή (η) κάθε διαφορετικής μορφής τραπεζική «διευκόλύνση» που η τράπεζα προσφέρει στους πελάτες της και συνήθως αφορούν τις διαφορετικές εγγυήσεις (δες λήμμα) που ζητάει (και παίρνει) η τράπεζα για τη χορήγηση ενός συγκεκριμένου ποσού. Συνήθως οι τραπεζικές γραμμές είναι είτε με προεξόφληση αξιόγραφων (δες λήμμα Γραμμή Προεξόφλησης) ή αλλιώς «ρευστοποιήσιμα στοιχεία – δλδ κάποια αξιόγραφα που μπορεί να τα κάνει μετρητά σε κάποιο διάστημα), είτε ελεύθερα (δες λήμμα) δάνεια που παρέχει η τράπεζα στον επιχειρηματία χωρίς καμία εγγύηση, είτε γραμμές με εμπράγματες εγγυήσεις (δες λήμμα) όταν αναγκάζουν το δανειζόμενο να δεχτεί υποθήκες στην ακίνητη περιουσία του

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Είναι ακόμα χειρότερα…

Τα δεινά των τραπεζιτών κι αεριτζήδων χρηματιστών ουδόλως με απασχολούν. Στάχτη να γίνουν τα παλιόχαρτά τους.

Φοβάμαι όμως ότι τα δεινά τους θα μπουν στα σπίτια μας και θα μας απασχολήσουν. Οι λόγοι είναι δυστυχώς πολλοί.

Μοιάζει αυτή η κρίση να είναι μια συνήθης κρίση του καπιταλισμού. Κρίσεις που προκύπτουν από την προσφορά περισσότερων αγαθών από αυτά που μπορούν οι λαοί να αγοράσουν. Μια τυπική κρίση «υπερσυσσώρευσης». Μια υπερβολική συσσώρευση αγαθών αλλά και μέσων παραγωγής.

Τέτοιος περάσανε πολλές. Άλλες μικρές άλλες μεγαλύτερες

Οι «λύσεις» ήταν αντίστοιχες του μεγέθους. Στις απλούστερες των περιπτώσεων, μια περιορισμένης έκτασης Δαρβίνεια επιλογή στην οικονομία, οδηγούσε τις πλέον σαθρές επιχειρήσείς στην πτώχευση και την απαξίωση των παραγωγικών τους εγκαταστάσεων. Αυτή η περιορισμένης έκτασης «καταστροφή αξιών», ήταν επαρκής για να επιστρέψει πάλι η οικονομία σε ένα νέο ανοδικό οικονομικό κύκλο.

Άλλες φορές έγινε εκτεταμένη απαξίωση μέσων παραγωγής κι εμπορευμάτων με μεγαλύτερες επιδράσεις στη ζωή και στο βιοτικό επίπεδο των λαών.

Στις πολύ μεγάλες –όμως- κρίσεις καμία τέτοια «μεσοβέζική» μέθοδος δεν ήταν αρκετή. Υπήρχε η ανάγκη για μια τεράστιας έκτασης διαδικασία «καταστροφής αξιών». Τέτοια διαδικασία είναι απλά ο πόλεμος. Όπως η κρίση του ’29 που χρειάστηκε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να ξεπεραστεί και να αρχίσει μια νέα δυναμικά ανοδική πορεία ανάπτυξης των οικονομιών.

Το κακό με την τωρινή κρίση, είναι ότι συνδυάζεται με τον έντονο και μαζικό δανεισμό των λαϊκών στρωμάτων. Εδώ έχουμε το πρόβλημα ότι τα λαϊκά στρώματα έχουν προεξοφλήσει το εισόδημα της επόμενης πενταετίας. Ακόμα κι αν «περισώσουν» οι κυβερνώντες τις τράπεζες και τις υποχρεώσουν να συνεχίσουν –σε ένα βαθμό και για ένα διάστημα- να δανειοδοτούν τα λαϊκά στρώματα, μοιάζει πλέον απίθανο να επιστρέψει ο καταναλωτισμός στα σημερινά επίπεδα. Είναι φυσικό ότι πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Άλλωστε ο καταναλωτισμός βασίστηκε στη δημιουργία τεχνιτών κοινωνικών στερεοτύπων για να ανθίσει. Με το πλήθος των νομικών μέτρων που αναμένεται να ασκήσουν οι τράπεζες εναντίον πολυάριθμων φουκαράδων, οι διαφημίσεις με τους χαμογελαστούς πολίτες που βγαίνουν από την τράπεζα με καινούριο σπίτι, αυτοκίνητο, κρεβάτι, διακοποδάνειο κλπ περισσότερο θα προκαλούν το κοινό αίσθημα παρά θα το ελκύουν.

Έτσι, η διαδικασία «καταστροφής αξιών» δε μπορεί να περιοριστεί σε ένα μέρος των επιχειρήσεων («τα ξερά κλαδιά»), ούτε σε ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι η λαϊκή αποταμίευση να μπορέσει να πυροδοτήσει ένα νέο ανοδικό κύκλο. Είτε η καταστροφή θα πρέπει να είναι τεράστια, ή θα πρέπει να επεκταθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είναι λοιπόν ένας γενικευμένος πόλεμος αναπόφευκτος? Άμεσα μοιάζει απίθανος, όμως αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο) οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να παίξουν τα «βαρύτερα» χαρτιά τους. Θα πρέπει να «κόψουν» πληθωριστικό χρήμα και να το ρίξουν στην αγορά.

Επειδή, όμως, ο ψηλός πληθωρισμός θα ροκανίσει περαιτέρω το λαϊκό εισόδημα. Είναι αυταπάτη να πιστεύουν ότι θα έχουν και την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Το περισσότερο που μπορεί να τους δώσει αυτή η διαδικασία είναι μια δικαιοσύνη στη φτώχεια που θα καθιστά την κοινωνική αναταραχή διαχειρίσιμη αποφεύγοντας τις στρατιές των ανέργων και κοινωνικά απόκληρων.

Ακόμα –όμως- κι αυτή η προσπάθεια ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να οδηγήσει τα πληθωριστικά κεφάλαια σε παραγωγικές επενδύσεις. Δε μπορούν π.χ. να χρηματοδοτήσουν εργοστάσια παραγωγής προϊόντων, απλά γιατί δεν θα υπάρχει διαθέσιμο λαϊκό εισόδημα για να τα καταναλώσει. Με αυτόν τον τρόπο θα καθυστερήσουν μόνο λιγάκι την εκδήλωση της κρίσης με συνέπεια όμως τη μεγέθυνση της έκτασης και του βάθους της. 

Θα αναγκαστούν να οδηγήσουν τα κεφάλαια αυτά αρχικά στην κατασκευή –πιθανά κι άχρηστων- υποδομών, με μόνο στόχο να δώσουν δουλειά και φτηνά μεροκάματα σε ανέργους (όπως έκανε ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι) κι επειδή ούτε αυτό δεν θα είναι αρκετό θα οδηγήσουν τα κεφάλαια αυτά στην καταστροφή με την παραγωγή εμπορευμάτων που ΔΕΝ εισάγονται στην αγορά. Τέτοια δυστυχώς είναι μόνο τα όπλα. 

Όσο και να φαντάζει σήμερα μακρινός ένας γενικευμένος πόλεμος, φαντααστείται πόσο ορατός θα γίνει όταν σε μερικά χρόνια όλα τα σημερινά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα θα είναι εξοπλισμένα σαν αστακοί.

Αντί προλόγου

Αφού η παρέα έγινε chat, οι εφημερίδες e-φημερίδες και τα μαγαζιά e-shops μάλλον φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε και τα καφενεία μπλογκ…

Η πολιτικολογία ήταν ανέκαθεν καφενειακό σπορ.

Αφού οι ρυθμοί κι ο τρόπος ζωής μου απαγορεύουν τη δια ζώσης χαλαρή αμπελοφιλοσοφία αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου πολιτικές και «πολιτικές» με κάθε ενδιαφερόμενο από αυτό το μπλογκ.

Άλλωστε είχα ανάγκη να «μετρήσω» την ικανότητα μου στην πολιτικολογία. Έχω κι εγώ όπως και πάρα πολλοί άλλοι έλληνες την αυταπάτη της οξυμένης πολιτικής ικανότητας. Νομίζω ότι πολλές φορές εκτίμησα σωστά τις πολιτικές εξελίξεις και κομπάζω μόνος μου γι αυτό. Για να είμαι –λοιπόν- απλά τίμιος με τον εαυτό μου θα έπρεπε να τις καταγράψω δημοσίως και με ημερομηνία.

Εάν έχω δίκιο, πιθανόν οι σκέψεις μου να είναι και για κάποιους άλλους χρήσιμες.

Καλημέρα λοιπόν.