Κρίση και πολιτικές εξελίξεις

Παρόλο που η κρίση ολοένα και βαθαίνει, οι επιπτώσεις της στο πολιτικό σύστημα δεν έχουν γίνει ακόμα ορατές.

Από τη μία οι «κεφαλές του συστήματος» δεν έχουν ακόμα οριστικά αποφασίσει σχετικά με το δρόμο που θα επιλέξουν μεσοπρόθεσμα για να την αντιμετωπίσουν κι από την άλλη οι λαοί παραμένουν βουβοί και φοβισμένοι.

Στη χώρα μας, το ΚΚΕ σωστά βλέπει τη δυνατότητα να μαζικοποιήσει ένα κίνημα με διεκδικητικά χαρακτηριστικά. Γι αυτό κι έχει αυξήσει τους «πολιτικούς τόνους» το τελευταίο διάστημα και μάλιστα εκτελεί και «εξτρεμισμούς» που παλαιότερα θα τους αφόριζε ως «αριστερό οπορτουνισμό»!!, όπως οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, το συμβολικό «μπλοκάρισμα» του διαλόγου για το ασφαλιστικό κ.ο.κ.

Από άποψη τρέχουσας πολιτικής κατάστασης πράττει άριστα. Εάν η ελληνική κοινωνία δεν επιδείξει ανοχή στο στραπατσάρισμα των όποιων λαϊκών κατακτήσεων, τότε πιθανότερο είναι να «μαλακώσει» κι η έξωθεν πίεση για άμεσα και πολύ σκληρά μέτρα.

Η σταθερότητα του συστήματος είναι πάνω από όλα. Εδώ έκαναν θέμα τα περισυνά Δεκεμβριανά με το φόβο, μήπως το μικρόβιο εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν θα φοβηθούν ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα? Αυτό σαν παρατήρηση για να μη νομίζουμε ότι ο λαϊκός παράγοντας δεν επιδρά στις εξελίξεις. Να είστε σίγουροι ότι εάν από πέρσυ είχαν αντιμετωπίσει ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα, θα είχαν κάνει πολλά περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο οι λαοί κάθονται άβουλοι και καταπίνουν τα «μέτρα ενάντια στην κρίση», τόσο αυτά θα έχουν βαθύτερο αντιλαϊκό χαρακτήρα.

Το θέμα είναι ότι ενώ στις αρχές του 2009 υπήρχε μια θολή εικόνα για το πώς σκεφτόντουσαν οι ιθύνοντες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, σήμερα δείχνουν να έχουν τουλάχιστον ένα σχέδιο. Αναποτελεσματικό –κατά τη γνώμη μου- αλλά όμως είναι ένα κάποιο σχέδιο.

Οι πρώτες σκέψεις που διαφαίνονταν ήταν να στηρίξουν μεν κάπως τις τράπεζες, αλλά βασικά να προβούν σε σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές. Η απλή ιδέα είναι να κινήσει κανείς τις οικονομίες χωρίς να παράγει πληθωριστικά προϊόντα που δε μπορούν να απορροφηθούν από τις κορεσμένες πλέον αγορές. Ανάμεσα –δε- σε αυτούς του κλάδους των υποδομών που σχεδίαζαν να επενδύσουν, προεξάρχουσα θέση είχαν οι δαπάνες σχετικά με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας (για να μην απορεί κι ο κόσμος από πού πήρε το know-how το Πασοκ). Ιδίως για την Ευρώπη που δεν έχει παραγωγή πετρελαίου, ακόμα κι ασύμφορες να ήταν άμεσα αυτές οι επενδύσεις, πιθανόν να είχαν μακρόχρονη οικονομική αποδοτικότητα, αλλά και δευτερεύουσα βραχυχρόνια αξία μιας και θα μειωνόταν τόσο η εκροή συναλλάγματος για πετρέλαιο, όσο κι οι πολιτικές συνέπειες της ενεργειακής της ομηρίας.

Αφού –όμως- οι λαοί της Ευρώπης έκατσαν σαν κότες και κατάπιαν την τρομακτική μεταφορά πλούτου στα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος τα σχέδια άλλαξαν:

1. Οι επενδύσεις σε υποδομές με το σταγονόμετρο.

2. Η βελτίωση της δυνατότητας για οικονομική βιωσιμότητα των επιχειρήσεων της Ε.Ε. (δλδ. κερδοφορία) θα βασιστεί στην περαιτέρω συμπίεση του εργατικού κόστους.

3. Επαναπατρισμό κάποιων μεταποιητικών δραστηριοτήτων από την Ασία με την εφαρμογή έμμεσων μέτρων προστατευτισμού.

4. Φρενάρισμα της βελτίωσης των εισοδημάτων στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ που ενσωματώνονται στην Ε.Ε.. Η άμεση παραπομπή Ουγγαρίας και Ρουμανίας στο Δ.Ν.Τ. είναι χαρακτηριστικό των προθέσεών τους

5. Θεσμοθέτηση της Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων. Για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει και χώρες που φλέρταραν με την πρώτη ταχύτητα να «σπρωχτούν» βίαια στη δεύτερη. Έτσι, και την οικονομική ζώνη των «ευρωπαίων φτωχομπινέδων» θα αυξήσουν αλλά και θα δώσουν ένα παράδειγμα πυγμής σε όσους «ήδη φτωχομπινέδες» διατηρούν φρούδες ελπίδες.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, το Πασοκ διακηρύσσει πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα. Αυτά είναι περσυνά ξυνά σταφύλια.

Σε αυτό το πολιτικό υπόβαθρο βασίζεται κι η κυριαρχία των λαϊκών κομμάτων στην Ευρώπη. Όσο και να νομίζουν κάποιοι ότι τις κυβερνήσεις της βγάζουν οι λαοί, στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις επιλέγονται με βάση τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Αυτό γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Απλά η Ελλάδα είναι μια ιδιόμορφη εξαίρεση που συνεπικουρείται κι από το γεγονός ότι η δεξιά κυβέρνησή μας έδειξε επαρχιώτικο ερασιτεχνισμό κι από το γεγονός ότι στην Ελλάδα –σε αντίθεση με τις άλλες χώρες- η σοσιαλδημοκρατία είναι καταλληλότερη για να «περάσει» βαριά αντιλαϊκά μέτρα.

Το θέμα είναι ότι η βλακώδης κυρίαρχη επιλογή της άρχουσας τάξης ΔΕΝ θα λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε η κρίση. Ούτε κι αν ακόμα το δεις από την πλευρά τους! Μέσα από την ευφορία της απόλυτης κυριαρχίας της και με τους λαούς βουβούς, αποφασίζει να τραβήξει ένα δρόμο που θα την οδηγήσει στην αγκαλιά της επόμενης και βαρύτερης κρίσης. Όσο κι αν ακούγεται αστείο, ένα ογκούμενο λαϊκό κίνημα θα έκανε περισσότερο καλό στο σύστημα παρά κακό! Θα βοηθούσε την άρχουσα τάξη να συνειδητοποιήσει ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος και να αφήσει στην άκρη τις επιλογές που αποτελούν επιτομή αλαζονείας.

Σε αυτό το δίπολο θα κινηθούν οι πολιτικές εξελίξεις. Το Πασοκ θα ταλαντεύεται ανάμεσα σε «σκληρά μέτρα» και «πράσινη ανάπτυξη» κι η ταλάντευση του αυτή θα είναι πραγματική, όχι γιατί ο Γιώργος ανθίσταται ηρωικώς στις έξωθεν πιέσεις, αλλά γιατί αυτή η ταλάντευση υφίσταται και στη στρατηγική των κυρίαρχων κύκλων -άσχετα με το τι έχουν προκρίνει αυτή τη στιγμή- γεγονός που του δίνει και κάποιους συμμάχους.

Στην πραγματικότητα για να «βγάζει» τα προς το ζην του ελληνικού αδηφάγου κράτους θα αναγκάζεται να κάνει κι ολίγον κι από τα δύο, άσχετα από το ποιο θα είναι το χρώμα των ρητορικών εξαγγελιών.

Η Ν.Δ. μακριά από τις απαιτήσεις άσκησης εξουσίας θα κάνει την πάπια μέχρι να δει το που θα κάτσει η μπίλια. Έτσι, μάλλον θα οδηγηθούμε σε ένα ήπιο πολιτικό σύστημα με μόνιμες επικλήσεις εθνικών συμφερόντων. Σε αυτό το κλίμα ομόνοιας θα συνεπικουρήσει και ο ΛΑΟΣ.

Το ΚΚΕ θα αντιδράσει με εντονότατους τρόπους και θα προσπαθήσει να αποτελέσει σημείο πολιτικής αστάθειας.

Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι έχει την κυρίαρχη ταλάντευση στο εσωτερικό του. Όσες προσπάθειες πολιτικής χειραφέτησης κι αν έκανε, η ιστορική διαδρομή του χαρακτηρίζεται από μια χαώδη αντίφαση. Τα προβεβλημένα στελέχη του είχαν πάντα έντονο φλερτ με τις κυρίαρχες αστικές πολιτικές γραμμές ενώ ενσωμάτωνε ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας με την αύρα της αριστεράς μεν, που είναι ανεκτική στη διαφωνία δε. Αυτός ο αριστερός οργανωτικός δημοκρατισμός παρέμενε ελκτικός για τη νεολαία που βιώνει την πολιτική περισσότερο με το συναίσθημα παρά μέσα από βαθιές πολιτικές αναλύσεις.

Η ανανεωτική πτέρυγα θα θέλει να επικουρήσει το Πασοκ στη σοσιαλδημοκρατική λογική των πράσινων επενδύσεων μέσα από μια «εθνικά υπερήφανη» συνετή κριτική, ενώ τα όποια ριζοσπαστικά του στοιχεία θα βλέπουν ότι εάν δεν πλειοδοτήσουν άμεσα -σε σχέση με το ΚΚΕ- σε ριζοσπαστική αντιπαράθεση θα κινδυνέψουν να χαθούν ολοκληρωτικά από το πολιτικό σκηνικό.

Αυτά βέβαια αφορούν μόνο τους προσεχείς 3-4 μήνες. Πιστεύω ότι ανάλογα με την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και τις αντιδράσεις των λαών, είναι δυνατόν να έχουμε ραγδαίες ανατροπές.

Η παγκόσμια υστερία για τα οικονομικά της Ελλάδας

Δε μπορούν να με πείσουν με τίποτα οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας ότι αγνοούσαν την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Αυτή –δε- η όψιμη οργή τους για την «απρόσμενη» αποκάλυψη των πραγματικών στοιχείων με κάνουν να γελάω.

Το γεγονός ότι μαγειρεύαμε στοιχεία το ήξερε όλη η Ελλάδα. Τι θέλουν να μας πουν? Ότι σε έναν τέτοιο μηχανισμό-τέρας που έστησαν στις Βρυξέλλες δεν έβαλαν κανέναν να διαβάζει τις ελληνικές εφημερίδες, να παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση?

Εδώ δε μιλάμε για κανένα επτασφράγιστο μυστικό. Υπηρεσίες ολόκληρες έδιναν στοιχεία και τα έβλεπαν να δημοσιεύονται αλλοιωμένα.

Κι εάν ακόμα δεν υφίστανται επισήμως «Ευρωπαϊκές Μυστικές Υπηρεσίες» που θα είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ανεπίσημα δε λειτουργούν κάτω από κάποιον διαφορετικό μανδύα, το παιχνίδι των κατασκόπων συνεχίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο αμείωτο. Ή μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι μετά το μηντιακό κάψιμο των Φακέλων, η ΕΥΠ δεν έχει φτιάξει καινούριους? Ή δεν υπάρχει πλέον CIA, Scotland Yard, γαλλικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες? Ή μήπως νομίζει κανείς ότι όλοι αυτοί δε σουλατσάρουν ελεύθερα στη χώρα μας? Τόσο καλά μαγειρεύαμε στοιχεία που δε μπορούσαν να τα ανακαλύψουν και να το «σφυρίξουν» στις κυβερνήσεις τους? Σαχλαμάρες. Ένα κράτος-οπερέτα, όπως το ελληνικό, δε μπορεί να διαφυλάξει αυστηρά διαβαθμισμένα μυστικά, τέτοιου είδους πληροφορίες που εμπλέκεται η σάρα κι η μάρα του Δημοσίου θα προστάτευε?

Το ίδιο –φυσικά- ισχύει και για τα μαγειρέματα της περιόδου Σημίτη. Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο. Έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι χρωστάμε χάρη στο Σημίτη που μαγείρεψε τα στοιχεία της οικονομίας, κορόιδεψε τους «κουτόφραγκους» και κατάφερε να μας βάλει από «την πίσω πόρτα» στην Ε.Ε..

Ας είμαστε λιγάκι προσγειωμένοι. Οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας τα γνώριζαν όλα μέχρι και την τελευταία «τελεία»!. Οι κυβερνήσεις των «εταίρων» μας ήταν πλήρως ενημερωμένοι για τα πάντα. Απλά, το 12,7% του ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 0,0..κάτι % της Ε.Ε. κι άρα τα πραγματικά απόλυτα νούμερα είναι γι αυτούς άνευ πρακτικού ενδιαφέροντος.

Η είσοδος της ελλάδας στην ΟΝΕ ήταν αποτέλεσμα του πολιτικού-οικονομικού σχεδιασμού των γαλλο-γερμανών. Ας σκεφτούμε πόσο υποβαθμίζεται κάθε χρόνο το επίπεδο ζωής μας, από τη μέρα που μπήκαμε στην ΟΝΕ και θα το καταλάβουμε. Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία. Δε μας διάλεξαν σαν «ισότιμο εταίρο». Ούτε κάτι τέτοιο κάνουν προφανώς με τις Ρουμανίες, Σλοβακίες, Βουλγαρίες και FYROM που ετοιμάζονται να ενσωματώσουν. Ας μην πανηγυρίζουν οι σημιτικοί…

Σαν αποτέλεσμα γενικότερων πολιτικό-οικονομικών προτεραιοτήτων, τα ελλειματάκια μας είναι παρωνυχίδα.

Ας δούμε και λίγο ψύχραιμα τα τωρινά οικονομικά στοιχεία. Στη ιστοσελίδα http://www.3comma14.gr/pi/view_survey.php?id=2488 υπάρχουν πίνακες (πηγή Standard & Poors) όπου φαίνονται συγκριτικά στοιχεία για αρκετές χώρες. Από τη στιγμή αυτής της δημοσίευσης μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι για τη μεν Ελλάδα η πρόβλεψη είναι ακριβής, για τις δε άλλες χώρες μάλλον υπερβολικά αισιόδοξες! Η Γερμανία π.χ. προβλέπει σαφώς μεγαλύτερη επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών της.

Από τα νούμερα δεν δικαιολογείται η φασαρία που έχει σηκωθεί για την Ελλάδα. Σκεφτείτε μόνο ότι εμφανίζονται με το ίδιο περίπου χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ η Ελλάδα κι η Ιταλία, μόνο που η Ελλάδα έχει ΑΕΠ 200δις κι η Ιταλία 2 τρίς! Όλο το χρέος της Ελλάδας είναι το φετινό έλλειμμα της Ιταλίας. Ποια από τις δύο χώρες αποτελεί πιθανή αιτία σοβαρών αρνητικών εξελίξεων για την Ε.Ε.?

Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολιτικά και μόνο κίνητρα γι αυτήν την υστερία.

Φυσικά δεν πιστεύω ότι οι «κακοί» ευρωπαίοι τα έχουν άδικα βάλει με την «πτωχή πλην τίμια χώρα μου». Δεν αποτελεί η Ελλάδα τέτοιο μέγεθος που να συγκεντρώνει τέτοιου είδους προτιμήσεις (είτε αρνητικές είτε θετικές…). Μια πιθανή εκδοχή αναφέρει ο Δελαστίκ στο έθνος («Η Ε.Ε. θέλει … αίμα!» http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=9012825 ).

Αν και μου φαίνεται κάπως «τραβηγμένη» η ανάλυση του Δελαστίκ, η γενική ιδέα μοιάζει λογική. Αυτό που σε γενικές γραμμές γράφει είναι ότι η Ελλάδα γίνεται αυτή τη στιγμή ένα «ερευνητικό θερμοκήπιο». Αυτή η γενική ιδέα είναι που χαρακτηρίζει την τρέχουσα ανθελληνική υστερία.

Ας αναλογιστούμε ότι πρακτικά μετά από 2 χρόνια γεμάτης διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι κυρίαρχοι του κόσμου αυτού δεν έχουν διατυπώσει πειστικές απαντήσεις, ούτε για τα αίτια της κρίσης, ούτε για τον τρόπο που θα ανακάμψουν από αυτήν.

Μοιάζει περισσότερο πιθανό να έχουμε μια νέα δραματική επιδείνωση σε διεθνές επίπεδο το 2010 από το να έχουμε μια «μικρή και σταθερή» ανάκαμψη.

Αυτά που νομίζω ότι δοκιμάζουν με την Ελλάδα είναι:

1. Την «αντοχή» μιας κοινωνίας που «φλερτάριζε» με την ιδέα ότι ανήκει στις ανεπτυγμένες χώρες σε μια άγρια λιτότητα. Μετράνε τις αντοχές μιας κοινωνίας, σε μια χώρα με εξεγερτική παράδοση.
2. Τη δυνατότητα να επιβάλουν σε ζώνες της Ε.Ε. ένα πολύ μικρό εργατικό κόστος και να τις μετατρέψουν σε ένα είδος «Μεξικού της Ε.Ε.». Τα συμπεράσματα από ένα τέτοιο «πείραμα» θα τους είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε μια κατεύθυνση επικράτησης προστατευτικών πολιτικών σαν απάντηση στην εντεινόμενη κρίση. Θέλουν να δοκιμάσουν εάν μπορούν να θεσμοθετήσουν «ζώνες φτηνού εργατικού δυναμικού» ΜΕΣΑ στην Ε.Ε. Έτσι θα μπορούν και να διατηρήσουν χαμηλό το εργατικό κόστος στις υπό ενσωμάτωση χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ, στις οποίες σήμερα εμφανίζεται μια βαθμιαία τάση εξίσωσης των μισθών τους με τις παραδοσιακές χώρες της ΕΕ.