Σε πιάνει απογοήτευση όταν αναμασούν -δυστυχώς- όλοι τα ίδια και τα ίδια. Πιστεύω ότι κανένα κόμμα δεν θα είχε πρόβλημα να κατέβει στις εκλογές με το ίδιο πολιτικό πρόγραμμα που είχε στις προηγούμενες ή στις προπροηγούμενες κι ακόμα πιο πίσω.
Η κυβέρνηση καλεί σε μια γενικόλογη συνέναιση για το ξεπέρασμα μιας κρίσης που της φαίνεται σαν μια "ακόμα κρίση" αναμασώντας τα επιχειρήματα με τα οποία -πρακτικά- ανέλαβε τη διακυβέρνηση:
1. "Ανήκομεν εις την Δύσην"
2. Να μειωθεί η σπατάλη,
3. κ.ο.κ
Το Πασοκ θέλει να κυβερνήσει για να κάνει τα ίδια ακριβώς με καλύτερο -όπως λέει- τρόπο.
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελει τον Δρ. Τζέκιλ-Κ. Χάϊντ. Υιοθετεί "αριστερότατα" αιτήματα όταν αναφέρεται στα κοινωνικά κινήματα και προσγειώνεται σχεδόν νεοφιλελεύθερα στα επίσημα ντοκουμέντα του.
Το ΚΚΕ, που πρέπει να βρίσκεται μπροστά σε μια απίθανη ιστορική δυνατότητα να δει τα οράματά του να υιοθετούνται μαζικά μοιάζει σα να ικανοποιείται με μια διευρημένη πολιτική επιρροή.
Στο κάτω-κάτω, μόνο το ΚΚΕ έχει το δικαίωμα να θεωρεί την κρίση "δικαίωση". Δεν είναι μια κρίση μιας μορφής πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού για να "χρεωθεί" σε κάποιο μόνο πλευρά του αστικού πολιτικού φάσματος π.χ. στους νεοφιλελεύθερους, όπως έξυπνα κάποιοι αστοί διανοούμενοι αφήνουν να εννοηθεί. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση στον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που πιθανότατα -όπως άλλωστε ομολογούν και αστικά υπερεθνικά κέντρα- θα οδηγήσει και σε κρίση πολιτικής αναπαραγωγής του. Μοιάζει σαν η αμφισβήτηση του καπιταλισμού, από ντεμοντέ τα τελευταία 20 χρόνια να μετατρέπεται σιγά-σιγά στο πιο χοτ μοντελάκι των επόμενων μηνών.
Αυτό διαφαίνεται από όλες τις πλευρές του "ιδεολογικού" φάσματος (π.χ. Δελαστικ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8953&pubid=2352813), ΕΞΠΡΕΣ: http://www.express.gr/news/diethnisoz_oikonomia/136727oz_20090225136727.php3).
Έτσι, είναι περισσότερο κρίμα αυτήν την ιστορική περίοδο να διαπιστώνει κανείς ότι στον Περισσό έβαλαν τον πήχη τόσο χαμηλά.
Χωρίς αναλύσεις "εις βάθος" και πολιτικολογία με βαρύγδουπους όρους, το "πολιτικό κενό" στο ΚΚΕ ΔΕΝ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν είναι οι οικολογικές οργανώσεις και κινήματα.
Το ΚΚΕ θα πρέπει να αναλογιστεί ότι το επόμενο διάστημα θα έχει να κάνει με κινήματα που θα απέχουν πολύ από τα ποσοστά νικοτίνης που συμμετείχαν τα τελευταία 30 χρόνια.
Οι μεγαλύτερες πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις της τελευταίας 30ετίας κατέβασαν ίσως και 10.000 ανθρώπους στο δρόμο. Εάν αναλογιστούμε ότι αφορούν κινητοποήσεις ενός μαζικού χώρου που περιλαμβάνει μαθητές, φοιτητές, δασκάλους, πανεπιστημιακούς και γονείς. Καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα -πράγματι- σημαντικά κινηματικά γεγονότα έσπρωχναν σε κίνηση όχι περισσότερο από 1-2% του χώρου που αφορούσαν.
Τι θα γίνει όταν θα κινητοποιηθεί ένα 10-20%? Πλέον δεν είναι ένα ποσοτικό πρόβλημα είναι βαθύτατα ποιοτικό.
Στο ΚΚΕ -κατά κύριο λόγο- αλλά και σε μια πληθώρα μικρών πολιτικών μορφωμάτων, η κοινωνία χρωστάει ευγνωμοσύνη που κράτησαν την ιδέα του συλλογικού αγώνα ζωντανή τα προηγούμενα χρόνια.
Το κακό είναι ότι αυτού του είδους η μαζική δράση ήταν στρεβλωμένη από τον ίδιο τον χαρακτήρα της.
Η κινητοποίηση ανθρώπων ήταν πολύ δύσκολη με συνέπεια και μόνο η ύπαρξη οργανωμένου ιστού στο ΚΚΕ, του εδίνε τη δυνατότητα να ηγεμονεύει. Έτσι, πραγματικά πολιτικά συπεράσματα για την ορθότητα της πολιτικής του γραμμής δε μπορούσαν με ασφάλεια να διατυπωθούν.
Στη "μικρούλα αυτή λίμνη" είχε επίσης "στριμωχτεί" κι ο ανταγωνισμός με τα υπόλοιπα αριστερά πολιτικά μορφώματα. Η δυνατότητα η λίμνη να μεγαλώσει ήταν πολύ μικρή με συνέπεια ο ανταγωνισμός τους να είχε ενταθεί.
Η αριστερά στην Ελλάδα είναι "εκπαιδευμένη" και προσανατολισμένη να συντηρεί τα "κεκτημένα" της σε μια τέτοια κατάσταση.
Μακρυά από "επίσημα ντοκουμένα" και ιδεολογικά προγράμματα, υπάρχει μια διαμορφωμένη πρακτική στη συμπεριφορά των αριστερών κομμάτων και πολιτικών ομάδων.
Εάν εξαιρέσουμε την αριστερά που έλκεται από την παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας (στην οποία σε μεγάλο βαθμό ανήκει κι ο ΣΥΡΙΖΑ), όλα μα όλα τα υπόλοιπα αριστερά μορφώματα είναι παρακλάδια της ίδιας τριτοδιεθνικής κομμουνιστικής παράδοσης κι εμφανίζουν απαράλλακτα στο μέγεθος που τους αντιστοιχεί τα ίδια ακριβώς κινηματικά αντανακλαστικά.
Θεωρούν λίγο-πολύ το κίνημα "ιδιοκτησία" τους και "προνομιακό" τόπο για διεύρυνση της πολιτικής τους επιρροής. Έτσι στην πράξη ΔΕΝ αναγνωρίζουν στο μαζικό κίνημα την πολιτική του ανεξαρτησία. Η φιλοδοξία για την "ορθή" πολιτικοποίησή του είναι θεμιτή, όχι όμως εκβιαστικά. Το κίνημα θα κατακτά την οργανωτικότητά του και την πολιτική του κατεύθυνση βήμα-βήμα με τους ΔΙΚΟΥΣ του όρους κι όχι σύμφωνα με τις πολιτικές φιλοδοξίες κι αναγκαιότητες του οποιουδήποτε πολιτικού φορέα. Αυτό προϋποθέτει οι δυνάμεις της αριστεράς να διαθέτουν κάποιες σημαντικές ικανότητες. Να σέβονται βαθύτατα τον κάθε ένα ξεχωριστά και την άποψή του. Να αντιμετωπίζουν με ισότητα όποιον προσέρχεται στο κίνημα και να μην χρησιμοποιούν το μηχανισμό τους για την χειραγώγιση του. Άρα, να έχουν υπομονή κι ανοιχτό μυαλό να καταλάβουν πότε "ο γυαλός είναι στραβά και πότε αυτοί στραβά αρμενίζουν". Δεν είναι δυνατόν να θεωρεί ακόμα και το ΚΚΕ ότι θα περάσει την πολιτική του αυτούσια στο μαζικό κίνημα. Όχι γιατί ντε και καλά σήμερα είναι λανθασμένη (που και να είναι δεν το γνωρίζει) αλλά γιατί κάτι που είναι σήμερα σωστό δεν είναι κι αύριο.
Θα είναι μεγάλη ατυχία εάν τα σημερινά αριστερά πολιτικά μορφώματα κατέβουν σε μια συνέλευση μαζικού χώρου με τεράστια συμμετοχή και ΔΕΝ καταλάβουν ότι οι θέσεις τους, ο τρόπος αντιπαράθεσης, οι μορφές πάλης κ.ο.κ που είχαν μέχρι σήμερα συνηθίσει να υπερασπίζονται, είναι πλέον άχρηστα μουσιακά στοιχεία.
Αναρτήσεις
