Τελευταία έχουν γίνει πολύ της μόδας οι «θεωρίες συνομωσίας» και για την κρίση. Δεν πρόκειται για καμιά καινούρια μόδα. Για κάθε σημαντικό γεγονός εμφανίζονται και τέτοιες απλοϊκές θεωρίες. Η συνηθέστερη είναι η «παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία» που εμφανίζεται σαν ερμηνεία της κάθε καταστροφής. Πιο πρόσφατη είναι αυτή που αφορά την καταστροφή των δίδυμων πύργων.
Όσο αφορά την κρίση, οι συνομωσιολογικές θεωρίες την χρεώνουν σε κάποια συγκεκριμένη οικονομική ελίτ.
Δεν θα είχα ιδιαίτερη αντίρρηση να συζητήσω και να δεχτώ και τέτοιες πλευρές που αφορούν την κρίση, όμως αυτές οι θεωρίες κρύβουν και μια επικίνδυνη πλευρά. Δεν περιορίζονται στο να κατονομάζουν αυτούς που –κατά τη γνώμη τους- έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά θεωρούν ότι πιθανότατα η κρίση ΔΕΝ θα υπήρχε εάν ΑΥΤΟΙ δεν τη μηχανεύονταν και ταυτόχρονα το τέλος της κρίσης θα έρθει «αυτόματα» όταν οι συνωμότες το αποφασίσουν και μόλις αυτοί το επιθυμούν.
Έτσι, αποκρύπτουν κι υποβαθμίζουν ενοχλητικά τις βασικές αιτίες της κρίσης και ταυτόχρονα προπαγανδίζουν μια παθητική στάση στον κόσμο για την αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που αυτές θεωρίες βρίσκουν εύκολα τις πόρτες ανοικτές στα ΜΜΕ για να διαδοθούν.
Στην Ελλάδα, μια τέτοια θεωρία κατονόμαζε τις τράπεζες σύμφωνα με το ακόλουθο σενάριο:
1. Κλείνουν τις στρόφιγγες κι οδηγούν την οικονομία σε οικονομική ασφυξία.
2. Πριμοδοτούν τις καταθέσεις και συγκεντρώνουν ότι ρευστό κυκλοφορεί.
3. Βασίζονται στο ότι πολλοί επιχειρηματίες για να εξασφαλίσουν ρευστότητα στις επιχειρήσεις τους θα ρευστοποιήσουν φθηνά ότι μετοχές έχουν.
4. Θα μαζέψουν τις μετοχές τους –λοιπόν- στα χαμηλά
5. Μόλις το κάνουν θα μηδενίσουν τα επιτόκια δανεισμού υποχρεώνοντας τους καταθέτες να στραφούν στο χρηματιστήριο για να εξασφαλίσουν κάποιες ανεκτές αποδόσεις στα κεφάλαιά τους
6. Αυτό θα ανεβάσει κατακόρυφα το ελληνικό χρηματιστήριο, θα πουλήσουν ΚΑΙ θα κονομήσουν.
Όσο αφορά τον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχουν θεωρίες που αποδίδουν την κρίση π.χ. σε μια ομάδα «αποφοίτων του Yale» ή κάποιου άλλου τέτοιου «κλειστού» οικονομικού λόμπι. Αυτές π.χ. συνοψίζονται στο σενάριο:
1. Για δικούς τους λόγους ανέβασαν στα ύψη την τιμή του πετρελαίου
2. Πολλά λεφτά μαζεύτηκαν στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες δυστυχώς γι αυτούς συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Βενεζουέλας
3. Δημιουργούν μια κρίση, πέφτουν οι τιμές του πετρελαίου,
4. Μέσω των κρατικών ομολόγων (ιδιαίτερα των ΗΠΑ) ξαναμαζεύουν πίσω αυτό το χρήμα έναντι ομολόγων που εξ αιτίας της αναμενόμενης πληθωριστική υποτίμησης των νομισμάτων θα μοιάζουν σε λίγο καιρό με παλιόχαρτα.
Και τα δύο σενάρια είναι από αληθοφανή έως αληθινά. Αυτό που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, είναι ερμηνεία της κρίσης. Για να τις καταστήσουν τέτοιες τις διανθίζουν και με ιστορίες μυστικών συναντήσεων, κλειστών λόμπι, άνομων συνευρέσεων κ.ο.κ.
Προφανώς η κρίση δίνει σε κάποιους τη δυνατότητα να προβούν σε σημαντικότατες αναδιανομές του πλούτου προς όφελός τους. Σιγά την ανακάλυψη. Και να μην την είχαν εφεύρει την κρίση, κι οι ελληνικές τράπεζες και τα ξένα οικονομικά «λόμπι» αυτά ακριβώς θα έκαναν χωρίς αμφιβολία. Το διακύβευμα είναι αυτό που είχε πρώτος και πολύ νωρίς διατυπώσει ο Μητσοτάκαρος. Να μη μπουν κακές ιδέες στον κόσμο ότι η αιτία της κρίσης είναι το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα.
Τον ίδιο ακριβώς σκοπό υπηρετούν και τα τελευταία μηνύματα αισιοδοξίας που πουλούν τα διάφορα «έγκυρα» οικονομικά ιδρύματα και fora, με τελευταίο το χθεσινό G7. Ο στόχος είναι απλός. Είχαμε μια «χρηματοπιστωτική» κρίση, «σπρώξαμε» ρευστότητα στην αγορά και η οικονομία θα ξανάρθει στα φυσιολογικά καλά επίπεδα…
Μακάρι να ήταν έτσι. Όσοι έχουν μικρή έστω σχέση με επιχειρήσεις, γνωρίζουν ότι ο όρος «αντιμετωπίζω προβλήματα ρευστότητας» (σε μακροοικονομικά θα το λέγαμε «χρηματοπιστωτικά προβλήματα») είναι ο ευφημισμός του «πάω χάλια, έχω ζημιές, δεν είμαι βιώσιμος και ψάχνω δανεικά για να χρηματοδοτήσω της ζημιές και να συνεχίσω να υπάρχω»…
Αυτή άλλωστε είναι κι η ακριβής περιγραφή μιας τεράστιας μερίδας μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων που στην Αμερική πλέον έχουν κι όνομα. Λέγονται «zombie companies”…
Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους όσο κι αν έχει αντισταθμιστεί τα τελευταία χρόνια από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων παραμένει η βασική αιτία της κρίσης.
Όσο η εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο το λαϊκό εισόδημα που είναι διαθέσιμο για κατανάλωση μειώνεται, σπρώχνονται ακόμα και τα λαϊκά στρώματα στο δανεισμό για να αντισταθμιστεί η μείωση της καταναλωτικής τους δύναμης που οδηγεί σε μεγαλύτερο έλλειμμα διαθέσιμου λαϊκού εισοδήματος αφού πλέον μέρος του κατευθύνεται και προς τις τράπεζες. Αυτό το γαϊτανάκι κάποτε διαλύεται...
Αυτή είναι η αιτία του προβλήματος, ήδη κάποιοι θυμήθηκαν ότι κι ο ίδιος ο Κέϋνς είχε πει ότι μέχρις ενός σημείου αποτελεί λύση η ένταση της εκμετάλλευσης και γι αυτό το θέμα μέχρι τώρα δεν έχει ειπωθεί κουβέντα.
Τα μέτρα σωτηρίας είναι «συμπτωματολογικά» που θα έλεγε κανείς με ιατρικούς όρους, αλλά όχι θεραπεία.
Μακάρι να έχω άδικο και να υπάρχει αποδεκτή θεραπεία στα πλαίσια του καπιταλισμού…
Αναρτήσεις
