Περί Μίκη

Στο protagon.gr ο Ανδρέας Πετρουλάκης έγραψε ένα άρθρο με τίτλο "Ο Μίκης της Νίκης" (http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=75&smid=400&ArticleID=768&reftab=37&t=Ο-Μίκης-της-Νίκης). Αυτές οι κριτικές για την "εγκόσμια" συμπεριφορά των μεγάλων καλλιτεχνών μας, προσωπικά με ενοχλεί. Και δεν είμαι της γνώμης ότι κάποιοι πρέπει να απαλάσσονται από τέτοια "ενοχλητικά" παράσιτα... Φυσικά δε μπορεί κάποιος να εξαιρείται από την κριτική επειδή είναι "μέγας", όμως είναι φανερό ότι απλά η κριτική μερικές φορές είναι περιττή. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι αυτό: Ένα έθνος "κωλοελλήνων" και "τσιφτετελλήνων"¨έχει την τιμή να μοιράζεται την ίδια εθνικότητα με το Μίκη, το Σαββόπουλο, το Χατζηδάκι και μερικούς άλλους -λίγους- ακόμα. Το μεγαλείο τους ήταν η μουσική τους κι είναι γνωστό ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το έργο "ξεπερνάει" τον καλλιτέχνη (αλλιώς δεν θα ήταν τέχνη). Φυσικά εκτός από καλλιτέχνες ήταν κι όλα τα άλλα που συνιστούν έναν άνθρωπο. Είχαν πολιτική άποψη, σεξουαλικές προτιμήσεις κ.α. Μουσική -όμως- έγραφαν μόνο αυτοί, πολιτικές και σεξουαλικές προτιμήσεις έχουμε όλοι. Ο καθένας τις δικές του. Είναι λογικό -λοιπόν- σε αυτές, σε οποιεσδήποτε, να έχουμε όλοι μικρότερες ή μεγαλύτερες διαφωνίες. Οτιδήποτε έχει βιωματικές ρίζες στερείται καθολικότητας. Κι οι πολιτικές απόψεις είναι σχεδόν βιωματικά καθοριζόμενες. Άρα όλοι λίγο-πολύ οφείλουμε να έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες διαφωνίες όχι με την πολιτική άποψη του Μίκη αλλά με οποιαδήποτε πολιτική άποψη. Αυτό είναι φυσικό. Συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει. Στην περίπτωση του Μίκη -όμως- έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την σχεδόν καθολική αποδοχή του έργου του. Η εντονότερες κριτικές που δέχονται (ιδίως ο Μίκης) βασίζονται στο έγκλημα της "ανακολουθίας". Πως κάποιος που η ζωή του ταυτίστηκε με την αριστερά συναναστρέφεται τον "ταξικό εχθρό"? Εδώ υπάρχουν μερικά λεπτά θέματα. Η λεβέντικη στάση που επέδειξαν οι αριστεροί τις περιόδους του μεγάλου κατατρεγμού δεν ήταν αποτέλεσμα συνειδητής πολιτικής άποψης αλλά περισσότερο βασισμένη σε ηθικά κριτήρια και κανόνες. Η "αριστεροσύνη" τους δε βασιζόταν σε γνώση "ιστορικών νομοτελειών", η πίστη τους σε μια καλύτερη κοινωνία δε ήταν θεμελιωμένη σε κοινωνικο-οικονομικές αναλύσεις. Έδωσαν την ψυχή τους και το αίμα τους για το "Σωστό" και το "Δίκιο". Η πίστη τους στο προλεταριάτο δεν ήταν αποτέλεσμα "κοινωνικών μελετών", αλλά βασιζόταν στην πεποίθηση ότι "σωστό κι αντρίκιο είναι να στέκεσαι στο πλάϊ του φουκαρά που έχει δίκιο". Ούτε πολιτική ούτε "καλλιτεχνική" ανακολουθία μπορεί λοιπόν κανείς να του προσάψει. Αυτή μου η πεποίθηση όχι μόνο δε μειώνει το σεβασμό μου για όλους αυτούς (του Μίκη συμπεριλαμβανόμενου) αλλά πολύ περισσότερο την αυξάνει κατακόρυφα. Τους χαρακτήριζε τέτοια ηθική ακεραιτότητα που θα ευχόμουν από το περίσσευμά της να μπορούσαν να δώσουν λίγη στη σημερινή Ελλάδα... Εάν αυτή η παραδοχή ισχύει μια φορά για την πολιτική τους στάση, ισχύει πολλαπλά στο καλλιτεχνικό τους έργο. Δεν εξέφρασαν με την τέχνη τους την Αριστερά, γιατί έτσι είχαν αποφασίσει. Αυτοί έκαναν τέχνη αυτό που αισθάνονταν κι η αριστερά εκφράστηκε μέσα από αυτήν! Δεν έγραψε μουσική "κατά παραγγελία", δεν "υπηρέτησε το κοινό του", δεν έχει υποχρέωση στην Αριστερά. Η Αριστερά του έχει υποχρέωση. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ας ρωτήσει και τον Bob Dylan... Το ποιές θα είναι κάθε φορά οι πολιτικές του απόψεις είναι δικαίωμά του και μπορεί ελεύθερα να τις εκφράσει γραπτώς ή εμπράκτως. Μπορεί να κριθεί γι αυτές αλλά θα πρέπει να κριθεί ως ένα κοινός θνητός. Ε, δε βλέπω τι από όσα έχει κάνει ο Μίκης, εάν τα έκανε ο οποιοσδήποτε άλλος έλληνας θα "σήκωναν" κριτική. Με σκάνδαλα δεν έμπλεξε, παρότι κι Υπουργός κανένας νόμος δεν έχει την υπογραφή του, δε συκοφάντησε, δεν εξύβρισε κανεναν, δε μας επέβαλε τη φάτσα του καθημερινά στην τιβί. Ας σκεφτούμε μόνο, ότι η σημερινή mainstream κατάσταση είναι οποιοσδήποτε καταχτά την δημοσιότητα σε κάποιον τομέα να μετατρέπεται σε τηλεοπτική περσόνα με "σημαντικές" απόψεις επί παντώς επιστητού... Ούτε αυτό το έκανε. Τον ψέγει ο Πετρουλάκης ότι εμφανίστηκε στο πλάϊ του Σαμαρά μετά τη νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές. Αυτός και μερικές άλλες δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας... Την άλλη φορά να ασκήσει ο κ. Πετρουλάκης πολιτική κριτική στο σουβλατζή της γειτονιάς μου. Απλά φαντάζομαι ότι αυτήν δεν θα την διαβάσει κανείς και κανένας δεν θα γράψει σχόλια....